Tales of

Sinnoh

Slaap was een fijne plek voor de jongen en normaliter bleef hij er heel erg lang in hangen. Hij was er ook vrij zeker van dat tegen de tijd dat hij eenmaal wakker zou worden, de middag was begonnen en op z’n minst halverwege was gekomen. Misschien zou Cas tegen die tijd al op zijn, klagend over zijn hoofdpijn en hoe hij ‘nooit meer zoiets zou doen’ zelfs al had hij gelachen. Alain, however, was daar nog niet klaar voor en bleef nog in een hele, hele diepe slaap liggen.

Een zachte hum klonk terwijl Alain zich langzaam omdraaide. “Fuck,” fluisterde hij toen de stekende pijn in zijn hoofd hem ruw de wakkere wereld in trok. Oh, dat was niet leuk. Een ongemakkelijke kreun klonk en hij draaide zich op zijn buik, waarna hij zijn gezicht in het kussen duwde. Op dit punt was hij zich er niet eens van bewust dat hij niet alleen in het bed lag, veel te gefocust op hoe zijn hoofd aan voelde.

En het voelde kut. Dat was hoe het voelde.

Huh? Het was raar om iets te horen als je overtuigd was alleen te zijn. Nog raarder was het om een ander been tegen het jouwe te voelen als je dacht alleen te zijn. Vreemd. Alain wilde zijn ogen niet openen, want dan werd het alleen maar erger. Hij was van plan om zijn hand uit te steken en gewoon te voelen wie er naast hem lag, tot de ander zichzelf redde door te spreken. Ah. Dat was oké.

Fuck indeed.

En toen realiseerde Alain zich iets. Een grijns trok over zijn gezicht en hij humde weer even, waarna hij in zijn ogen wreef en zich even uitrekte. Al gauw kwam hij wat dichterbij Cas, legde hij zijn elleboog in het kussen en steunde hij zijn wang tegen zijn vuist.

“Cas~?”

Om te zorgen dat hij echt de aandacht had, porde hij de ander. Heel irritant.

Zelfs de hoofdpijn kon Alain niet weerhouden van irritant zijn in de vroege ochtend. Langzaam was alles van de vorige dag (misschien niet alles, maar delen) teruggekomen en één belangrijk nieuwtje stak met kop en schouders uit boven al het andere wat er was gebeurd. Met glinsterende ogen en een grote grijns keek hij naar de ander, wachtend tot deze zijn ogen opende en hem - vol irritatie - aankeek.

‘Alain.’

“Good morning, Cutiefly~”

Met de hand die niet onder zijn hoofd stak wuifde hij zijn vingers naar de man, waarna hij op zijn onderlip beet om niet in lachen uit te barsten. Hij knipperde een paar keer onschuldig en bereidde zich mentaal voor op een snauw en/of een kussen in zijn gezicht.

Good morning.

Een hand werd tegen zijn schouder geplaatst en Alain rolde zich lachend op z’n rug, terwijl hij de ‘fuck you’ van de ander hoorde. “Oh, m’n hoofd,” klaagde hij tijdens het lachen. Elke lach deed pijn, maar het gezicht van de ander was goud waard. Hij legde zijn handen op zijn slapen met een pruilip terwijl hij door bleef grinniken.

Na een moment draaide hij zich weer om in dezelfde houding en porde hij de ander weer in de arm. “Gister was niet zo erg als je had gedacht. Geef maar toe,” grijnsde hij. Hij wist dat er geen twijfel mogelijk was, zelfs al zou Cas het nu ontkennen. Het feit dat de man tijdens het spel van gesloten naar mee lachend was gegaan had genoeg gezegd. En Alain, soft als hij was, hoopte dat de jongen in de korte tijd hier had geleerd dat hij niet altijd alleen hoefde te zijn. Die woorden hingen nog altijd in Alain’s achterhoofd en waren iets wat hij niet nog eens wilde horen.

Ah, wat was de ander heerlijk chagrijnig. Nu had Alain normaal meer moeite met wakker worden, maar de knallende hoofdpijn had hem uit zijn slaap getrokken alsof hij een farfetch’d voor de slacht was. Tragisch, maar helaas. En gelukkig had hij de ander kunnen begroeten met zijn nieuwe favoriete bijnaam. Dat maakte zijn ochtend al een goede.

Langzaam spijt van. Alain’s grijns groeide. Hij opende zijn mond om iets te zeggen, tot de ander de deken van zich af wierp en snel weer terug trok. Nog een grinnik ontsnapte, tot de volgende vraag kwam. Hij rolde zichzelf op zijn buik, waardoor hij nog iets dichterbij kwam te liggen, en ondersteunde zijn kin nu met beide handen, ellebogen in het bed. Het was nog steeds irritant dat hij zijn handschoenen niet had, maar dat was voor een later moment. Voor nu wilde hij het bed ook nog niet uit.

“Ik ben gewoon blij dat je het naar je zin had,” grijnsde hij tevreden. “Ik ook, trouwens. Dat was goed,” ging hij door, zijn stem zacht gezien er geen andere geluiden waren om bovenuit te moeten komen. Hij fronste even kort toen hij zich iets realiseerde, waarna hij bedenkelijk humde, voor hij ontevreden in zijn ogen wreef. “Dat drankje was m’n dood,” mompelde hij verslagen. Hij had het niet achterover moeten gooien.

Nu was de ander sociaal geweest voor de rest van het jaar. Alain grinnikte geamuseerd. “Is dat zo?” vroeg hij poeslief. Hij humde even zacht. De ander kon dat wel zeggen, maar alsnog lag hij hier. In zijn bed. Dat telde toch enigszins als sociaal doen, of niet? Of was het inmiddels al ingecalculeerd dat dit niet meer telde? Interessant.

“De eerste paar slokken voelden als brandend vergif. Na een paar slokken…” Alain hief zijn schouders even. “Het werkte snel en efficiënt,” besloot hij er maar van te maken. Wat niet voor herhaling vatbaar was, was dat drankje. “Alle pijn van gisteren had jij me van kunnen redden,” klaagde hij met een zucht. De ijsblokjes, het drankje… Allemaal Cas’ schuld.

Uit bed komen? Dat klonk niet als een goed idee. Alain liet zijn ellebogen opzij schieten, zodat hij met zijn handen op het bed viel, zijn kin nog steeds op zijn handen terwijl hij de ander vanonder zijn wimpers aankeek. “Misschien moet jij opstaan,” corrigeerde Alain hem, voor hij één hand onder zijn kin weg trok en de deken iets verder over zijn schouders trok.

Nope.

Absoluut. Alain humde zachtjes en kon het niet laten te grijnzen bij zijn woorden. “Mhm. Dit telt niet?” vroeg hij geamuseerd, waarbij hij één wenkbrauw optrok. De ander lag immers nog altijd in zijn bed. Nu was Alain verbazingwekkend snel gewend geraakt aan het bijzijn van de ander. Het was fijn hoe de ander zijn eigen gangetje leek te gaan in het huis, terwijl Alain vaak op de bank lag met zijn Holo Caster of liep te grinniken om zijn For You-page. Het was beter geweest dan alleen zijn na wat er was gebeurd en… Ach, hij was veel te sociaal om te ontkennen dat hij er wel van genoot. Alain leek één van de weinigen te zijn wiens batterij juist sneller vol liep bij contact, een extrovert in hart en nieren.

“Eigen schuld?” vroeg Alain hem verbaasd. Hij klemde zijn kaken even op elkaar toen zijn hoofd in reactie besloot te steken. “En ik maar denken dat ik je kon vertrouwen,” verzuchtte hij zo dramatisch als hij kon. Uiteindelijk kon hij het toch niet laten te glimlachen. “Ik pak je nog wel terug.” Dat was een belofte. Misschien niet vandaag, misschien niet morgen…

Ah! De dekens! Maar, helaas voor Cas was Alain hier degene in het voordeel. Allereerst had hij twee functionerende armen en ten tweede was hij niet degene die liever het bed uit sprong dan dat hij te dichtbij kwam liggen. Hij had zijn arm nog altijd gevouwen en gebruikte zijn eigen gewicht om de deken een flinke ruk te geven. Hierna draaide hij zich op zijn zij en klemde hij de deken tussen schouder en het bed, waarna hij met zijn andere hand de deken nog verder naar zich toe zou trekken. Gezien Cas maar een sprietje was, zou hij de deken vast af weten te pakken, of arme Cas zou gewoon meegetrokken worden met de deken. Hoe dan ook, had Alain zo het idee dat hij de uitgesproken winnaar van dit moment zou zijn.

“Kun je meteen ontbijt voor ons maken,” merkte hij poeslief op. Sorry, Cas.

Een noodzakelijk kwaad werd het genoemd. Alain hief een wenkbrauw. Hij humde bedenkelijk en keek de ander met een geamuseerde blik aan, maar hield wijselijk zijn mond. In plaats daarvan beet hij op zijn lip in een vergeefse poging om een grijns van zijn gezicht te houden. Het begon er dan toch op te lijken dat meneer ‘ik-ben-altijd-alleen’ Cas het misschien niet zo erg vond om niet alleen te zijn.

“Noted,” mopperde Alain toen de ander opmerkte niet betrouwbaar te zijn. Hij verzekerde hem dat hij hem nog wel terug zou pakken. De ander leek niet al te overtuigd. “Geen zorgen, Cutiefly~. Komt helemaal goed,” zei hij de ander, waarna hij het puntje van zijn tong even tussen zijn tanden doorstak, lippen in een grijns van oor tot oor. Ah, wat was Cas makkelijk te klieren.

De zwakkeling kreeg de dekens niet terug. Ook leek het er niet op dat Alain zijn ontbijt zou krijgen. De jongen pruilde en keek toe hoe de ander zich uit bed zette en een trui aan trok. Dat was een goed idee, maar voor nu had Alain nog geen intentie om uit bed te komen. Hij rolde in de deken tot hij een burrito was en keek de ander tevreden na, tweekleurige ogen die hem volgden tot hij de keuken in stapte.

Na een paar minuten besloot de jongen dat als hij zich weer liet vallen, hij in slaap zou vallen en hij had al te veel van deze dag verspild. Dat betekende echter niet dat hij van plan was lang uit de dekens te blijven. Hij hopte eruit en zijn blik vertrok toen de kou op zijn blote benen sloeg, maar voor nu had hij geen zin om er wat aan te doen. Hij haastte zich naar de bank en begon naar zijn Holo Caster te zoeken.

Eenmaal gevonden, verstuurde hij enkele berichten naar Vi en Rey en maakte hij een chat aan waar hij Alaric en Cas in toevoegde, waarna hij vroeg of Alaric nog leefde. “Ik vraag me af of Rick thuis is gekomen,” merkte hij op, terwijl hij de Holo Caster op de tafel legde en begon met alle hoezen van de bank kussens te halen. Hij was allang blij dat het te doen was, elke plakkerige hoes die op de grond landde zou de geur van tequila wat meer weg nemen. Na enkele minuten waren alle hoezen van de bank af gehaald en haastte hij zich naar de badkamer, waar hij ze in de wasmachine propte en het ding op een vol programma aan zette.

Hierna was het tijd om de bank op te maken. Een simpele klus. Hij trok de bank terug in bed-vorm en deed een matraslaken eromheen. De hoesloze kussens werden in een hoekje op de grond gelegd, waarna hij op het bed af liep en alle kussens naar de bank begon te verplaatsen. De dekens werden ook op de bank gelegd en Alain klapte tevreden in zijn handen.

“Je hoeft nergens te zijn vandaag, hoop ik?”

Vandaag was de perfecte dag voor een slechte film.

“Oh, nee. Zo sta je in m’n Holo Caster nu,” knipoogde Alain geamuseerd. Nog niet, maar zodra hij het ding in zijn handen had, wel. Alain gebruikte maar weinig (volledige) namen in zijn Holo Caster en ging vaak over op bijnamen of voegde emoji’s toe. Of beiden. Alaric was manbun sinds hij had gevraagd wat Alain hem als naam gegeven zou hebben. Er was Vi, ooit was er Myr geweest, Reyrey en Angie had een schattig koffiekopje. Vandaag zou Cas worden geüpgradet naar Cutiefly.

Er was koffie. Ah! Dat was welkom. Wat nog meer welkom was, was het feit dat de ander nergens heen hoefde. “Ah! Perfect!” merkte hij op, voor hij zich omdraaide. Hij liep naar één van de kasten tegen de muur, waarna hij er een joggingbroek uit viste. Hij trok zijn shirt met één hand uit en humde zacht toen hij een sweater vond met een witte luxray erop. Hij trok het ding over zijn hoofd en mompelde wat geïrriteerd toen hij zich realiseerde dat hij geen schone handschoenen meer had. Zonder? Hm.

Alain pakte een mok en vulde deze met koffie, waarna hij ook naar de bank toe liep en tegen de leuning plaats nam. Zoals altijd, dichtbij genoeg dat als hij een stuk opzij leunde, hij zijn schouder tegen de ander aan zou kunnen tikken. Waarom? Omdat Alain een aanhankelijke puppy was. Zoals de ander al doorhad, was daar niets aan te veranderen.

“Dan is het een nog beter idee om vandaag een slechte film te kijken,” grijnsde Alain naar de ander. Zijn net wat te lange mouwen beschermden zijn handen van de hitte van de koffie in de mok terwijl hij er even in blies. “Ah~ En dan maak ik straks…” Alain legde zijn vinger even op zijn lip, terwijl zijn blik vertrok en hij bedenkelijk humde. “Misschien moet je helpen kiezen…” De jongen was lastig met eten en Alain wilde vandaag iets maken waar de ander van zou genieten. Het hoefde, deze keer, niet eens gezond te zijn. Soms was ongezond eten na een nacht te veel drinken precies wat je nodig had.

Wist hij al welke film? Alain dacht even na. Iets met muziek. Iets vrolijks. Iets… Het moment waarop hij wist wat ze moesten kijken, begonnen zijn ogen te glinsteren en knikte hij enthousiast. “Mamma Mia!” knikte hij, vol overtuiging en enthousiasme terwijl hij de afstandsbediening tussen de kussens vandaan viste en het ding op de televisie richtte. Hij opende de app en klikte naar de film, waar het gezicht van de blonde Amanda al snel tevoorschijn kwam. Hehehe.

De levenskeuzes van de ander zorgde ervoor dat Alain hem beledigd aankeek. Worst en puree? Hij zat hier met iemand die kon koken, iemand die nog altijd van plan was meerdere gangen voor hem te maken, en het eerste waar hij mee kon komen was puree? Als blikken konden doden, was de ander op dat moment niet meer in leven. Het werd alleen maar erger naarmate hij verder ging. Alain’s ogen stonden wijd en hij wist zeker dat als zijn mok een glas was geweest, het in honderd stukken op zijn schoot had gelegen.

“Lasagne dan?” besloot hij te vragen. En toen realiseerde hij zich iets. “Zonder groenten?” vroeg hij de ander, nog beledigder dan hiervoor. “Zonder tomaten?” kwam er nog beledigder uit, voor zover dat mogelijk was. Nu was Alain er zo één die normaal veel in zijn lasagne deed. Knoflook, wortel, courgette, paprika, selderij… wijn… Zucht.