Tales of

Sinnoh

Ace gaf een knikje toen ze haar woorden sprak. Hij kon zich voorstellen dat als je de hele tijd zowat opgesloten had gezeten in één stad dat je inderdaad eerder je regio meer wilde ontdekken nadat de lockdown voorbij was dan dat je meteen naar een andere regio wilde reizen. Het zou hem maar niks lijken, zo opgesloten zitten ergens zonder Pokémon. ”Was dat geen verschrikkelijk leven?” vroeg hij met een frons. ”Constant ergens opgesloten zitten en wetende dat je niet met Pokémon om mocht gaan?” Dat was toch wat hij mee had gekregen van de lockdown. Dat Pokémon niet gebruikt mochten worden en er geen enkele class uitgevoerd mocht worden. Alles met Pokémon werd verboden. Het was een leven dat hij zich niet voor kon stellen en ook één dat hij niet kon accepteren. Zijn blik gleed weer naar haar toen ze over haar Pikachu sprak en hij gaf opnieuw een knikje. ”Dus hij heeft al best wat meegemaakt?” Zijn blik gleed traag van de Pikachu naar Inpulsa en daarna naar Igneel. Zijn Pokémon hadden het altijd heel erg goed bij hem gehad en Ace kon zich niet voorstellen wat hij iemand aan zou doen die zijn Pokémon met één vinger aan zou raken. Waarschijnlijk niet veel goeds.

Ace keek al even verward terug naar Jett toen ze haar woorden sprak. ”Ik heb anders gehoord dat Pokémon afgenomen werden van de meesten,” zei hij met een frons, waarna hij zijn schouders ophaalde. ”Ik woonde dan ook in Lumiose City, de grootste stad van heel Kalos. Het zou goed kunnen dat ze er daar van een Cutiefly een Piloswine van hebben gemaakt.” Het zou niet de eerste keer zijn dat ze erg overdreven in hun verhalen. Hij liet zijn blik naar Jett glijden en toen naar haar Pikachu toen ze vertelde over en maakte een kort tsk-geluid nadat ze haar woorden had gesproken. ”Sommige mensen verdienen het niet om een Pokémon te houden,” sprak hij op een kille toon. ”Ik hoop dat diegene die hem zo behandeld heeft zichzelf nog eens gaat tegenkomen. En dat diegene mij het beste niet ontmoet.” Nee, hier kon hij niet tegen. Hij was zelf wel eens grof tegen zijn Pokémon, maar je zou hem nooit een verkeerde vinger naar ze uit zien steken. ”Maar het lijkt erop dat hij het met jou als zijn trainer nu nog niet zo slecht heeft getroffen,” vervolgde hij iets te nonchalant, haar een knikje gevend. Het was zijn manier om haar een soort van compliment te geven en ze mocht het aannemen of laten. Het zou hem een worst wezen.

Ace’s mondhoeken gingen licht omhoog toen Jett duidelijk maakte waarom ze de persoon die haar Pikachu iets had aangedaan nog wel eens wilde ontmoeten. Tot nu toe had hij enkel van die goedzakken ontmoet die geloofden dat je met geweld niks op kon lossen en het deed hem ergens wel goed om te zien dat zij niet zo was. Het maakte het in elk geval een stuk makkelijker om haar wat meer beginnen te appreciëren. ”Ik zie dat jij dus ook niet vies bent van wat geweld?” vroeg hij en hij kantelde zijn hoofd licht, zijn wenkbrauwen een beetje opgetrokken. Als dat zo was, dan wilde hij haar wel eens meemaken tijdens een patrouille. Zou ze mensen die haar te erg tegenwerkten ook met een harde hand behandelen? Want in dat geval zou hij maar wat graag eens met haar op patrouille willen gaan. Dat was beter dan zo’n goedzak die hem tegenhield als hij iemand een mep wilde verkopen. Zijn blik gleed naar haar toen ze aan hem vroeg hoe hij aan zijn Pokémon kwam en de neiging om ontwijkend te antwoorden, was vrij groot. ”Ik heb Igneel in de regen aangetroffen op straat toen hij nog maar een baby was,” zei hij uiteindelijk moeizaam. De blik waar de Pokémon hem mee aan had gekeken toen een jonge Ace hem in een deken had gewikkeld en mee naar huis had genomen, zou hij waarschijnlijk niet snel vergeten. ”En Inpulsa hebben we van een groep boze marktverkopers moeten redden nadat ze verschillende dingen had gestolen.” Hij rolde met zijn ogen en richtte zijn kille blik even op Inpulsa. ”Ik heb nooit geweten waar ze vandaan was gekomen, maar toen ik haar voedsel en onderdak gaf, is ze eigenlijk nooit meer weggegaan.” Het was geen verhaal dat hij graag vertelde omdat het hem te veel deed denken aan thuis, maar het was enkel eerlijk om te antwoorden op haar vraag nadat zij dat ook bij hem had gedaan. En er was iets aan haar wat hem haar wel deed vertrouwen, voor de één of andere reden.

Ace’s mondhoeken kwamen ook kort omhoog toen Jett grinnikte om het verhaal van Inpulsa. Het was typisch iets voor Inpulsa en Ace durfde te wedden dat als het verhaal zo niet in elkaar had gestoken en hij Inpulsa tegen was gekomen in het wild, hij haar misschien omwille van haar te vrolijke karakter nooit in zijn team had gehad. Maar hij was blij dat de dingen gelopen waren zoals ze waren gelopen, al zou hij dat nooit hardop toegeven, natuurlijk. Zijn blik gleed kort naar achteren toen hij opmerkte dat Jett ergens naar keek en hij zag een Psyduck. Hij rolde met zijn ogen. Arceus vergaf het hem als hij dat ding ooit toe zou voegen aan zijn team. Hij wilde een antwoord geven, maar toen zag hij Inpulsa al naar de Pysduck gaan met vrolijk zwierende armen. ”Inpulsa,” gromde hij waarschuwend onder zijn adem door, maar de Elekid negeerde hem en begon met haar armen tegen de Psyduck te poken. De Psyduck keek haar een tikkeltje dom aan en Inpulsa raakte duidelijk gefrustreerd; ze liet elektriciteit knetteren van haar armen en stak deze naar de Psyduck toe, wat erin resulteerde dat de Psyduck een lichte schok kreeg. ”Inpulsa, genoeg. Laat dat. Dadelijk raak je nog…” Wat hij nog had willen zeggen, raakte verloren door de Psyduck die het op een schreeuwen zette. Hij had zijn poten tegen zijn kopje gedrukt en blauw licht begon te schijnen uit zijn ogen. Ace kwam haastig overeind en trok Inpulsa net op tijd uit de weg toen de Psyduck een krachtige Psychic attack afvoerde, welke door heel de grot leek te gaan. Er was een paar seconden stilte toen de Psyduck zich omdraaide en al jammerend wegrende en Ace keek Inpulsa woedend aan. Hij wilde haar net een preek van jewelste geven toen heel de grot leek te beginnen schudden. Ace trok een gezicht en keek van de richting van het geschud naar Jett. ”Dat klinkt niet goed,” zei hij op een droge toon tegen haar. En net toen hij wilde voorstellen om weg te gaan, begon heel de grot weer te schudden en zag Ace ook al snel waarom: een lichte tsunami leek in hun richting te komen, komend vanuit de richting waar de Psyduck zijn aanval naartoe had gestuurd. Hm. Nee. Zeker niet goed.

Ace had geen tijd meer om Igneel terug te keren in zijn Poké Ball, dus pakte hij de hond-Pokémon stevig vast en duwde deze tegen zijn buik aan. Hij greep met zijn andere arm Inpulsa vast en was blij dat hij Avian nog in zijn bal had zitten, anders had hij ook een derde Pokémon gehad om zich over te bekommeren. De grot was veel te klein voor een Flying type om veilig buiten bereik te blijven en Ace haalde dan ook diep adem toen de golf in zijn richting kwam. Alles werd stil en leek in slowmotion te gaan toen zijn lichaam meegetrokken werd door de gewelddadige golf water dat tegen hem aan botste. Hij verloor zijn evenwicht en hij klemde Igneel en Inpulsa nog wat steviger tegen zich aan terwijl hij door de grot heen leek te worden gesleurd. Net toen hij dacht dat hij er ongeschonden vanaf ging komen, knalde hij vol met zijn gezicht tegen een rots aan. Hij voelde de huid op zijn wang open gaan en belletjes dreven naar boven toen een luide vloek zijn lippen verliet, wat natuurlijk gedempt werd door het water. Het duurde niet extreem lang eer dat het water stopte met hem mee te drijven en Ace begon hard te hoesten toen hij eindelijk boven water kwam. Toen hij om zich heen keek, zag hij Jett en haar Pokémon nergens, al had hij Igneel en Inpulsa tot zijn grote geluk bij zich. Hij richtte zijn blik op Igneel en zag dat de Fire type zwakjes aan het ademen was. ”Verdomme,” schold hij en hij pakte de Pokémon op en sloeg zijn jas er stevig omheen, al deed dat natuurlijk niet veel omdat zijn jas ook koud en nat was. Bloed liep in kleine straaltjes van zijn wang af naar beneden en zijn hoofd deed zeer, maar dat was voor Ace nu niet van belang. ”Jett?” riep hij hard door de grot heen, zijn stem horen galmend langs de wanden. Was ze in orde?

Het antwoord kwam al snel. Het klonk dof, maar het klonk hard genoeg om te lokaliseren waar dat het was en Ace liep snel naar de muur toe dat hun scheidde. Een muur gemaakt uit steen en gruis en eentje die ze niet zomaar konden verpulveren zonder dat de rest van de grot in zou storten. ”Met mij gaat het prima, maar Igneel is er slecht aan toe!” riep hij terug en hij hoorde zelf de bezorgdheid in zijn stem. Om zijn eigen gezondheid gaf hij niet veel, maar Igneel… Igneel was een Pokémon die hij met heel zijn hart koesterde, ook al liet hij dat niet altijd merken. ”En jullie?” vroeg hij vervolgens. Hij voelde Igneel tegen zich aan rillen en toen hij zijn blik naar beneden richtte, zag hij dat er zweetdruppels op het voorhoofd van de Pokémon waren verschenen. De golf water had niet veel goeds met hem gedaan en Ace voelde ook dat dit waarschijnlijk een verkoudheid achter ging laten. Of misschien wel een longontsteking. Terwijl hij op antwoord wachtte, liet hij zijn blik door de grot glijden. Hij zag niet meteen een uitweg of iets dat op licht moest lijken, maar misschien kon hij uiteindelijk wel wat vinden. En anders zou hij zich er maar uit moeten breken. Hij moest Igneel in veiligheid krijgen en dat kon niet te lang meer wachten.

Ace drukte zijn oor tegen de muur om te horen wat ze terug zei. Het viel hem al mee dat het met haar al goed ging. Hij drukte zijn vingertoppen kort tegen zijn wang aan en een schrijnende pijn ging door zijn gezicht heen. Hij beet hard op de binnenkanten van zijn wangen en volgde met zijn twee vingers de snee, welke best lang was en zo te voelen ook wel diep. Hij trok zijn vingers terug en zag hoe kleine straaltjes bloed van zijn vingertoppen naar beneden gingen. De vraag over Zivar kwam hem tegemoet en Ace dacht kort na. Zivar was de Pikachu, right? Hij keek om zich heen, maar hij zag nergens de gele muis. ”Nee, maar ik kan Inpulsa hem wel laten opsporen als hij hier moest zijn!” riep hij terug. Inpulsa zou misschien door middel van elektrische schokjes de Pikachu terug kunnen vinden. ”Hetzelfde bij mij!” riep hij terug. Hij keek kort over zijn schouder, maar daar was geen weg meer terug. ”Laten we dat dan maar proberen. Ik zie je hopelijk aan de uitgang!” riep hij. Hier blijven staan, had immers ook weinig zin. En hij wilde het net op een lopen zetten toen zijn blik naar opzij gleed, waar hij een gele flits zag. Hij draaide zich om en, terwijl hij Igneel dicht tegen zijn borst hield onder zijn jas, liep naar het gele ding toe. Hij fronste kort toen hij zag dat het zich onder rotsen bevond en hij probeerde aan de rotsen te trekken, maar die gaven nauwelijks mee. ”Inpulsa,” gromde hij onder zijn adem door en de Elekid wist wat haar te doen stond; ze rende naar voren en slingerde haar arm vol naar voren. De rots liet eindelijk los en daar zag hij Zivar liggen, de Pikachu van Jett. Hij zag eruit alsof hij bewusteloos was, maar meer kon Ace niet over zijn toestand zeggen en hij knarste met zijn tanden. Dit was niet goed. Dit was verdomme niet goed. Hij opende de rits van zijn jas weer, pakte de Pikachu op en schoof hem in de ruimte vlakbij Igneel, waarna hij de jas weer dichtritste. Het was flink wat gewicht om mee te dragen, maar hij had op dit moment geen andere keus. Hij twijfelde kort of hij Jett zou informeren, maar besloot om het voor zich te houden. Het had geen zin om haar in paniek te brengen. Ze moest zich eerst focussen op zichzelf uit die grot te halen. En dat ging hij ook maar eens doen. En dus begon hij te lopen, dieper de grot in, de Pokémon van Jett en Igneel dicht tegen zijn borst drukkend.

Ze zou het hem vast niet in dank afnemen als ze er achter zou komen dat hij Zivar had gevonden en niks had gezegd, maar dat was voor nu niet zijn grootste zorg. Zijn kleding was doorweekt, het was koud en het leek een gevaarlijk terrein te zijn, bewees Inpulsa maar weer eens toen ze zich voort wilde bewegen en over een los steentje struikelde. Ace rolde met zijn ogen en liep voorzichtiger verder. Hij had naar zijn gevoel zeker wel een uur gelopen toen hij licht aan het einde van de tunnel zag, letterlijk dan. Jett’s hoofd verscheen aan de uitgang en Ace snelde naar haar toe. ”Niet schrikken,” sprak hij op een waarschuwende toon, al klonk het milder dan het zou hebben geklonken als hij het in het begin van hun ontmoeting tegen haar had gezegd. Voorzichtig opende hij een deel van zijn jas, waar nog altijd het bewusteloze kopje van Zivar was te zien. ”Ik vond hem samen met Impulsa vlak nadat we hadden afgesproken elkaar weer te zien aan het einde van de tunnel,” legde hij uit. ”Hij is al een hele tijd bewusteloos, maar zijn lichaam is wel wat opgewarmd. Meer kon ik niet voor hem doen, sorry.” Hij bewoog wat meer naar haar toe zodat ze Zivar uit zijn jack kon nemen. Daarna liet hij zijn blik langs de verlaten weg glijden. ”We moeten zo snel mogelijk naar een Pokémon Center,” zei hij, zijn zorgelijke blik naar Igneel richtend. De Pokémon was al wat sneller gaan ademen, maar zag er nog steeds zwakjes uit. En met Zivar was het ook al niet goed gesteld.

Jett’s reactie viel gelukkig wel mee. Hij had zelf zijn best moeten doen om zijn kalmte te bewaren en de brok in zijn keel weg te slikken toen hij Igneel had gezien in deze staat, maar vrouwen waren op dat vlak een stuk onvoorspelbaarder dan mannen. Ze begon niet te huilen, maar pakte de Pikachu in plaats daarvan meteen over en kwam ter zake, iets wat Ace wel kon appreciëren. ”Ik heb wel een manier om dat uit te vinden,” zei hij tegen haar en hij haalde de Poké Ball van zijn Fletchling tevoorschijn, welke hij in de lucht gooide. De Fletchling kwam er uit en Ace keek de Pokémon strak aan. ”Probeer te achterhalen of we dichterbij Floaroma Town zijn of Jubilife City en breng ons er dan heen,” zei hij tegen Avian, welke naar hem knikte en hoog begon te vliegen. Uiteindelijk knikte hij naar het noorden en Ace gaf een knikje terug. ”Floaroma Town,” was enkel wat hij tegen Jett zei, waarna hij met een knikje aangaf dat ze hem moest volgen. Inpulsa liep op een gelijke tred met hem samen en was zorgelijk naar Igneel aan het kijken, welke nog steeds zwakjes aan het ademen was. Het duurde gelukkig niet al te lang eer dat Floaroma Town in de verte op begon te doemen. Het Pokémon Center stond redelijk aan het begin van het dorp en dus was het niet ver wandelen. Ace snelde naar binnen en legde Igneel op de toonbank, waarna hij ruimte maakte voor Jett zodat zij haar Pikachu ook neer kon leggen. Er kwamen meteen een zuster en een Chansey naar hun toe rennen en ze werden vriendelijk verzocht om te wachten in de wachtruimte, waarna er tegen hem werd gezegd dat er nog een zuster naar hem zou toekomen om zijn gezicht na te kijken. Ace was zijn bloedende wang al half en half vergeten en begaf zich, met een lichtelijk verdoofd gevoel, naar de wachtruimte, waar hij zich in één van de stoelen liet ploffen. Nu dat het meeste van de adrenaline die hij eerder had gevoeld weg begon te ebben, merkte hij op hoe pijn hoe was en hoe veel pijn hij eigenlijk wel niet had. Hij liet zijn kin op zijn vingers rusten en keek zijdelings naar Jett, zich afvragend hoe het met haar ging onder dit alles. ”Alles oké?” bromde hij dan ook naar haar.

Ace kreeg een frons op zijn gelaat toen ze haar woorden sprak. ”Met mij gaat het prima,” bromde hij naar haar. ”Ik heb erger meegemaakt.” Die wond op zijn wang was niks vergeleken de straatgevechten die hij al in Kalos had meegemaakt, maar hij was nu niet van plan om zijn levensverhaal aan haar te vertellen en dus zweeg hij. Een verpleegster kwam zijn richting op en Ace wuifde haar weg, maar ze was koppiger dan dat hij dacht en niet veel later werd zijn gezicht naar opzij geduwd zodat deze naar Jett gericht was terwijl de verpleegster bezig was met zijn wang. Er werd hem gezegd dat het gehecht moest worden en dat hij mee moest gaan naar een andere ruimte, maar daar wilde Ace niks van weten. ”Doe het hier,” sprak hij op een kille toon. De verpleegster zag eruit alsof ze hem een klap wilde geven, maar ze zuchtte uiteindelijk en gaf toe, waarna ze de spullen tevoorschijn begon te halen om hem te hechten. Eerst werd er een verdoving ingespoten in het gebied rondom zijn wang en Ace probeerde een gezicht te trekken toen hij voelde dat zijn mond aan de ene kant al in een rare hoek naar beneden begon te trekken. Hm. Misschien had hij er toch maar voor moeten kiezen om dit in een andere ruimte te doen. Ze wachtte een tijdje totdat de verdoving in begon te werken en begon daarna de wond te ontsmetten en te hechten, waar Ace niet veel van voelde. Het klusje was binnen enkele minuten geklaard en nadat ze zijn gezicht af had geplakt met een witte pleister verliet ze de ruimte weer. ”Ik durf te wedden dat ik er heel aantrekkelijk utizie nu,” sprak Ace na een korte stilte op een kille toon, al verraadden zijn constante blikken naar het lampje boven de zaal waar Zivar en Igneel nu waren zijn bezorgdheid.