Tales of

Sinnoh

Hij had al van de film gehoord, maar nooit gezien. Misschien dat hij het een kans gegeven had toen het eens op de tv was, maar hij had hem nooit helemaal uit gekeken. Het enige wat hij wist was dat het weer een liefdesverhaal was, maar dat er deze keer niemand dood ging, er veel gezongen werd en het niet waargebeurd was. Hij haalde even diep adem om zich voor te bereiden wanneer de film begon. Het viel waarschijnlijk allemaal best mee.

Casimir keek Alain wat verbaasd aan, niet in staat om direct te antwoorden omdat hij deze reactie niet verwacht had. Alain was zo beledigd om zijn voedsel keuze en hij begreep niet eens waarom. Wat was er zo erg aan worst en puree? Aan alles wat hij had opgesomd. Het was normaal eten dat hij meestal luste. “Geen wortels,” begon hij, die dingen waren te hard voor in een gerecht dat normaal zacht was. Het gaf een hele rare textuur in zijn mond. “Paprika,” want dat werd dan weer veel te plat als je het warm maakte. Enkel rauw was het een beetje eetbaar. “Courgette,” want dat was op alle vlakken gewoon vies. Er was geen enkel gerecht dat beter werd door courgette toe te voegen. Het zag er ook gewoon vies uit en het was zo...moochie. “Aubergine zeker niet.” Dat was hetzelfde als een courgette. Wie het ooit een goed idee gevonden had om dat te eten verdiende een pijnlijke dood.

Op de tv begon het eerste liedje ondertussen terwijl ze één of ander dagboek aan het lezen waren. Waarom was hij deze film ook weer al aan het kijken? Over slechte films gesproken...Hadden ze hier ook geen tweede film van gemaakt? De dingen waar mensen tegenwoordig gelukkig van werden.

note -

Casimir wist niet waarom de ander zo naar hem keek, maar hij kreeg bijna het gevoel dat hij iets verkeerd had gezegd. Hij begreep niet waarom mensen zo dol waren op groenten. Er waren maar enkele groenten die hij lekker vond, maar de meeste hadden een erg eigenaardige textuur. Wortelen of broccoli gemixt onder puree kon hij nog waarderen. Gelukkig voor hem veranderde de blik en keek Alain hem niet langer aan alsof hij zijn nek wilde omwringen. “Ben benieuwd,” zei Casimir eerlijk.

Langzaamaan werd het plot van de film duidelijk en Casimir voelde zijn hersencellen afsterven. Gelukkig werkte zijn pijnstillers en had hij geen last meer van hoofdpijn. “Willen weten wie je vader is?” vroeg hij serieus terwijl hij de film even liet voor wat het was en keek naar Alain. Ondanks dat het ondertussen voelde alsof hij de man naast hem al jaren kende, wist hij eigenlijk niet veel over hem. Ze kende elkaar eigenlijk helemaal nog niet lang en er was zoveel gebeurd ondertussen. Het kwam helemaal niet in hem op dat Alain aan het praten was over het dagboek. “Ze zingen wel heel veel,” merkte hij kalmpjes op. gelukkig was de muziek niet slecht. Of misschien was dat alleen maar omdat hij moe was en niet helder aan het nadenken was.

note -

De kans was groot dat hij de lasagna van Alain niet zou lusten. Casimir zou het proberen, het een kans geven en hij hoopte dat het de andere zou lukken, maar hij kon niet met zekerheid zeggen dat het wat voor hem zou zijn. “Helpen?” herhaalde hij alsof Alain iets heel dom had gezegd. Het was niet zo dat hij een groot keukenwonder was en meestal als hij iets klaargemaakt, was het iets super simpel waar hij geen werk aan had. “Ik uh,” begon hij terwijl hij met een excuus probeerde te komen. Alain had al zoveel gedaan en toch probeerde hij hier onderuit te komen. “Zal mijn best doen.” Er was vast iets dat hij kon doen.

“Ow.” Het ging dus niet over de vader die ze zocht. “Ow.” Casimir had even nodig gehad voor dat hij begreep wat de andere had bedoeld. Hij stak het op het feit dat hij eigenlijk helemaal niet zo goed wakker was en dat hij de kater alsnog voelde. Nee, dat waren details die hij ook niet wilde weten over zijn ouders. Het was veiliger om dat onderwerp gewoon achterwege te laten.

De voorzichtige toon waarop de Alain vervolgens begon te spreken deed hem zijn wenkbrauwen optillen. Hij vergat even compleet dat de film nog op stond en keek hem aan, gaf hem de tijd om uit zijn woorden te komen. Toen de vraag eenmaal gesteld was leunde hij kalm naar achter en richten hij zijn grijze ogen weer op de tv. “Die zijn nog in Kalos.” Ze waren niet blij geweest toen hij zijn plannen had verteld om naar Sinnoh te komen, maar wisten ook dat ze hem niet konden stoppen. “Vragen geregeld hoe het met me gaat.” Natuurlijk had hij niet verteld over heel het incident en was hij met een excuus gekomen waarom hij niet naar huis zou komen voor Kerst. Ze moesten zich geen zorgen gaan maken om hem. Dan stonden ze binnen de dag aan zijn deur. Daar had hij geen zin in.

Iets anders dat hij moest onthouden over Alain: geen musical zien als hij gedronken had. “Doe maar niet, mijn hoofd staat al op ontploffen,” klaagde hij. “Hoe vaak heb je deze film gezien?” Als je de liedjes mee kon zingen, moest dat al vaker zijn als één keer en Casimir kon niet inbeelden hoe dat hij deze film een tweede keer zou kunnen doorstaan. De iets oudere vrouw begon nu ook al te zingen samen met haar twee vriendinnen. Waarvan één iets te veel plastische chirurgie had ondergaan.

note -

Ergens had Casimir schrik dat zijn ouders het filmpje dat viraal ging toch te zien zouden krijgen. Na wat er al was gebeurd in het verleden, zouden ze in alle staten zijn. Hij had misschien geen klacht ingediend, maar hij was er zeker van dat zijn ouders het daar niet bij zouden laten. Zijn moeder zou het nog op zich nemen om zelf met Myrddin te gaan praten. Als het al bij praten bleef. Dan was er ook nog zijn vader, en hij had echt geen idee wat die man zou doen. Het was iets waar hij liever niet over nadacht. Een bezorgde frons kwam op zijn gezicht bij de gedachte alleen al, want hij had er niet eerder over nagedacht.

Gelukkig was Alain er om zijn gedachten bezig te houden. “Je ouders?” herhaalde hij nadat de andere niet verder vertelde. Het was niet de eerste keer dat hij een zin begon, om dan toch niet af te maken. Als hij het er niet over wilde hebben, zou hij er niet verder achter vragen.

Casimir had een simpele vraag gesteld waarop hij een simpel antwoord verwacht had. Een nummer of misschien een kort antwoord, maar dat was niet wat hij kreeg. Zijn wenkbrauwen gingen wat omhoog toen de woorden uit Alain’s mond kwamen, en bleven komen. Bepaalde zaken waar hij het over had, herkende Casimir zichzelf in, vooral het niet veel buiten komen en het bespelen van instrumenten. “Hm,” kwam er bedenkelijk uit, zijn ogen weer gericht op de tv. “Daar ging het dus mis met je,” zei hij koeltjes voor hij de koffie weer naar zijn lippen bracht.

Vanuit zijn ooghoeken zag hij hoe zijn gele vulpix die we niet vergeten waren verscheen en mee op de bank sprong bij hen. Casimir volgde de pokémon met zijn ogen, maar het was alsof dat ze hem niet eens had zien liggen. Ze recht naar Alain, om op zijn buik te gaan zitten. Hij liet het maar voor wat het was en richten in de plaats daarvan zijn blik terug op de tv.

note -

Casimir had ook niet veel rondgereisd. De enige plek buiten Kalos waar hij was geweest, was Sinnoh waar hij nu woonde. Het was met voorbedachte raden, helaas had hij nooit mogen genieten van de effectieve reden dat hij hier was. “Misschien komt er ooit wel een kans,” zei Casimir die kort zijn schouder ophaalde. Er was nog veel tijd, hij kon altijd een andere regio bezoeken als hij daar zin in had. “Sinnoh is de enige andere regio waar ik ben geweest, buiten Kalos.” Zelf voelde hij niet de behoefte om andere delen van de wereld te bezoeken. De enige plek waar hij misschien ooit weer heen zou gaan, was Kalos.  

De hoek van zijn mond krulde een heel klein beetje omhoog, het was amper te zien. “Je weet dat het waar is.” Al die slechte films die Alain gezien had over de jaren heen, handen zijn hersenen gewoon aangetast waardoor hij nu zo was. Het kwam door al die input waar hij aan blootgesteld was.

Het zou hem eigenlijk niets mogen doen, maar toch betrapte hij zichzelf erop dat hij vanuit zijn ooghoeken keek naar de vulpix die zich had neergelegd bij Alain. Dat was iets dat hij zelf nooit zou toestaan voor goede redenen, maar het was alsnog raar om te zien hoe de pokémon zich zo op zijn gemak voelde bij hem. Dat terwijl Casimir haar al veel langer had. “Als jij het zegt,” zei hij redelijk ongeïnteresseerd, zijn ogen weer naar voor gericht. Het maakte niet uit, zolang de pokémon maar luisterde.

note -

Misschien moest hij een cadeautje kopen en opsturen naar Kalos, aangezien hij dit jaar niet op bezoek ging. Zijn ouders vonden het waarschijnlijk al verschrikkelijk, dat ze voor het eerst een kerst mee maakte zonder hem. Een deel van hem had schrik dat ze ieder moment aan zijn deur konden verschijnen, een verrassingsbezoek. Dat is iets waar hij nu niet mee zou kunnen omgaan.

De liedjes hadden iets. Ze waren niet slecht, maar ook niet helemaal zijn stijl. Voor een domme film was het te doen, maar de kans dat Casimir ze zou opzetten buiten de film was klein. “Zou je wel willen.” Casimir was een muzikant, geen zanger. Hij kon niet beloven dat de andere er geen spijt van zou hebben.

Hij had er nog niets tegen Alain over gezegd, zelfs al wilde hij het. Er niks over zeggen en gewoon wachten tot hij weer thuis kon zitten, was veel makkelijker. Natuurlijk had de andere er iets van opgepakt en stelde er eindelijk een vraag over. “Ik ben geen- fan,” zei casimir voorzichtig. Hij wilde niets uitlokken want dit was een gesprek dat hij liever niet had met mensen. Zeker niet mensen die het huis met ze deelde. De enige reden dat de Vulpix uit haar bal was, was Alain. De jongen liet haar steeds uit de bal en het was duidelijk dat de twee al een bond gekregen hadden. Terwijl de vulpix hem steeds meer ging negeren als ze uit haar bal was. “Maar het is oké,” zei hij met de woorden die Alain zo vaak uit sprak. Casimir was al lang blij dat de twee andere pokémon zijn aanwezigheid niet te vaak op zochten. Op die manier was hij in staat ze bijna volledig te negeren.

note -

Casimir hield zijn blik strak gericht op de tv en ook zijn tas koffie had hij steviger vast dan nodig. Zijn knokkels werden wit door de kracht die hij uitoefende. Konden ze niet gewoon tv kijken? Dat was waarom dat ze deze film gekozen hadden. Zodat ze rustig een film konden zien waarbij ze niet moesten nadenken. Maar de vulpix had daar verandering in gebracht. De andere had zijn blik opgemerkt. Misschien als hij het verder negeerde, zou het onderwerp vanzelf gaan liggen. Zijn vulpix zou toch niet meer bewegen nu ze een plekje gevonden had om te slapen. Ze legde zich enkel weer comfortabel nadat ze was opgepakt.

Toch zag hij vanuit zijn ooghoeken de blik van Alain, het maakte niet uit hoe hard hij zijn best deed niet te kijken. Het liedje op de tv was ondertussen ook al bijna tegen het einde. En dan kwam de vraag. “Hoe komt wat?” Casimir wist maar goed genoeg waar dat Alain het over had, maar dat ging hij niet bekennen. Het was geen belangrijk detail dus waarom zou hij er ook over moeten praten.

“Dat liedje was niet slecht,” zei hij in een poging om het onderwerp te veranderen, niet erg subtiel. Een heel deel van het liedje had hij niet eens gehoord doordat zijn aandacht naar de pokémon was getrokken. De koffie tilde hij nog eens op, enkel op erachter te komen dat het volledig leeg was. Zijn grijze ogen gingen even naar de lege bodem.

note -

Elke pokémon kon aanvallen als het in een verkeerde situatie terecht kwam, of als er wat gebeurde dat net die reactie triggerde. Zoals mensen bleven aanhalen waren het levende wezens, en levende wezens reageerde allemaal anders. Als het erop aankwam waren ze even onvoorspelbaar als mensen waren. Toen de garchomp aan viel jaren geleden, was hij niet de enige die voor schade had gezorgt. Elke pokémon die toen aanwezig was, had een inbreng gehad, hoe klein en lief ze ook waren, dat had gezorgt voor de tragische afloop. Sommige waren in paniek en rende weg, andere voelde zich bedreigd en vielen aan. Dan waren er ook andere die kwaad waren. Je kon niet inschatten hoe een pokémon zou reageren, en het was nu eenmaal een feit dat bijna elke pokémon in staat was grote schade aan te richten.

“Mensen vergeten waar pokémon toe in staat zijn. Wat ze kunnen. Maakt niet uit hoe lief een pokémon is, de kans dat het verkeerd loopt is altijd aanwezig.” Casimir keek bewust niet naar de andere, maar hield zijn ogen gewoon op het scherm. Dat was beter dan de vragende blikken van de andere onder ogen komen. Niet dat hij enig idee had wat er aan het gebeuren was, want de beelden vlogen voorbij zonder dat hij aan het opletten was. Nog steeds had hij geen concreet antwoord gegeven op de vraag van de andere, en dat was hij niet van plan. Elke pokémon kon aanvallen als het in een bepaalde situatie terecht kwam, of als er wat gebeurde dat net die reactie triggerde. “Beter voorkomen dan genezen,” zei hij kortaf en tilde zijn schouder even op.   

note -

Zijn ogen dwaalde even af naar het gele ding dat vredig op de andere aan het slapen was. Op deze manier zag het er onschuldig uit, of dat is toch wat de meeste zagen. Casimir kon zich maar al te goed inbeelden wat dat kleine wezentje allemaal van schade kon aanrichten. Dan waarom had hij haar?

“Dat is een goede vraag.”

Het was een vraag die hij zichzelf regelmatig ook stelde en het antwoord veranderde vaak. “Aantonen dat mijn manier van trainen beter is, veiliger,” Daar kwam het altijd op neer. Mensen keken vaak neer op hem omdat hij een andere kijk had op pokémon. Misschien omdat ze het niet begrepen, misschien omdat ze het niet wilde begrijpen. Ergens had hij gewoon het gevoel dat hij zich moest bewijzen tegenover anderen en ondanks dat hij het niet wilde toegeven, tegenover zichzelf. “Mensen zijn te naïef als het aankomt op pokémon.” Ze hadden allemaal oogkleppen op.

Met een korte zucht gooide hij het deken van zich af om recht te staan. “Nog koffie?” Casimir pakte alvast de mok vast en bracht die samen met zijn eigen tas naar de keuken zodat hij alvast voor zichzelf wat kon zetten.

note -

Het was allemaal erg lastig. Sinds het incident hield hij zijn afstand van pokémon en wilde hij er zo weinig mogelijk mee te maken hebben. Het was niet makkelijk, maar doenbaar. Ze hadden zijn vertrouwen gebroken en tot nu toe was het nog niet gelukt dat terug op te bouwen. Casimir wist ook maar al te goed hoe mensen konden zijn, maar meestal ging het nooit zo ver. Met hen had hij nooit het gevoel gehad dat hij ieder moment voor zijn leven moest vrezen. Misschien één van de redenen dat hij de studio nog niet vaak verlaten had de afgelopen dagen, omdat hij niet wist wat te verwachten.

Dat hij hier niet graag over sprak moest ondertussen duidelijk zijn, maar waar sprak hij wel over? Op dat vlak was Casimir gesloten, waarschijnlijk te gesloten voor zijn eigen goed. Wat maakte het ook uit als andere ervan af wisten? Casimir zag er absoluut het nut niet van in.

Er volgde een stilte na dat Alain vroeg of er iets gebeurd was. Er niet op reageren zou ook reageren zijn, maar het was voor hem nog steeds makkelijker dan er iets over te zeggen. Misschien zou de andere stoppen met ernaar te vragen als hij er gewoon niks op antwoorde. Intens keek hij naar de vrouw op tv - wat was haar naam? - die de drie mannen aan het bespioneren was terwijl ze luid aan het zingen was. Hij hoorde de lyrics niet, en wat er precies aan de hand was wist hij ooit niet. Zijn gedachten waren daarvoor te veel bij de vragen, die Alain stelde. En dan ging Alain toch verder en zuchtte hij diep. “Er is niks gebeurd,” zei hij iets te kortaf en snel om de waarheid te zijn. Was het omdat hij er niet over kon spreken? Omdat hij niet wist hoe? Casimir wist het niet. Ook met zijn ouders heeft hij het er nooit over gehad.

note -