The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
Casimir zijn ongerustheid groeide enkel nadat Alain niet wilde vertellen waar zijn binnenpretje net op ging. “Misschien maar beter,” zei hij hoofdschuddend. Hij wilde het achter zich laten en het gelach verder negeren, maar toch probeerde hij zich in te beelden wat er zo grappig was. De woorden die hij zelf had uitgesproken tegen Alain gingen door zijn hoofd, wat enkel ervoor zorgde dat hij even zuchtte. Nee, het was echt beter dat hij niet wist waar dat de andere het over had.
De laatste dagen had hij geleerd dat Alain niet iemand was die graag eten bestelde of simpele gerechten at. Als hij kon koken, dan deed hij dat wat er al voor gezorgt had dat hij veel gevarieerder gaan eten was als normaal. Niet alles was even goed, maar het had niets te maken met de kookkunsten van de andere. Zachtjes humde hij hij bedenkelijk toen de keuzen in zijn handen werd gelegd. Van alle opties wist hij, dat Alain bestellen het ergste vond. “Bestellen is het makkelijkste,” besloot hij. Al was het maar om Alain te pesten, iets wat hij al heel de dag aan het doen was. “Pita?” Hij keek opzij naar de andere om zijn reactie in te schatten. “Frituur is ook een optie.” Niet dat hij wist of er één in de buurt was, daarvoor kwam hij niet genoeg buiten.
Op de tv begon een rustiger liedje dat zijn aandacht niet wist vast te houden. “Film pauzeren of eerst uit zien?” Casimir moest toegeven dat hij ook honger had en de eenzame zak chips die tussen hem in lag, was niet genoeg om die honger te stillen.
Give me a few days of peace in your arms— It's all I need. After that, I can face the world.
463
1876
CHARACTER INFO
OOC INFO
Bestellen was het makkelijkste. Alain trok zijn neus op bij de woorden, maar protesteerde niet. Tweekleurige ogen stonden gericht op de keuken alsof hij de lasagne klaar kon wensen, maar helaas werkte dat niet zo. Pita of frituur. Alain liet een dramatische, lange zucht klinken en unlockte zijn Holo Caster, waarna hij de oranje app aanklikte en even bedenkelijk door de zaken scrollde.
Uiteindelijk klikte hij maar de frituur, de snackbar dus, aan. Hij hield de Holo Caster in de richting van de ander. “En niet stiekem in m’n galerij spieken,” waarschuwde Alain hem, wetende dat de foto van eerder daarin stond en Cas die nog graag wilde verwijderen. “Dadelijk zie je dingen die je niet kunt vergeten.” Helaas stond er niets spannends in. Maar dat zou Cas er wel van weerhouden. Hah.
“Bestellen en dan horen we ‘t wel,” merkte Alain rustig op. Het zou toch eventjes duren voor het eten hun kant op kwam, dus er was geen reden om alles af te zetten en dan in stilte af te wachten tot het er was.
The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
Casimir pakte de holocaster aan en liet zijn ogen glijden over alle opties. Hij zetten zich wat rechter, waarbij hij zijn benen in kleermakerszit onder hem stak. “Ik zou niet durven.” Er was altijd zoveel keuze en hij had geen idee wat hij moest bestellen. Hij tikte alvast een groot pak friet aan, wat vast genoeg moest zijn voor hun beide. Voor even stopte hij met scrollen om Alain vanuit zijn ooghoeken aan te kijken. Dingen die hij niet wilde zien. Alsof het zijn hersenen zou frituren ha-ha. “En dat zou me stoppen omdat?” Hij was dan misschien niet erg ervaren, maar hij had in zijn leven ook wel wat gezien.
Hij ging verder met scrollen en beet bedenkelijk neer op zijn onderlip. Als hij de foto’s wilde verwijderen, dan was dit zijn kans. Alain had hem proberen tegen te houden, maar met een zwak excuus. Ze konden bestellen en ondertussen de film verder laten afspelen. Casimir knikte instemmend terwijl hij een portie bitterballen aanduiden en verder scrolde.
Zijn blik ging even terug naar de tv. “Ik ben weer niet mee,” zei hij, in de hoop dat Alain hem weer even een korte uitleg zou geven. Zijn lichaam draaide hij een beetje naar Alain toe zodat hij het scherm minder goed kon zien. Ondertussen swipte hij opzij om de app te minimaliseren en snel de galerij aan te duiden. Nu moest hij enkel snel die foto’s vinden en verwijderen en dan was zijn imago volledig herstelt. Soort van. Alaric had de foto uiteraard ook nog, maar dat was een probleem voor later.
Give me a few days of peace in your arms— It's all I need. After that, I can face the world.
463
1876
CHARACTER INFO
OOC INFO
Alain deed zijn best om zijn opmerkingen in Cas zijn buurt enigszins beschaafd te houden. Soms werd hem dit echter iets te moeilijk gemaakt en dat was waarom één mondhoek omhoog kroop, terwijl hij de ander met één opgetrokken wenkbrauw en een net wat te uitdagende blik aankeek. “Als je me naakt wil zien, hoef je ‘t maar te vragen,” verzekerde hij de ander in een poeslief toontje.
Het moment dat de ander zich wegdraaide in plaats van de Holo Caster aan hem te overhandigen, vernauwde Alain zijn blik. “Je hebt niets gemist,” merkte hij nog op. Hij keek het nog zo’n drie tellen aan, voor hij zijn hand uithield.
“Cas,” waarschuwde hij de ander, “als je me die Holo Caster nu niet geeft dan ga ik ‘m moeten pakken.” En Cas wist het nog niet, maar Alain was een stuk getalenteerder in het terugkrijgen van de Holo Caster en wist al precies hoe dit zonder falen zou lukken.
The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
Ergens twijfelde hij eraan dat Alain de waarheid sprak. Hij zag er niet uit als het type dat naaktfoto’s zou trekken met zijn Holo Caster. Terwijl hij nog bedenkelijk keek naar alles wat hij kon bestellen, stopte hij even enkele seconden om de woorden te verwerken. Een snarky opmerking, dat was wat hij terug moest kaatsen. Iets om te tonen dat de andere hem hier niet mee had overdonderd, maar zijn hoofd bleef leeg. Uiteindelijk schraapte hij enkel zijn keel, want een zinnige reactie zou er niet uit komen. Nu moest hij ook nog eens dat beeld uit- nee, nee hij was snacks aan het uitkiezen. Daar moest hij zich op focussen.
Het plan was goed, de uitwerking iets minder. Hij had gehoopt dat Alain het niet zou opmerken, maar helaas. Traag keek hij op van de Holo Caster en in de gekleurde ogen van de andere. Hij vernauwde zijn eigen ogen. je zag hem nadenken over de situatie terwijl hij het apparaatje stevig in zijn handen hield. Een kans als deze zou hij niet snel meer krijgen. Het was echt kiezen tussen twee uiterste. Of leven met de gedachten dat Alain die foto’s ter beschikking had, of ze nu verwijderen en de consequenties ervan dragen.
Hij was dit gestart, en hij zou het afmaken ook. Terwijl dat hij de eerste foto aanduiden, degene die Alain vandaag had gemaakt, verplaatste hij zich. Zijn benen eindigde hierbij tussen hem en Alain in, waarbij hij zijn best deed het deken mee te trekken. Hij negeerde de pijn die door zijn arm schoot volledig door de plotse beweging en zijn andere arm hield hij uitgestrekt boven hem en zo ver mogelijk over de rand van de bank heen. Door de plotse beweging was de vulpix wakker geschoten en geëindigd aan het voeteinde.
De enige reden dat hij de foto niet direct kon verwijderen, was omdat het moeilijk te lezen was wat er op stond vanuit deze positie. Hij klikte dan ook per ongeluk de foto weg en kreeg één of andere vage selfie te zien van Alain met een pokémon. Die had hij niet nodig!
Give me a few days of peace in your arms— It's all I need. After that, I can face the world.
463
1876
CHARACTER INFO
OOC INFO
Alain bleef Cas even aankijken, tot deze zich weer naar de Holo Caster keerde. Hij kon het niet laten te lachen om de verslagen reactie, of het gebrek aan reactie, van de ander. Voor een moment had Alain bijna gedacht dat er nog een opmerking aan zou komen, maar schijnbaar werd het hem toch te veel. Wat schattig.
Een paar keer knipperde de lichtharige verbaasd toen een stel benen tussen hen in werd geworpen. Oh? Ging de ander het nou echt zo spelen? Nu wist Alain dat er meerdere manieren waren om de Holo Caster uit de handen van de ander te krijgen. Hij zou zijn benen gebruiken om Alain bij hem weg te houden. Nu was dat een leuke gedachte, als hij geen spillebeentje was geweest met één functionerende arm. Een grijns trok over Alain’s gezicht toen hij wist wat hij ging doen.
In één beweging pakte Alain Cas zijn benen beet, trok hij deze naar zich toe en gooide hij één been over Cas heen. Hoe ver hij hem naar zich toe had weten te trekken zou bepalen of hij op zijn benen of buik zou komen te zitten. Alain boog voorover en plaatste één hand tegen de borst van de ander om die laag te houden, een grijns op zijn lippen. Met zijn stem mierzoet vroeg hij, “Dus, Cas?”
The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
Casimir was slechts een paar stappen verwijderd van zijn doel, dit was niet het moment om te stoppen. Zijn grijze ogen stonden op de Holo Caster gericht, maar het was een oncomfortabele houding. Daarbij kwam ook dat hij zijn niet-dominante hand moest gebruiken, wat navigeren enorm moeilijk maakte. Hij klikte zijn tong toen de verkeerde afbeelding verscheen en hij die eerst weg moest krijgen.
De selfie verdween en zijn foto kwam weer in beeld. Het was in één woord een verschrikkelijke foto, maar om een reden was dat hoe al zijn foto’s eruit zagen. Zijn duim bewoog, maar voor dat hij hem kon aanraken, sloot hij zijn hand volledig om de Holo Caster om te voorkomen dat die zou vallen door de plotse schok. Handen omsloten zijn been en voor hij de kans had iets te doen, schoof hij met een korte kreet terug verder de zetel op. Hij tilde zijn andere been nog op in een poging die tegen Alain aan te plaatsen om hem weg te duwen, maar het was tevergeefs.
Hij voelde het gewicht van Alain plaats nemen op zijn buik. Zijn ogen schoten direct naar hem, de vastbesloten blik nog steeds zichtbaar. Hij was al te ver gekomen om nu op te geven, maar hij zat in een zeer ongelukkige positie. De andere leek het allemaal maar erg amusant te vinden, terwijl Casimir zijn tanden op elkaar geklemd had. “Hm?” humde hij kort, proberen over te komen alsof er niets aan de hand was en dit een geheel normale situatie was. Zijn arm hield hij nog steeds achter hem uitgestoken, niet dat het nog veel uitmaakt met Alain zo extreem dicht bij. Snel keek hij op naar de Holo Caster, waar wonder boven wonder de foto nog steeds open stond en hij het optiemenu open had weten te krijgen door puur geluk.
Als hij die stomme mitella niet aan had, kon hij meer doen, maar helaas waren zijn opties enorm gelimiteerd. “Dit is uhm- apart,” zei hij terwijl hij zijn keel schraapte, niet wetend waar hij moest kijken nu de andere letterlijk op hem zat. Het was enkel om de andere af te leiden terwijl zijn duim naar de verwijder optie bewoog. Bijna!
Give me a few days of peace in your arms— It's all I need. After that, I can face the world.
463
1876
CHARACTER INFO
OOC INFO
Nu waren het meestal andere omstandigheden waarop je boven op iemand ging zitten, maar Alain was daar op dit moment niet mee bezig. Hij had één knie aan beide kanten van de ander en klemde hem effectief in door op zijn buik te gaan zitten. Met één hand kon hij de ander plat houden en dan was het enkel nog een kwestie van die Holo Caster uit zijn handen grissen.
Alain had verwacht dat Cas hem nu uit schaamte van zich af zou werpen en het op zou geven, maar dat was niet wat er gebeurde. Alain legde één hand op het bed, boven Cas’ schouder, en leunde verder naar voren tot zijn borst tegen die van de ander aan drukte. Door zijn gewicht op zijn knieën en zijn hand te plaatsen, zorgde hij ervoor niet te leunen tegen de arm van de ander. Dat hadden ze nu niet nodig.
Dit was apart, aldus Cas. Alain leunde verder naar voren, wang langs het gezicht van de ander terwijl hij zijn best deed naar de Holo Caster te grijpen. In zijn huidige positie zou hij verder moeten kunnen reiken dan de ander en zou het geen probleem moeten zijn. “Hm? Niets van gemerkt,” kwam er met een lichte grinnik uit, wat de ander nu kon voelen, voor hij nog een poging deed om dat verdomde ding uit zijn handen te grissen. Zijn foto! Die hoorde bij de verzameling.
The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
Deze situatie was verre van ideaal. Zijn benen lagen over de zetel en waren even nutteloos als zijn rechter arm die klaagde van de ongemakkelijk houding, maar het was geen echte pijn die hij voelde. Meer alsof zijn arm hem eraan probeerde te herinneren dat hij voorzichtig moest zijn. Maar dat was niet belangrijk op dat moment. Het was niet alsof de dokters heb gezegd hadden dat hij voorzichtig moest zijn.
Momenteel kon hij de situatie relativeren, of het was eerder dat het helemaal niet tot hem doordrong hoe dat ze erbij zaten. Het ongemakkelijke gevoel dat hij normaal had in dit soort situaties, omdat hij het niet gewoon was iemand dichterbij te hebben dan 1 meter, bleef weg.
Alain boog voorover en hield zijn gezicht naast hem. Hij draaide zijn hoofd een beetje, maar zag enkel de lichte lokken van de andere. Toen de andere begon te praten, voelde hij de warme adem zacht langs hem heen gaan. Even stokte zijn adem in zijn keel voor hij snoof. “Tijd voor een bril,” probeerde hij zo neutraal mogelijk te zeggen, met de normale snarky ondertoon. Maar het lukte niet volledig.
En dan schoot Alain naar de Holo Caster en probeerde hij de plotse reactie te evenaren. “Nee!” In hoeverre het mogelijk was bewoog hij zijn bovenlichaam naar boven door zichzelf af te duwen met zijn voeten om misschien de Holo Caster de volle één centimeter verder te kunnen houden. Alsof het een verschil zou maken. Met zijn vingers duwde hij de Holo Caster naar voor zodat hij slechts het uiteinde vast had. Het zou niet meer mogelijk zijn de andere foto te zoeken. Dat was als hij de Holo Caster dadelijk nog vast had.
Give me a few days of peace in your arms— It's all I need. After that, I can face the world.
463
1876
CHARACTER INFO
OOC INFO
Een klein deel van Alain wilde uitvinden hoe ver hij zou kunnen gaan voor Cas’ hoofd zo rood was als de tomaten die hij in de lasagne had willen doen, maar hij maakte de wijselijke beslissing om zich te gedragen en in plaats daarvan zijn aandacht op de Holo Caster te focussen. Dat werd wel moeilijk gemaakt toen de ander opmerkte dat het tijd was voor een bril. “Ik?” vroeg hij liefjes. “Ik zie perfect wat er—” onder me ligt.
Alain slikte de rest van de zin in en maakte een greep naar de Holo Caster. De ander deed zijn best om de Holo Caster van hem weg te houden, maar Alain wist zijn arm net ver genoeg uit te steken om het ding in een snelle beweging uit Cas zijn hand te grissen, net toen de song op de achtergrond Slipping through my fingers zong. Hoe toepasselijk.
Terwijl hij de Holo Caster in zijn hand had, zag hij de bevestiging dat er een foto verwijderd was in het scherm opduiken. Hm. Heel even twijfelde hij terwijl hij zichzelf iets overeind duwde en op de ander neerkeek, voor hij zijn gezicht weer naast dat van de ander liet zakken. Dit keer aan de andere kant, zodat zijn gezicht aan één en de Holo Caster aan de andere kant van Cas zou komen. Hij bracht zijn lippen naar het oor van de ander en fluisterde heel zacht, “Hey, Cas?”
The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
Casimir vernauwde zijn ogen wanneer Alain begon te praten, een uitdaging om die zin af te maken, maar dat was voor de andere ging voor de Holo Caster.
Juist op het juiste moment, wanneer hij het toestel tussen zijn vinger vandaan voelde glippen, sprong het volgende liedje op. Casimir strekte zijn vingers volledig en greep naar de Holo Caster, maar hij was te laat. Dramatisch viel zijn arm naast hem neer, alsof hij net al zijn hoop en dromen aan hem voorbij zag gaan. Voor een paar seconden keek hij langs Alain heen naar het plafond, om een even dramatische zucht te slaken. Al deze moeite voor niks. Hij was zo dichtbij geweest, had bijna zijn punt van eerder bevestigd, maar helaas, het mocht niet wezen.
Zijn grijze ogen gleden naar de Holo Caster terwijl hij er verslagen bleef liggen. Hij sloot even zijn ogen zodat hij in stilte medelijden met zichzelf kon hebben. Hopelijk was het toch gelukt om die ene foto te verwijderen van eerder, dan had hij toch bewezen dat hij niet volledig hopeloos was.
Bij het zachte gefluister schoten ogen gelijk weer open en zijn nekharen overeind. Hij plaatste zijn hand deze keer tegen Alain zijn borst om hem weg te duwen. “Ja, ja, je had gelijk,” mompelde hij met tegen zin. Was dit hoe het voelde om verslagen te worden? Hij was er zeker van dat zijn gezicht ondertussen weer te veel kleur had voor zijn doen. Vanuit zijn ooghoeken merkte hij ineens de Holo Caster op.
Give me a few days of peace in your arms— It's all I need. After that, I can face the world.
463
1876
CHARACTER INFO
OOC INFO
Wat mensen zoals touw-man vergaten, was dat bepaalde dingen een rilling over iemands lijf konden brengen en een situatie in de juiste richting konden duwen. De kaaklijn, de nek en het oor waren interessante plekken als je wist wat je deed en niet als een imbeciel begon te doen wat je op het internet had gelezen. Nu was dit normaal iets wat Alain om heel andere reden gebruikte. Op dit moment probeerde hij een foto te schieten die tien keer erger was dan de vorige.
Hij had gelijk.
Alain had nog geen idee wat daarmee bedoeld werd en klikte de foto. Als hij het goed had, zou je op de foto een rood aangelopen hoofd van Cas zien en zijn eigen gezicht verborgen achter dat van de ander. Het bekende geluid van een gemaakte foto klonk en Alain kwam lachend overeind, waarna hij een blik wierp op degene onder hem, rood aangelopen zoals hij al had gehoopt.
“Ik had gelijk?” vroeg Alain, voor hij uiteindelijk weer van de ander af kwam en zichzelf tegen de rand van de bank liet vallen met een geamuseerde lach. “Je moet iets specifieker zijn.” En met die woorden blikte Alain op de Holo Caster, waar de foto zichtbaar was die hij net had gemaakt. Hij kon het niet laten weer te lachen. Deze was nog veel beter.
The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
Dat zachte geluidje was alles wat hij in die ene korte seconde hoorde, vlak voor de realisatie echt toe sloeg en zijn ogen groot werden. De foto was net op het juiste moment getrokken, om het helemaal verkeerd te laten overkomen. Hij had moeten weten dat dit de andere zijn wraak zou zijn...
Alain liet zich eindelijk van hem af vallen en Casimir krabbelde direct overeind tot hij met zijn benen in kleermakerszit zat. Zijn hand schoot gelijk weer naar het apparaatje, maar halverwege liet hij zijn arm weer vallen en zijn schouders verslagen hangen. Hij begon een trend te zien. Iedere keer dat hij een foto van zichzelf wilde verwijderen, belandde hij in een situatie die eens zo erg was. Met vernauwde ogen wierp hij de andere een verwijtende blik.
Casimir opende zijn mond om iets te zeggen, maar klemde zijn kaken weer stevig op elkaar. Mooi niet dat hij zich weer zou herhalen, dat vond de andere vast veel te leuk. Hij volgde de blik van de andere naar de holo caster en leunde zelf naar achter tegen de kussens om de foto te kunnen bekijken. Zijn gezicht vertrok direct bij het beeld. Nee. Grote ogen gleden naar de tweekleurige van de andere en zachtjes schudde hij zijn hoofd. “Je-,” begon hij, maar hij slikte de rest van zijn woorden terug in. Voor de laatste keer waagde hij het om een blik te werpen op de foto, maar het werd er niet beter op. Die foto… als iemand die ooit zag…
De andere begon terug te grinniken en direct greep hij naar het eerste het beste kussen dat hij kon vinden en gooide die tegen Alain aan. Helaas zat er absoluut geen kracht achter. “Hopeloos. Je bent hopeloos,” besloot hij te zeggen zonder nog antwoord te geven op de vraag van eerder. Die voldoening zou hij hem niet geven. Maar die foto- wat moest hij daarmee...
Give me a few days of peace in your arms— It's all I need. After that, I can face the world.
463
1876
CHARACTER INFO
OOC INFO
Er werd een kussen zijn kant op gegooid, waardoor Alain alleen maar meer moest lachen. “Waarom nou weer?” vroeg hij onschuldig op de woorden van de ander, terwijl hij het kussen op zijn schoot legde. “Seize the moment enzo. Als er een goede photo-op op je pad komt, moet je die nemen,” merkte hij vervolgens op, waarbij de grijns terug op zijn gezicht gleed.
De galerij-app werd gesloten en Alain opende de oranje app weer, waarop hij even snel door de snacks scrollde en zelf een portie nuggets aanvinkte. Hij humde nog even zacht en zag dat de ander een zak friet had besteld, alsof één van hen genoeg op zou kunnen om daar ook maar de helft van te eten, waarna hij de Holo Caster even in zijn richting hield. “Is dat alles?” vroeg hij, voor tweekleurige ogen de televisie vonden, waar het volgende nummer begon.
The winner takes it all.
Tweekleurige ogen gleden naar de Holo Caster en een grijns trok over zijn gezicht. Fitting. De winnaar had de foto, immers.
The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
Het kussen raakte zijn doel, wat toch een beetje voldoening gaf. De blik die hij Alain gaf, sprak boekdelen. Er was een sprankeltje irritatie te zien, wat schaamte, maar het was ook duidelijk dat het het niet zo erg vond als hij misschien deed uit blijken. Het was simpelweg ongemakkelijk om de foto te zien. Hij zou hem nooit meer kunnen vertrouwen met zijn Holo Caster. Alain zijn uitleg bevestigde dat. “Waarom niet is een betere vraag.” Als er nog een kussen in zijn buurt lag, zou hij die ook naar Alain zijn hoofd hebben gegooid, gewoon omdat hij het kon.
Hij liet zichzelf weer tegen de kussens achter hem vallen en trok het deken verder over zich heen. Misschien was het tijd om toch een broek aan te trekken… moest hij er eerst nog één zoeken. Die van gisteren rook naar alcohol. Gelukkig dat het niet zichtbaar was op de foto.
De Holo Caster werd terug naar hem toe gehouden, maar hij schudde zacht zijn hoofd. “Dat is al.” Het was niet dat hij de grote eter was.Als hij er nog wat bij nam werd het zeker te veel voor hem om allemaal op te eten.
Zijn ogen gleden naar het scherm toen het liedje op tv begon. Nu had hij zeker een heel deel van de film gemist. Hij zag de grijns op Alain zijn gezicht verschijnen en rolde zijn ogen. “Nee, waag het niet,” zei hij met een uitgestoken waarschuwende vinger. Waag het niet een opmerking te maken. Op dit punt was die film hem gewoon aan het uitlachen.
Give me a few days of peace in your arms— It's all I need. After that, I can face the world.
463
1876
CHARACTER INFO
OOC INFO
Waarom was hij niet hopeloos? Alain lachte in reactie op de opmerking. “Daar kom je nog wel achter,” knipoogde hij de ander toe. Het was nog niet de tijd om uit te leggen hoe hij genoot van het feit dat de ander al zo snel los genoeg was gekomen om dit te doen in plaats van zich in zijn schulp terug te trekken. De rode blos op zijn wangen was iets waar Alain meer van wilde zien.
Toen er bevestigd werd dat het alles was, knikte Alain en maakte hij de bestelling af. Het zou niet al te lang duren, gezien de snackbar zo ongeveer om de hoek was. Hij had er nog niet besteld, maar hij was er al vaak genoeg langs gelopen om te weten dat het nooit lang kon duren. Hij begreep niet waarom mensen zo gek waren op eten bestellen. Als hij nu geen vermoeiende kater had gehad, dan had hij iets klaar gemaakt. Maar, helaas.
Waag het niet. Opnieuw begon Alain te lachen. “Ik zeg niets,” humde hij, maar ze wisten allebei precies waar dat gesprek heen zou zijn gegaan. Alain had weer eens gewonnen en Cas kon het maar beter accepteren. Hij kon nog zo doen dat hij het vreselijk vond, maar hij had echte irritatie in de ogen van de ander gezien. Dit kwam nergens in de buurt.
Alain knipperde een paar keer toen hij zich realiseerde waar de huidige song eindigde. Hij beet hard op zijn lip om een heel ander soort grinnik te onderdrukken, faalde compleet en sloeg zijn hand voor zijn mond.
The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
Dit voelde aan als een gesprek waar ze het eerder over hadden gehad, en hij wist hoe dat afgelopen was. In een vernedering voor hem. Eerder had hij misschien gezegd dat Alain niet hopeloos was, maar daar moest hij misschien toch maar op terugkomen. Hij keek Alain nog even aan vanuit zijn ooghoeken en overwoog even om nog iets te zeggen, maar schudde dan gewoon zijn hoofd. “Hopeloos,” herhaalde hij nogmaals, maar zijn uitdrukking verzachte.
Hopelijk duurde het niet 90 minuten voordat het eten hier was. De zak chips van eerder was ook ergens terecht gekomen na het- Holo Caster incident. Als het veel te lang zou duren, was hij zeker dat zijn maag luidop zou gaan klagen. Daarbij keek hij ernaar uit om nog eens iets te eten wat hij normaal at.
Het was beter om het hierbij te laten, voor dat hij enkel een dieper gat groef voor zichzelf waar hij nooit uit zou geraken. Dit waren het soort zaken dat Alain hem waarschijnlijk nooit zou laten vergeten. Zijn grijze ogen gleden dan ook maar weer naar de tv. De trouw was eindelijk aangebroken en iedereen was samengekomen in de kerk. Als het niet voor de grinnik naast hem was, zou hij het gelaten hebben voor wat het was. “Goede herinneringen aan kerken, Alain?” Hij was de vorige avond niet vergeten en zeker dit detail niet. Nog altijd kon hij niet geloven dat Alain een kerk had gegeven als antwoord. Zijn ogen hield hij echter kalmpjes op het beeld gericht.
Het koppel op de tv besloot uiteindelijk niet te trouwen, wat hij goed vond. Ze kon vast beter vinden dan dat. Dé vraag van heel de film werd ook niet beantwoord, waardoor hij enkel kon speculeren wie de werkelijke vader zou zijn.
Give me a few days of peace in your arms— It's all I need. After that, I can face the world.
463
1876
CHARACTER INFO
OOC INFO
Alain schaamde zich niet voor de dingen die hij had gedaan. Zijn geschiedenis wat betrof de liefde was een tragedie, vooral met de eerste twee, maar hij had geen reden om het te verbergen. Dat betekende echter niet dat zijn sexleven publieke ervaring hoefde te zijn. Het kerkverhaal was dan ook iets wat hij voor zich hield, zelfs al moest hij zelf altijd een beetje grinniken als hij weer eens geconfronteerd werd met wat er was gebeurd.
Maar dronken Alain? Naast het gebrek aan respect voor personal space, was er ook geen respect voor ‘TMI’, of Too Much Information. Het kerk-verhaal was eruit gekomen zonder enige schaamte, zelfs al waren de details bespaard gebleven. Als Alain zich op het moment had herinnerd dat dit verhaal eruit was gekomen, had hij harder geprobeerd zijn mond te houden.
Goede herinneringen aan kerken, Alain?
Zijn ogen verwijdden zich en een rode blos kroop over zijn gezicht omhoog. “Oh. Ah. Eh—” Eloquent weer. “Herinner me eraan dat spel niet meer te spelen…” zuchtte hij vervolgens. “Of in elk geval niet met Rick,” kwam er met een fronsje achteraan. Het was Rick die de vraag had gesteld en die de ijsklontjes-situatie op hem af had laten komen. Met Cas wilde hij het best nog eens spelen. Hij had nog wel wat… vragen voor aangeschoten Cas.
The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern
Ergens was hij benieuwd hoe de andere in een kerk terecht was gekomen met iemand. Het klonk als een interessant verhaal. Ooit zou hij er misschien eens achter vragen, maar voorlopig nog niet. De vraag voelde veel te persoonlijk aan. Iets waar iemand die je pas een week kende niet achter moest vragen. Nee, het was niet iets waar hij snel achter zou vragen.
Met een tevreden blik keek Casimir opzij. Voor één keer waren de rollen omgedraaid en keek hij naar een rood gezicht. Onschuldig hield hij beide handen in de lucht. Hier had hij allemaal niets mee te maken. “Je leek anders erg enthousiast.” Casimir was de enige geweest die niet had staan springen om een drinking game te spelen, maar ze hadden hem niet veel keuze gegeven. Hij was allang blij dat hij geen ijsblokjes in zijn broek had gekregen.
Tegen dat de aftiteling van de film beide op zijn einde was, ging de bel. Eindelijk eten. “Ik zal de borden pakken.” Met die woorden duwde hij zichzelf af en liep hij naar de keuken zodat hij alles kon klaarzetten om te eten. Na al dit vreesde hij ervoor dat hij nog in staat zou zijn veel te doen die dag. Bij de gedachten aan eten sloeg de vermoeidheid echt toe. Hij wilde niets liever als gewoon slapen nadat hij gegeten had. En dat is wat hij ging doen ook.
