Tales of

Sinnoh

Waarom kon de andere het daar niet gewoon bij laten? Hij wilde niet praten over het verleden. Dat maakte niets meer uit want er kon niet aan gedaan worden. Gesprekken over pokémon probeerde hij altijd zo veel mogelijk te ontwijken, omdat het meestal verkeerd eindigde.

Met de mok van Alain in zijn handen liep hij terug naar de bank om hem zijn koffie te overhandigen. Soms vergat hij dat hun eerste ontmoeting niet ideaal was verlopen. Casimir had neergekeken op de andere vanwege zijn zielige gedrag. Hij begreep niet hoe iemand die er zo fragiel bij zat, ooit een goede pokémon trainer kon zijn. “Of misschien had je wel gelijk.” Er waren vast zat mensen die hem een eikel vonden, en dat was, om Alain zijn woorden te gebruiken, oké. Hij keek de andere enkel tellen aan voordat hij weer naar de keuken ging om zijn eigen tas te halen. Er waren geen woorden die konden beschrijven hoe vervelend hij het vond dat hij steeds heen en weer moest.

Hij zette zich terug neer op de bank, met één been onder hem en de andere uitgestrekt onder het deken. Elke keer als de andere wat positief zei, was Casimir altijd verbaasd. Hij was best oké. Het was beter als al het andere dat hij meestal hoorde. Casimir haalde zijn schouders onverschillig op, of in ieder geval deed zijn best te doen alsof hij het niet erg vond. “Geen nood, de meeste proberen het niet te begrijpen.” Daar had hij zich ondertussen bij neergelegd, wat ervoor zorgde dat hij vaak verkeerd reageerde.

Maar hoe lang zou het nog duren… Casimir schraapte zijn en richtte zijn ogen weer op de tv. “Wat er is gebeurd,” begon hij met tegenzin, want enkele minuten geleden had hij nog gezegd dat er niks was gebeurd. “-, is iets van het verleden. Het terug ophalen heeft geen zin,” besloot hij te zeggen. Misschien ooit, maar voorlopig was hij niet van plan om het verhaal te delen met anderen.

note -

Ooit. Misschien dat hij er ooit wat over zou zeggen, meer uitleg geven en zeggen wat er gebeurd was. Het was echter niet iets waar hij zomaar over zou praten, dat zou immer betekenen dat hij de muren die hij voorzichtig had opgebouwd de laatste jaren, moest laten zakken. “Ik hou het in mijn achterhoofd.” Casimir waardeerde het dan ook dat Alain niet verder aandrong. Het zou enkel averechts werken.

Redelijk ongeïnteresseerd keek hij terug naar de tv, niet vanwege de slechte film, want het was aangenaam, maar dit liedje trok op niks. “En hier dacht ik dat de rest al erg was,” mompelde hij al moest hij toegeven dat de andere liedjes tot hiertoe aangenaam waren geweest. Niet fantastisch, niet goed, maar hij kon ernaar luisteren.

Op hetzelfde moment gingen beide holo casters af en met een frons keek hij opzij naar Alain. De andere was al druk bezig met de zijne te zoeken. Die van Casimir was makkelijker te vinden gezien hij het op het salontafeltje had laten liggen. Het enige wat hij moest doen was zich wat omdraaien, naar voor leunen en het apparaatje pakken. Met een zachte plof legde hij zich terug neer. Ondanks dat de pijnstilling hielp, voelde hij zijn hoofd bonzen door de vele bewegingen.

Casimir kon nog steeds niet begrijpen dat Alain het een goed idee had gevonden om een groepschat aan te maken. Met een zachte zucht opende hij het gesprek weer en hij was zeker dat zijn gezicht wit wegtrok. Wat. Met grote ogen keek hij opzij naar Alain. Wanneer hadden ze een foto genomen? Nee, de belangrijke vraag was; hoe kreeg hij deze weg.

Zijn grijze ogen schoten weer naar het apparaatje enkel op die ene korte zin te lezen. Image saved on device. “Hey!” zei hij terwijl zijn ogen op Alain richtte. “Nee, nee, nee, niets daarvan.” Hij schudde zijn hoofd en liet zijn eigen holocaster vallen en stak zijn hand uit en leunde naar Alain toe om die van hem aan te pakken. Mooi niet dat hij hem zou vertrouwen met die foto. Als hij wilde kon hij het gewoon uit zijn handen trekken, maar dat deed die niet. Het was echter helemaal anders als toen met Myrddin. Er was niets vijandigheid, misschien enkel een beetje angst wat Alain in de toekomst zou doen met die foto. Het was Alain. Hij was vast die persoon die schaamtelijke foto’s online zet op iemands verjaardag.

note -

Dit was een foto die nooit had mogen bestaan. Het was… het was… het had niet mogen bestaan! Waarom had hij het niet gezien dat de andere een foto aan het maken was? Dat was misschien nog erger dan Alain die de foto had opgeslagen: Alaric die de foto had. Hij voelde zijn gezicht warm worden, wat er enkel voor zorgde dat hij zich nog ongemakkelijker voelde, wat het eens zo erg maakte. De witte kleur op zijn gelaat had dan ook plaats gemaakt voor een roze blos.

Casimir wilde niets liever dan dat die dare vergeten werd, maar de foto… Zijn vingers grepen net mis door Alain die sneller was als hem en de holo caster opzij hield. Het was niet makkelijk om stabiel te blijven zitten terwijl hij reikte naar het apparaatje, maar geen arm ter beschikking had om steun op te zoeken. “Wat jij wilt maakt niet uit,” zei hij wanhopig. Traag trok hij zijn hand terug, maar zijn grijze ogen stond nog steeds gericht op de holo caster.

Enkel als hij terug op zijn schoot zou gaan zitten voor een nieuwe foto, zou hij deze verwijderen. Het enige voordeel daaraan was dat hij zijn gezicht een tweede keer meer in de plooi zou kunnen houden. Maar dan nog. “Dat maakt geen verschil.” De ene foto zou ingewisseld worden door een nieuwe foto die niet had mogen bestaan.

Zijn grijze ogen vonden de tweekleurige van Alain en voor enkele seconden hield hij de blik vast. Misschien als- zonder verdere waarschuwing schoot hij met uitgestrekte arm naar de holocaster. De enige miscalculatie die hij gemaakt had was de mitella die zijn arm op zijn plek hield. Casimir had er geen rekening mee gehouden en tevergeefs deed hij een poging om zijn arm neer te plaatsen. Onelegant viel hij naar voor, recht op de andere af, maar het zou het waard zijn als hij die Holo Caster te pakken kreeg.

note -

Voor de tweede keer zorgde één simpele foto voor grootste problemen. De laatste keer dat hij een foto had proberen verwijderen, eindigde het in een gevecht. Dat gevecht zorgde ervoor dat hij een bijna doodervaring had en nu met de gevolgen ervan zat. Casimir leerde duidelijk niet van zijn fouten en dit was nog maar eens het bewijs. Al dan niet minder extreem als de vorige keer.

Hij had er niet bij nagedacht, wilde enkel die Holo Caster om de foto te laten verdwijnen in de vergetelheid. Dat soort materiaal zou door de andere enkel op goedbedoelde-kwaadaardige-onschuldige-manieren gebruik worden. Voor een tweede keer grepen zijn vingers net mis. Hij voelde de Holo Caster aan de toppen van zijn vingers, maar dan was het weer weg. Zonder een houvast, trok de zwaartekracht hem naar beneden waardoor hij op Alain eindigde.

Dit was nog erger dan de laatste keer. Casimir wilde gelijk terug recht krabbelen, plaatse daarvoor al een hand tegen de zetel op zich recht te duwen, maar Alain was sneller. Hij werd nog verder tegen hem aangedrukt en zijn grijze ogen vielen op de Holo Caster. Zonder nadenken greep hij naar voor, maar zijn arm was niet lang genoeg. De foto die gemaakt werd was niet beter dan de andere.

Hij plaatste een hand tegen de schouder van de andere om zichzelf recht te duwen om opzij te schuifelen nadat het gelukt was. Zijn linkerhand legde op zijn eigen arm, het beste dat hij kon doen om zijn armen over elkaar te leggen. “Dit is niet over,” waarschuwde hij Alain, die hij met vernauwde ogen aan keek. Nu had hij niet één, maar twee foto’s die hij voor zijn goedbedoelde-kwaadaardige-onschuldige-ideeën kon gebruiken.

Met een diepe frons,  geklemde kiezen en zijn benen over elkaar heen geslagen keek hij terug naar de tv. Hij leunde zelfs wat meer opzij om nog wat meer afstand te creëren. Het was het beste dat hij kon doen om er kwaad uit te zien, de blos liet het helaas niet geloofwaardig overkomen. Hij zag er eerder uit als een kind dat zijn zin niet kreeg.

note -

Voorlopig had Alain zijn zin gekregen. Sterker nog, hij had een tweede foto om aan zijn collectie toe te voegen. Casimir wist niet hoe hij zich daarbij moest voelen. De enige foto’s die hij van zichzelf had waren getrokken op familiefeestjes. Zelfs dan had hij de skill verkregen om foto’s uit de weg te gaan of enkel met zijn rug erop te staan. Hoe vaak hij zijn ouders daarover had horen klagen. Eén van hun eisen was dat hij regelmatig een foto stuurde als bewijs dat hij nog leefde, anders mocht hij niet naar Sinnoh. Het was er gewoon nog nooit van gekomen.

De Holo Caster werd wat naar hem toegedraaid zodat hij mee kon kijken, maar hij had zijn ogen strak gericht op de tv. Waar ging de film nu weer over? Casimir had geen flauw idee. Er werd veel gedanst en gezongen. Dat was al dat hij wist. De opmerking die Alain maakte deed hem uiteindelijk dan toch opzij kijken met een opgetrokken wenkbrauw. Een pagina vol foto’s die de andere van zichzelf en zijn pokémon gemaakt had. “Geloof je het zelf?” vroeg hij terwijl zijn ogen over de foto’s heen gingen. Casimir begreep niet waarom mensen het nodig vonden om alles online te delen.

Een kleine pop-up verscheen vanboven op het scherm trok zijn aandacht. Normaal las hij nooit mee als Alain met iemand aan het sturen was. Het waren niet zijn zaken. Dit was ook niet de bedoeling geweest, maar het ging automatisch. Het duurde welgeteld één seconde voordat Alain de Holo Caster weg trok en het van hem weg draaide.

Hij zou geen vragen gesteld hebben als het niet was voor Alain zijn reactie. De andere begon hevig te typen voor hij zijn blik op Casimir richtte en hem aandachtig bekeek. Casimir keek hem aan met een verwarde uitdrukking die vroeg om een verklaring, maar Alain begon enkel meer te typen.

“Wat is er over mij?” vroeg hij even verward. En jij en Cas. Zijn naam had deel uitgemaakt van de zin en hoe dat Alain naar hem gekeken had was hij zeker dat ze over hem aan het spreken waren. Casimir liet zijn hand weer zakken zodat die op zijn schoot kwam te liggen. Hij was te oblivious hiervoor.

note -

Op dit moment ging Casimir er vanuit dat hij nog steeds iets kon doen tegen Alain, en vooral tegen zijn sociale houding. Hij moest geloven dat hij nooit op zijn pagina terecht zou komen, maar diep vanbinnen wist hij al dat het een verloren gevecht was. In ieder geval had hij dan iets om naar zijn ouders te sturen? Kon hij zeggen dat hij kerst niet thuis kon spenderen omdat hij uitgenodigd was om hier kerst te vieren. Misschien namen ze daar wel vrede mee. “Hhm.” Misschien was Alain ook blij met een foto van zijn rug?

Casimir hield zijn ogen op Alain gericht in afwachting op een antwoord. Er was niks dat hij begreep van de andere zijn reactie op dat ene kleine berichtje dat hij gekregen had. Casimir zag niets verkeerd aan die drie woorden, maar hij dacht dan ook niet verder na en zocht er niks achter. Het fanatieke getype van de andere zorgde er echter voor dat hij wel vermoedde dat er iets aan de hand was. De vraag was elke wat.

Zijn ogen vernauwde hij ietsjes toen dat Alain niet uit zijn woorden leek te komen. Het was niets nieuw. De andere had soms last van een gebrek dat zich uiten in een hoop onafgemaakte zinnen. Na al deze dagen kon hij ze redelijk goed ontcijferen. Maar dit was anders.

Vi wilde weten of we hier nog samen waren. Het zorgde enkel voor een diepe frons. “O-oke?” Het was duidelijk dat hij niet helemaal mee was in heel het verhaal. De reactie sloeg nog steeds nergens op. Zachtjes schudden hij zijn hoofd. De kans dat hij Alain ooit volledig zou begrijpen was klein. “Voorlopig nog geen dode.” Al kon dat wel gaan veranderen als de andere besloot nog meer foto’s te maken.

Hij liet de woorden nog eens door zijn hoofd gaan. Samenwonen. Hij had nog steeds zijn huis in Hearthome waar hij nu al een hele tijd niet meer was geweest. Zijn spullen waren zelfs nog steeds daar. Het zou makkelijk zijn om de taxi te nemen en wat op te halen maar… hij bleef liever binnen. Was dit niet eerder logeren? “Is ze van plan langs te komen?” vroeg hij voor de zekerheid dat hij niet weer voor verrassingen kwam te staan zoals vorige avond met Alaric. En de eerste keer dat Vi langs was gekomen. Casimir wist het allemaal liever op voorhand, maar hij liet Alain ook maar doen, aangezien het nog steeds zijn huis was en hij was hier te gast. Als ze samen woonde kon hij iedereen zonder enig probleem weg sturen. Hoe makkelijk dat zou zijn.

note -

Het gedrag was erg vreemd, maar Casimir besloot er niet verder op door te vragen. Er was geen zeggen waar dit zou eindigen als hij dit. Wilde hij weten wat er allemaal gezegd werd? Misschien. Was het beter om het niet te weten? Zeer zeker. Het was vast weer zo’n Alain ding waar hij niets van zou begrijpen. Daarbij stuurde hij slechts naar het meisje dat onlangs was langsgekomen met eten. Casimir maakte zich niet ongerust.

Een opgeluchte zucht verliet zijn neus bij dat ene korte woordje. Nee. Ze zou voorlopig nog niet komen, wat voor hem meer als genoeg as. “Goed.” Achteraf pas besefte hij dat het misschien verkeerd zou over komen, maar hij was niet in staat nu bezoek over te hebben. Vorige nacht was te veel om zich vandaag druk te moeten maken om extra volk in het appartementje. Daarbij vreesde hij ervoor dat Alain het ook niet lang aan zou kunnen.

Er werd nog even druk getypt, wat Casimir zijn aandacht trok. Vanuit zijn ooghoeken keek hij naar Alain, tot hij de Holo Caster weg gooide en een erg dramatische zucht liet horen. De blos op zijn gezicht ontging hem ook niet, wat voor nog meer verwarring zorgde.  Het deed hem een vragende wenkbrauw optrekken, maar hij vroeg niet door.

Hij was de film weer volledig vergeten, tot Alain hem eraan deed denken. Zijn grijze ogen schoten naar het beeld waar een koppel begon te zingen. Het meisje herkende hij van eerder, maar de jongen had hij precies nog nooit gezien. “Eh.” Wat was er aan de hand? Meer mensen doken op. Letterlijk. “Wat gebeurd er?” Vanaf daar werd het alleen maar vreemder. Hij keek opzij naar Alain, die leek te genieten van het liedje terwijl Casimir enkel met vragen zat.

note -

Ooit op een dag zou hij misschien te weten komen wat de twee naar elkaar gestuurd hadden, en waarom dat hij het niet mocht weten. Maar vandaag was niet die dag. Hij had al genoeg visite gehad over de vloer, al was het niet zijn visite maar die van Alain. De ene was al wat aangenamer al de andere en Vi was best oké. Een druk individu, waar hij momenteel niet de energie voor had.

Er volgde een korte uitleg van Alain, die niet veel duidelijkheid schetste over de film. Het zorgde enkel voor meer vragen. “De love interest?” vroeg hij verward, alsof dit het eerste was wat hij ervan hoorde. Het hele plot van de film was hem dan ook ontgaan. Hij wist enkel dat de vrouwelijke hoofdrolspeelster drie mannen had uitgenodigd voor iets en daar hield het op. Vervolgens waren het enkel liedjes geweest die hij vaag had meegekregen. “Trouwen?” ging hij verder. Dit was het eerste dat hij daarvan mee kreeg. Het was vermoedelijk al vaker vermeld geweest.

De diepe frons op zijn gelaat werd enkel erger toen de duikers één of andere raar danspasje begon uit te voeren. Om een reden had hij het gevoel dat hij een belangrijk plot detail had gemist. “Ik vond Titanic beter,” merkte Casimir droogjes op. In elk geval was daar nog een beetje actie. Het zinkend schip was indrukwekkend om te zien, zeker als je bedacht dat het werkelijkheid was. (Was het werkelijkheid in de pokémon wereld???) De sfeer in deze film zat wel net een tikkeltje beter dan in de titanic waar iedereen in stierf. “Hij is best, hm,” mompelde Casimir bedenkelijk tegen zichzelf, niet erg onder de indruk over de love interest van de film. Al die spieren moesten voor hem niet.

note -

Zijn wenkbrauwen schoten even omhoog wanneer de andere begon te lachen met zijn vragen. Redelijk aandachtig luisterde hij naar de uitleg die hij kreeg van Alain over het deel van de film dat hij gemist had. In het kort, begreep hij er niets van. “Ah.” Casimir deed een poging te begrijpen hoe dat het zou werken maar het hielp niet. “Wilde moeder,” merkte hij vervolgens droogjes op. Ze had in elk geval niet stil gezeten tijdens haar jonge jaren.

Zelfs Casimir kon het niet laten zijn mondhoek voor een korte seconde op te trekken. “Zou een trouw nogal verpesten,” zei hij koeltjes. Het dood gaan van de mensen was niet het deel dat hij er leuk aan vond, het was simpelweg indrukwekkend om te zien hoe het schip ten onder ging. Hoe dat het water langzaam omhoog kwam en het schip traag maar zeker verdween.  

Zijn grijze ogen gleden opzij naar Alain die zijn woorden gehoord had. Casimir was er zeker van dat het een stille gedachte was, maar één die hij helaas luidop had gezegd. Een zucht rolde allereerst van zijn lippen en hij keek terug naar het scherm waar iedereen het water terug in sprong. Gekke mensen. “Zoals ik zeg, hm,” herhaalde hij en trok daarbij zijn schouders op. “Niets bijzonder,” besloot hij ervan te maken.

note -

Het was nooit de bedoeling om mensen op het scherm te gaan judgen, maar daar ging hij. Hij stak het aan een gebrek aan een goede nachtrust en een kater. Casimir hield zijn ogen op dat rare vent zolang hij in beeld was om een goede gedachten over hem te kunnen vinden. Het waren echter vooral de rare duikers met wie hij het moest doen. “Typisch fitnes type,” zei Casimir duidelijk niet onder de indruk van de gast op tv, zachtjes met zijn hoofd schuddend. Iemand die zelf heel wat vond. Het was zoals Alain zei; saai. Van die mensen die van fitnessen hun persoonlijkheid hadden gemaakt. Zeer zeker niet zijn type.

Zijn gezicht vertrok bij het volgende liedje dat zich afspeelde, maar Alain leek het heel wat te vinden. Hij draaide zijn hoofd om zodat hij Alain recht aan kon kijken met een serieuze blik in zijn ogen. “Ik gooi je uit je eigen huis als je dat doet.” Als de andere hem subtiel weg wilde jagen, was dat de manier. Hij zou langzaam gek worden als hij hier heel de dag door naar moest luisteren. Hij was er ook zeker van dat Alain luidkeels mee zou zingen en dat maakte het alleen maar erger. Dadelijk had hij ook zo’n outfitje verstopt onder zijn bed. Dat maakte het helemaal af…

Het deken sloeg hij in één keer van zich af en zijn benen zwaaide hij af de zetel. “Zo terug.” Dit was het ideale moment om toch weer recht te staan en naar de keuken te gaan. Er was genoeg in huis om hier enkele dagen te kunnen overleven. Casimir trok wat kasten open totdat hij gevonden had wat hij nodig had. Snacks! Hij pakte een willekeurige zak chips erbij. Tegen dat hij terug in de zetel zat naast Alain, was het liedje gelukkig al bijna over. Of dat hoopte hij in elk geval. De zak gooide hij tussen hem in. Het was salt and pepper. Perfect als ‘ontbijt’.

note -