Tales of

Sinnoh

Alain keek de ander aan toen deze hem met zijn elleboog aantikte. Als het goed weer was, kon hij cocktails maken terwijl Alaric werkte. Hij schudde zijn hoofd even, al trok een kleine glimlach aan zijn lippen. “We zullen zien,” merkte hij zacht op. Hij hield er niet van om anderen zijn werk te laten doen, zelfs als hij zelf ook hard werkte. Hij kon het prima zelf, toch? Dat was wat zijn ouders altijd zeiden.

Het spel begon en bij de vraag die Cas stelde, keek Aalin geschrokken opzij. “Gadver!” histe hij zacht, al antwoordde Rick al snel. Alain’s blik vertrok en zijn expressie kon enkel beschreven worden als de Nyx-emoji: neus opgetrokken met een stevige frons. Hij wilde het niet weten. Hij was een veel te visuele denker hiervoor.

“Dare!” bracht hij gehaast uit, klaar om het onderwerp achter zich te laten.

Lees de laatste suggestive text hardop voor. Alain liet een diepe zucht klinken, wetende dat het niet veel was. En dat lag niet aan hoe aangetrokken hij was tot de jongen naast hem of hoe vaak het tijdens zijn werkdag door zijn hoofd ging dat er iets leuks in zijn bed lag. Het probleem was… Cas was een unieke texter. Zo iemand die het deed uit nood, niet uit plezier. Het was al heel wat dat Alain zowaar reacties kreeg, maar het feit dat hij nog in zijn Holo Caster stond als Alain zei al genoeg. Alain wilde hem niet ongemakkelijk maken - en daarbij waren ze veel samen, wat betekende dat zulke dingen beter face to face werden gedaan - en de subtiele hints? Die gingen een beetje over zijn hoofd.

“Ik weet niet waar je het over hebt,” knipperde hij onschuldig, alsof hij de heilige maagd was in hun huidige gezelschap. Ze wisten helaas allemaal dat dit niet het geval was. Hij pakte zijn Holo Caster erbij en scrollde door de conversatie tussen hem en Cas, wat… juist. Het was zo’n beetje wat je tussen hen twee zou verwachten en het was iets waar Alain alleen maar om kon lachen. Hij twijfelde niet aan Cas’ gevoelens, noch zou hij hem veranderen.

“Ik had je graag vermaakt, Rick, maar mijn pogingen vliegen onder de radar hier,” zuchtte hij uiteindelijk toen hij voorbij een vierde minimalistic effort scrollde en zich realiseerde dat hij er op die manier niet ging komen. “De laatste keer dat hij onder de douche zei te stappen en ik vroeg om een foto, kreeg ik er één van zijn Houndoom die voor de deur lag te zeuren.” Niet waar hij om had gevraagd, maar hij had erom gelachen. Omdat hij niet echt kon geven waar Rick op had gehoopt, nam hij een slok van zijn drankje.

“Dus,” ging hij door, heel licht tegen Cas aan leunend om zijn aandacht op te eisen. “Truth or Dare?”

De reactie van Cas liet Alain even gniffelen, waarna hij zijn hand kort op het been van de ander legde. “Ik pest je maar,” verzekerde hij hem met een knipoog. Er was nooit een serieuze intentie achter zulke berichten, want hij was niet op zoek naar ongepaste foto’s. Hij wist wat hij thuis had. Dat betekende echter niet dat hij soms niet een beetje probeerde te flirten over text. De reacties waren aandoenlijk, want ze waren zo typisch Cas dat hij niet anders kon dan erom lachen.

Dare. Het jammere was dat Alain’s hoofd wel in een klein, ondiep riool lag. Zijn blik— Nee. Hij haalde even diep adem en herinnerde zichzelf eraan dat Rick er ook nog was, iets wat hij voor een kort moment was vergeten. Enkele dare-opties gingen dus verloren en hij herinnerde zichzelf eraan dat ze dit samen ook maar eens moesten doen.

“Laat maar eens zien wat voor een goede flirt je bent. Flirt met Rick voor een hele minuut alsof je ‘m aan de bar probeert op te pikken,” glimlachte hij. Iets wat hij niet had willen zien met iemand anders dan Rick. Maar ja… het was Rick.

Heel wholesome, beetje oblivious. “Dat is ‘m,” grinnikte Alain. Velen zouden het op het eerste gezicht niet zeggen, maar dat was absoluut hoe Alain Cas zou beschrijven. Sinds hij de jongen beter had leren kennen, paste het woordje wholesome steeds beter. Zelfs al betekende het dat er geen flirty texts werden verstuurd, was hij er wel blij mee.

Cas begon, tegen Alain’s verwachting in, te flirten. Alain’s blik verwijdde en toen hij zich realiseerde wat Cas deed, kwam er een zeer oncharmante snort uit de jongen voor hij proestte en begon te lachen. Hij probeerde zichzelf te kalmeren toen Cas zei dat hij het verder niet meer wist, maar moest weer lachen, half door Cas’ uitdrukking en half door het gestik van Rick. “Oh,” zuchtte hij toen hij een beetje bijkwam, zelfs al ging het gepaard met een grinnik en moest hij een traan van zijn oog weg vegen. “Als je zo op me af was gekomen in de bar waren we veel sneller gaan daten,” besloot Alain lachend. Hilarisch. “Ik tel ‘m helemaal goed.” Met die effort verdiende Cas het.

Nu was het zijn beurt om wat te kiezen en Alain humde even bedenkelijk. “Dare dan maar,” besloot hij, zonder er echt aandacht aan te besteden wat hij koos.

“Het is nooit te laat,” knipoogde Alain toen Cas zei dat hij dat eerder had moeten weten. Nee, zoiets was niet nodig. Alain wist al dat de ander op z’n tijd hilarisch kon zijn, zelfs al waren de grappigste momenten niet met opzet. Dat maakte niet uit.

De dare die klonk liet Alain even gniffelen, voor hij zijn Holo Caster uit zijn broekzak haalde en het glas op tafel zette. Hij was blij dat ze er in dit huis gewoon netjes uitzagen. In een studentenhuis had hij eerst een half uur kunnen boenen voor de WC er net genoeg uitzag om op insta te komen. Met een zucht duwde hij zich overeind. Vooruit dan maar.

Hij knielde naast de WC neer, legde één hand op de bak alsof het een schouder was en hield zijn arm uit om een selfie te maken, grijns op zijn gezicht. Even de goede hoek zoeken en… klik. Hij duwde zichzelf weer overeind en schreef er een caption bij:

We’ve gone through a lot of shit this year, but at least you’ve been here for me. #MyNumberTwo<3

“Hier tevreden mee?” vroeg Alain, waarna hij de Holo Caster voor Rick’s neus hield. “Dan mag je meteen kiezen. Truth or Dare?”

Rick leek tevreden met de caption en Alain humde, voor hij het bericht plaatste op zijn Instagram. Zelfs al zou hij die willen verwijderen, had hij het idee dat Cas het daar niet mee eens zou zijn, dus hij accepteerde dat de foto met het toilet een permanente plaats had gevonden op zijn tijdlijn. Hij stapte rustig terug naar zijn plek en ging naast Cas zitten, wie hij de Holo Caster even voorhield zodat deze de post kon bekijken. “Mooi, niet?” grijnsde hij.

Rick koos voor een Truth en Alain moest even gaan bedenken wat hij hem zou vragen. “Heb je ooit iets gestolen?” besloot Alain te vragen. Al was het maar een snoepje uit de kruidvat. Een simpele, niet te zware vraag. Misschien konden ze daarna een ander spel spelen…

“Schattig als je gelooft dat dat werkt,” knipoogde Alain toen Cas zei dat hij zichzelf niet meer zou hoeven opofferen voor selfies als hij een nieuw slachtoffer zou vinden. Nee, Alain genoot van elke foto van hen samen. Het waren herinneringen waar hij door terug kon scrollen als hij zich een dag wat minder voelde, als zijn onzekerheden hem wijs maakten dat alles niet oké was, als hij even moest zien dat alles dat wel was. En als hij er zo door terugkeek, realiseerde hij zich dat ze veel goede herinneringen hadden.

Rick liet een foto zien van een gestolen verkeersbord en Alain schudde zijn hoofd. Dat hij zelf ooit na een feest ooit thuis was gekomen met iemand’s Pokémon en vervolgens in de groepschat had moeten vragen wiens Lillipup hij gestolen had, liet hij er maar buiten. Het was beter dan veel andere beslissingen die hij had gemaakt op alcohol. Iets over een man met touw.

De woorden van Cas zorgden voor een kleine frons op zijn gezicht en even legde hij zijn hand op het been van de ander, al was het maar om hem eraan te herinneren dat hij er was. Het ongemak van de ander herkende hij inmiddels uit duizenden, maar hij besloot er niets over te zeggen. Als Cas er nog iets over kwijt wilde, dan zou dat waarschijnlijk niet gebeuren met Rick erbij.

“Ik heb nog wat anders leuks,” besloot Alain te zeggen. Tijd voor iets anders. “Geef me één moment,” ging hij door, voor hij door het gangetje naar de kleine kamer liep waar voor nu wat rotzooi stond wat hij nog een plek moest geven in het huis. Hij zocht even en— daar was het! Het spel, inmiddels verstoft, haalde hij tevoorschijn en hij blies er even tegen, waarna hij moest hoesten. Well done.

“Oké, het klinkt minder goed dan het is,” besloot Alain alvast te waarschuwen, voor hij de doos Jenga op tafel wierp en zelf richting de keuken liep om nog wat drank te pakken. Rick kon het vast wel opzetten, dan zagen ze meteen hoe het werkte.