Tales of

Sinnoh

Blijkbaar stelde hij haar opmerking niet helemaal op prijs. ”Met mij gaat het prima,” zei hij met een frons. Jett greens kort. De typische 'het is niet zo erg' houding was wel grappig. ”Ik heb erger meegemaakt.” Ze ging er niet verder naar vragen. Niet alleen omdat het haar onbeleefd leek. Ook omdat het haar niet zo heel veel interesseerde. Het had niets met haar te maken dus waarom zou het? Een verpleegster kwam de ruimte binnen gelopen en werd vrijwel meteen door Ace weggewuifd. Jett kon echter niets anders dan grinniken toen de verpleegster gewoon doorliep en zijn hoofd opzij draaide zodat ze naar de wond kon kijken. Net zo'n koppig klein kind. Ze vertelde hem dat het gehecht moest worden. Zijn reactie lokte echter een daadwerkelijke facepalm bij haar uit. ”Doe het hier,” zei hij. De verpleegster moest de neiging om hem te slaan onderdrukken en eerlijk gezegd had ze haar groot gelijk gegeven als ze het wel had gedaan.

”Ik durf te wedden dat ik er heel aantrekkelijk uitzie nu,” sprak Ace enkele minuten later. Jett draaide haar hoofd weg van het brandende licht boven de deur. Ace zat met een grote, witte pleister op zijn wang. Eén mondhoek krulde moeizaam een stukje omhoog. "Natuurlijk, net Prince Charming." Het was duidelijk dat de uitdaging er niet helemaal in zat. Ze draaide haar hoofd dan ook al snel weer richting het nog altijd brandende licht. Hoe langer het duurde, hoe meer moeite ze er mee kreeg. Enkele minuten later ging het licht uit en Jett ging meteen rechtop zitten. Een zuster kwam de deur uit gelopen en keek de twee één voor één aan. Kom op, praat!

Het duurde haar veel te lang voor de vrouw eindelijk begon te spreken. ”Jullie Pokémon hebben beiden veel schade geleden in die grot. De Pikachu heeft een lichte hersenschudding en de Houndour is onderkoeld geraakt. Ze zullen een nacht ter observatie hier moeten blijven zodat we ze met de juiste behandelingswijze op kunnen volgen, maar voor nu zijn ze stabiel.” Jett knikte ter bevestiging. Ze begreep dat er langer naar haar pokémon gekeken moest worden. Wat er vervolgens werd gezegd werd niet echt in haar opgenomen. ”We hebben helaas voor vannacht maar één kamer ter beschikking, dus die zullen jullie moeten delen. Morgen weten we meer te zeggen over hoe we het verder gaan opvolgen." In haar hoofd was ze alleen maar bezig met Zivar. Een hersenschudding. Jett begon te denken over alle mogelijke manieren hoe dat gebeurd zou kunnen zijn. ”Ze zijn in elk geval stabiel,” mompelde Ace waardoor ze uit haar gedachtegang werd getrokken. De zuster was al weg. Oh. Daar ging haar kans om nog wat vragen te stellen. "Sorry, wat zei je? Na de uitleg van de situatie zonede ik een beetje uit", gaf ze eerlijk toe.

Er verscheen een gezichtsuitdrukking op zijn gezicht die aangaf dat hij het niet graag herhaalde. Wat haar ergens toch zorgen baarde. Had ze belangrijke info over haar pokémon gemist? ”We moeten een kamer delen,” zei hij. Oh, gelukkig ging het niet over hun pokémon. Oh, wacht dit was ook geen informatie ze ze graag hoorde. ”Ze hebben voor de rest geen kamers meer ter beschikking, dus dit is de enige oplossing.” Een geïrriteerde zucht rolde over Jett's lippen. Kregen ze dat ook nog. De sleutel werd al snel in haar handen geduwd. Blijkbaar was ze niet de enige die geen fan was van de hele situatie. ”We kunnen ze toch niet meer zien tegen morgenvroeg. Dan kunnen we net zo goed iets gaan eten en afleiding zoeken, denk je ook niet?” stelde Ace voor. Jett richtte haar ogen op het bordje boven de zaal waar hun pokémon behandeld werden. Eigenlijk wilde ze hier niet weg, gewoon blijven wachten. Maar ze wist ook dat het geen verschil zou maken en ze er zelf uiteindelijk enkel slechter door zou voelen. Ze haalde een keer diep adem voor ze opstond en zich uitrekte. Ze had de hele tijd in de zelfde stoel gezeten en nou ook weer niet zo veel bewogen. Het resultaat was dat haar spieren stijf waren. "Heb je ideeën dan?"

”Goh,” begon Ace. Ze kende hem nog maar een paar uur maar was er vrij zeker van dat er niets serieus uit zijn mond zou komen na zo'n begin. Als ze moest gokken was het op sarcasme. ”Ik zat te denken aan jij in een mooie jurk en ik een mooi pak en dan naar een restaurant in dit prachtige dorp te gaan.” Alsof het nog niet duidelijk genoeg was, rolde Ace met zijn ogen voor hij een serieus antwoord gaf. ”We eten hier gewoon in het restaurant en de rest zien we wel,” stelde hij voor. Jett haalde haar schouders op. Ze had niet echt een beter idee, noch behoefte aan luxe op het moment. Zonder wat te zeggen, volgde ze hem richting het restaurant...

Waar een veel te vrolijke serveerster hun begroette. "Goedenavond! Heeft u gereserveerd? Zo niet is dat ook geen probleem hoor. We hebben op het moment genoeg tafels beschikbaar. Bent u met twee of komen er nog meer gasten? Zo niet, willen jullie liever een romantische sfeer of meer casual?" ratelde de vrouw aan een stuk door. Please. Als ze ergens geen energie voor had op het moment, waren het wel dit soort figuren. Wat nou als ze zich een beetje stil hield op de achtergrond en Ace al het regelwerk liet doen?

”We zijn hier met een stuk of vijftien man, kun je dat niet zien?” reageerde Ace op de vraag van de serveerster. Het sarcasme droop er vanaf dus gelukkig leek de vrouw te begrijpen dat ze enkel met twee waren. Ace had geluk vandaag. Als ze niet zo out-of-it was geweest door de hele situatie, had ze hem zeker een ellenboog in zijn ribben gegeven toen hij haar zomaar vastpakte om haar middel. ”We vieren vandaag ons tien-jaar samen zijn, dus de romantische sfeer zou geweldig zijn voor ons,” zei hij. Wacht wat? Dat klonk wel heel ongeloofwaardig. Toch vatte de serveerster deze hint niet. De twee werden naar een tafel geleid die helemaal versierd was in een liefdes thema. Alles was rood, kaarsen, servetten en er lagen zelfs rozenblaadjes op de tafel. ”Ik doe mezelf dadelijk wat aan,” zei Ace terwijl hij over zijn neusbrug wreef. Op dit moment kon ze er toch wel even om grinniken. Hij had het zichzelf aangedaan. Jett nam plaats aan de andere kant van de tafel en pakte een rozenblaadje op, om er wat afwezig naar te kijken. ”Voor koppels hebben we een speciaal menu met aangepaste gerechten zodat er met tweeën genoten kan worden van elk gerecht.” Verward keek Jett op toen er een menu vol hartjes in haar handen werd geschoven. Snel liet ze haar ogen er overheen gaan, voor ze zuchtte. Dit werd leuk. Ze kon nou niet echt zeggen dat ze hier zin in had maar op het moment was er niet veel keus. "Deze situatie is jouw werk, jij mag kiezen." Er was niet echt iets wat ze er niet van zou lusten en het was nou ook weer niet dat ze echt zin had in een specifiek gerecht.

Ze had amper de keus aan hem overgelaten of de veel-te-drukke serveerster stond al weer aan hun tafel. ”We nemen als voorgerecht de nacho cheese ovenschotel om te delen en als hoofdgerecht allebei een hamburger,” zei hij. Hm.. Finger food? Dat was niet echt iets wat je vaak zag in een restaurant maar ach. Het was makkelijk eten en op het moment kon ze niet zo veel geven om restaurant etiquette. Jett gaf het menu aan hem door zodat hij ze terug aan de vrouw kon geven. ”Hé,” sprak Ace op een verassend zachte toon. Het trok haar ogen los van het servet. ”Ik weet dat je je zorgen maakt, maar probeer het een beetje van je af te zetten, oké? Zivar heeft er niet veel aan als je je hier druk gaat zitten maken. Het verandert niks aan zijn toestand.” Een diepe zucht rolde over haar lippen voor ze fatsoenlijk opkeek. "Ben ik me van bewust. Heb hem alleen niet in zo'n slechte toestand gezien sinds toen ik hem vond", zei ze. Het deed haar denken aan zijn zwakke toestand van toen en het deed haar simpelweg geen goed.

”Het komt goed,” zei hij met zijn ogen strak op haar gericht. Ja, dat was makkelijk praten. Dit was niet de eerste keer dat haar pokémon in levensgevaar was geweest. Je kon nooit weten of het goed zou komen of niet, tenzij je de toekomst kon voorspellen. En ze was er vrij zeker van dat hij dat niet kon. ”We weten tot de volgende ochtend toch niet meer, dus probeer om er niet te veel over te piekeren.” Een gefrustreerde zucht rolde over haar lippen terwijl ze haar ogen weer op het servetje richtte. Vreselijk rood ding dat het was. ”Heb je soms hobby’s?” Met een opgetrokken wenkbrauw keek Jett op bij de vraag. Waar kwam dat nou ineens vandaan? Wilde hij nu smalltalk gaan maken? Ach. Het was niet dat ze iets beters te doen had op het moment. Ze zouden toch moeten wachten tot het eten kwam. "Zo nu en dan help ik bij pokémon shelters maar ik ben eigenlijk dat persoon dat niet veel hobbies heeft naast dr werk." Kort twijfelde ze, voor ze toch maar besloot de vraag terug te stellen. Ze konden nu net zo goed maar echt die small talk houden. "Heb jij wel hobbies?"

Ze moest eerlijk zeggen dat zijn antwoord haar niet veel verbaasde. ”Ik doe aan hardlopen, maar voor de rest ben ik ook wel zo iemand die buiten zijn werk niet heel veel heeft.” Ze had al wel het idee gehad dat ze ongeveer het zelde type persoon waren. Op dat vlak dan. Verder verschilde ze nogal wat hier en daar. ”Niet dat ik het echt erg vind,” zei hij. Jett haalde haar schouders op. Zelf had ze er ook niet zo vele problemen mee. Met haar pokémon had ze toch eigenlijk haar handen vol. Stelletje kleine kinderen dat het waren. ”Het is ook niet alsof ik er echt behoefte aan heb. Meestal ben ik toch druk bezig met werk en houdt dat me wel prima bezig.” De manier waarop hij zijn blik afwendde was toch wel grappig. Vaak had je best veel te maken met mensen als Crescent Moon lid. Hij leek echter niet zo veel sociale vaardigheden te hebben, op basis van zijn struggles met small talk. Ze besloot het gesprek zelf maar op gang te houden. "Dus, hoe ben jij aan je pokémon gekomen?"

”Ik heb beiden gevonden in Kalos,” reageerde Ace. Het viel haar op dat hij gevonden zei en niet gevangen. ”Igneel heb ik gevonden in een steegje in de regen. Hij was aan een container vastgebonden en afgedankt door zijn vorige trainer.” Ah, hij had dus zo'n zelfde soort geval met zijn Houndour als zij had met haar Pikachu. Het gebeurde veel te vaak. Mensen die hun pokémon zomaar afdankte. Ze kon zich absoluut niet voorstellen waarom mensen zoiets zouden doen. ”En Inpulsa is een beetje aan me blijven plakken nadat ik haar had gered toen ze betrapt was op stelen van een paar kraampjes.” Ondanks de hele situatie kon Jett hier wel om grinniken. Ze zag het al helemaal voor zich, een Elekid die met allerlei eten wegrende, een boze kraamhouder achter haar aan. ”En jij?” vroeg hij. Voor ze antwoord kon geven kwam er echter een ober naar hun tafel. Gelukkig was het niet die drukke serveerster. De schaal nacho's werd voor hun weg gezet, voor de ober weer weg liep. Zou het personeel door hebben dat ze niet zo veel behoefte hadden aan het gedrag van de serveerster? "Zola heb ik uit een ei, haar ouders zijn de pokémon van mijn ouders." Lichtelijk afwezig pakte ze een van de chips uit de schaal. Ze blies er een paar keer op, om de hete kaas wat af te koelen, voor ze het in haar mond stak. "Zivar heb ik gevonden op het randje van de dood. Mishandeld door zijn vorige trainer", vertelde ze met een zucht. Het was een nogal schokkerend beeld geweest en nog altijd werd ze er een beetje misselijk van als ze er aan terug dacht. "Zoro heb ik onderweg gevangen", vertelde ze voor ze naar een volgend chipje reikte. Ze zou toch moeten eten. Anders moest zij straks nog worden opgenomen ook.

Het hele doel van nacho's had ze eigenlijk nooit zo goed begrepen. Het was eigenlijk gewoon chips met een mix van wat groene en kaas. Wie had überhaupt ooit bedacht om die dingen te mengen tot één gerecht? Daarbij was het zo'n gerecht dat ze eigenlijk helemaal niet kon plaatsen in een restaurant. Het lag er waarschijnlijk aan dat het een pokémon center restaurant was. Then again, ze zou het waarschijnlijk niet snel ergens anders bestellen dan een bioscoop. ”Dat soort figuren doen er beter aan om mij niet tegen te komen,” reageerde Ace nadat ze had verteld over Zivar. Ze haalde haar schouders af. "Ze zouden er beter aan doen om gewoon even om te vallen. Voor goed", verzuchtte ze. Echt hoor, ze kon er met haar hoofd niet bij dat iemand dat ooit een pokémon aan zou kunnen doen. ”Heb je veel problemen met Zivar gehad in het begin nadat je hem opgelapt had?” vroeg hij haar vervolgens. Jett gaf een bevestigend knikje. "Hij was zo ongeveer overal bang voor en dat heeft echt eeuwig geduurd", vertelde ze. Daarnaast werkte ze er nog steeds aan. Vooral andere mensen waren het probleem nog.