Tales of

Sinnoh

”Aha,” zei Ace op een simpele toon, waarna hij een knikje gaf. Hij had niet echt een poging gedaan om dichtbij de Pikachu te komen, behalve dan natuurlijk dat moment dat de Pikachu bewusteloos voor hem had gelegen. Daar had hij weinig andere keuze in gehad, want een gewonde Pokémon zijn rug toekeren, zou hij echt nooit flikken. Zijn rode blik gleed naar Jett toen ze haar antwoord gaf en vervolgens een wedervraag stelde. ”Omdat ik de wereld op mijn eigen manier een betere plaats wil maken,” zei hij weer op zo’n simpele toon, waarna hij zijn schouders ophaalde. Er zat nog een veel diepere reden erachter, maar dat ging hij uiteraard niet tijdens hun eerste ontmoeting vertellen. Want ondanks dat ze al redelijk wat meegemaakt hadden, was dit weliswaar nog steeds hun eerste ontmoeting. ”En omdat het me voldoening geeft om klootzakken zoals mensen die Pokémon mishandelen gestraft te zien worden, al heb ik tot dusver nog geen complimenten gekregen over mijn manier van aanpakken.” Zijn blik werd weer wat nors nadat hij dat gezegd had en zijn ogen richtten zich naar het schaaltje nacho’s, dat ondertussen zo goed als leeg was. Een ober haalde het op en zei hun dat hun hoofdgerechten zo zouden komen, waar Ace een simpel knikje op gaf. Het kon hem ook wat.

Ace fronste kort toen Jett aangaf dat het niet aan hun was om ze te straffen. ”Ach, wat niet weet, wat niet deert, right?” Zijn mondhoeken gingen licht omhoog. ”Sommigen zijn zo van hun sus dat ze betrapt zijn dat ze niet altijd alles doorvertellen aan de politie. Dus één trap meer of minder tegen hun enkels maakt dan ook geen verschil meer.” Of een Ember op ze af laten sturen door Igneel. Igneel… Zijn blik gleed kort in de richting van de zaal waar hun Pokémon nu waren. Igneel was lang blootgesteld aan de kou en Ace hoopte dat hij er niks aan over zou houden. Hij wist nu al dat als hij zijn patrouilles niet met Igneel kon doen als er iets zou gebeuren, dat het daarna nooit meer hetzelfde voor hem zou zijn. Het bleef blijkbaar lang genoeg stil tussen hun om de hoofdgerechten te brengen. Ace liet zijn blik kort naar het dienblad glijden waar een hamburger op lag en wat friet. Precies genoeg om zijn maag te vullen na dat voorgerecht en hij twijfelde of hij aan zijn manieren zou werken en met mes en vork zou eten, maar zag het niet zo zitten om te zitten kloten met het bestek en pakte de hamburger dan maar op in zijn handen. En morste daarbij net geen ketchup op zijn mouw. ”Verdomme,” schold hij hardop, waarna hij zich besefte dat ze in een restaurant waren en kort kuchte toen hij een koppel verderop naar hun zag kijken. ”Ze zullen wel denken dat je behoorlijk pech hebt met mij als partner,” zei hij op een droge toon tegen haar. Want ja, dit gedeelte van het restaurant was immers nog steeds voor koppeltjes. Walgelijk, als je het hem vroeg.

De opmerking van daarnet die ze had gemaakt, was volledig langs hem heengegaan. Over iets met een zoveelste preek niet willen horen of zo iets. Ach ja, het maakte ook niet zo heel veel uit. Zijn blik gleed naar haar toen ze aangaf dat dit zijn schuld was en hij kneep zijn ogen kort samen, maar hij besloot om er niks op te zeggen. Dit had in elk geval wel voor afleiding gezorgd en ook al zou hij dat nooit hardop toegeven, toch vond hij het beter dat ze bezig was met hem de schuld te geven van heel dit gedoe dan dat ze met haar gedachten bij haar Pikachu zat en daarover aan het malen was. Daar moest hij dan maar over doorgaan, ook al maakte het onderwerp hem nog zo gemakkelijk. ”Is er eigenlijk zo iemand in je leven?” vroeg hij zo nonchalant mogelijk. ”Niet dat ik dadelijk één of andere boze gozer achter me aan krijg.” Het leek hem sterk dat het zo was. Waarom zou ze anders hier op ingegaan zijn? Als ze een partner had, dan had ze dit wel afgeslagen met hem. Hij hield zichzelf voor dat het antwoord wat nu zou komen hem helemaal niks kon schelen en dat hij het vooral voor de afleiding deed, maar toch bleven zijn rode ogen net iets langer dan nodig op haar hangen terwijl hij wachtte op een antwoord, waarna hij snel een nieuwe hap van zijn burger nam om zijn nonchalante houding hierover aan te houden. Want no way dat hij ging toegeven dat hij stiekem wel nieuwsgierig was naar haar antwoord én dat dit hem ongemakkelijk maakte, ook al was hij er dan zelf over begonnen.

Ace’s wenkbrauwen schoten naar boven toen Jett aangaf dat er niet echt iemand was. Niet echt iemand. Dus er was wel een mogelijkheid dat er iemand was? Wacht. Waarom interesseerde hem dat zelfs? Hij beet hard op de binnenkanten van zijn wangen om te voorkomen dat hij verder zou vragen en was ergens wel blij dat hij een wedervraag kreeg, al zou hij daar in normale gevallen niet blij mee zijn geweest. ”Nee,” antwoordde hij direct. ”Mijn laatste relatie is alweer meer dan een jaar geleden.” En misschien was dat ook maar goed zo. Hij had tijdens zijn relatie al ontdekt dat hij niet het type was waarvan gehouden kon worden, hoe hard dat dan ook klonk. Te veel emotionele schade, te veel gebeurtenissen in zijn verleden. ”Ik denk ook niet dat ik hiermee ingestemd had als er wel iemand in mijn leven geweest zou zijn,” liet hij er uiteindelijk kortaf op volgen. Hij was geen gemakkelijk type, maar hij was wel loyaal als hij zich eenmaal aan iemand gebonden had. Dat dan weer wel. Hij liet zijn blik kort naar de burger glijden. Die was al bijna weer op. ”En het is ook niet alsof ik er echt naar op zoek ben. Ik zie wel wat er komt.” Hij haalde zijn schouders op. Meer kon hij daar niet over zeggen.

Met een paar laatste happen was zijn burger opgegeten. Hij had niet echt zin om te blijven zitten voor een dessert en hij dacht ook niet dat Jett daar zin in had, dus vroeg hij om de rekening toen de ober naar hun toe kwam lopen en nadat Jett haar burger ook op had. Zonder te overleggen met Jett schoof hij genoeg geld op de tafel en schoof zijn stoel naar achteren. Hij deed een hoofdknik in de richting van waar de kamers waren, want hij nam aan dat Zivar en Igneel nog niet onderzocht waren. En ze moesten sowieso de nacht ergens blijven. En hij had dat verdomde sleuteltje nog van die ene kamer die ze samen moesten delen. Met een frons keek hij naar de nummer van het sleuteltje, waarna hij zich naar de gang begaf waar de kamers waren en het sleuteltje in het slot ramde toen hij hun kamer had gevonden. Hij swingde de kamer open en zag dat er welgeteld één stapelbed was. En een veel te krappe kamer. Ace zuchtte en liep de kamer binnen, waarna hij zich omdraaide naar Jett en even onder zijn adem door kuchte. ”Wil je boven of beneden?” vroeg hij vervolgens met een uitgestreken gezicht. Het maakte hem niet zo heel veel uit. Als de nacht maar snel voorbij zou zijn.

Jett gaf aan dat ze onder wilde en Ace gaf een knikje. Terwijl zij haar Pokémon uit haar Poké Ball tevoorschijn liet komen, trok hij zonder blikken of blozen zijn shirt uit. Hij schaamde zich niet voor de vele littekens die hij op zijn bovenlijf had zitten. Het waren allemaal littekens van straatgevechten en van zijn verleden, maar hij nam aan dat hij er geen vragen over zou krijgen. En als hij er wel vragen over zou krijgen, dan zou hij er toch niet over uitbreiden. Veel littekens waren sowieso al wel wat verdwenen door de spiermassa die hij had opgebouwd met de fitness en het hardlopen. De tribal tatoeage die hij op zijn borst had laten zetten, overkoepelde één groot litteken dat zijn vader hem had bezorgd in een donken bui. Er was dus niet veel voor Ace om te verbergen. Zijn joggingbroek liet hij aan terwijl hij zijn schoenen uittrapte en hij klom met twee treden tegelijkertijd het stapelbed in, waarna hij met een zucht ging liggen en even kort naar het plafond staarde. ”Trusten,” zei hij tegen Jett, al verwachtte hij niet dat ze veel ging kunnen slapen. Hij ook niet, trouwens. Daar was hij veel te rusteloos voor, zelfs na de volledige maaltijd die ze eerder genuttigd hadden.