Tales of

Sinnoh

Rusten.

Dat is wat de dokters hem steeds zeiden dat hij moest doen. Casimir kon het woord niet meer horen. Hele dagen lang niks doen en tv kijken of slapen was niet iets wat hij nog langer aankon. Hij was niet ziek, enkel zijn lichaam was het niet altijd overal mee eens. Coronation Festival was normaal gesproken niet iets waar hij heen zou gaan, maar hij wilde iets gaan doen dus was het perfect.

Wat vooral perfect was verlopen, was hun ochtend. Als het van hem had afgehangen waren ze een hele dag in bed gebleven, maar er kwamen nog dagen en nachten. Ze waren op het Festival aangekomen nog voor de Champion begon met zijn speech.

Ze hadden een goed plekje gevonden en daar plaatsgenomen. “Ik? Daar? Op het podium?” vroeg hij Alain met een vertrokken gezicht. “Ik weet het niet—” Niet omdat hij niet wist of hij het wel kon, maar door de grote menigte die hier stond. Een één op één gesprek was soms al een hele uitdaging. “Denk dat jij daar veel beter in bent.” Alain wist immers altijd wel wat te zeggen.

Ondertussen verscheen de champion op het podium en mensen begonnen direct luid te applaudisseren. Niet Casimir, hij bleef kalm zitten en keek enkel naar de mensen en hun enthousiasme. Was er soms iets speciaal aan die man? Vorig jaar zat hij nog in Kalos, dus toen had hij de man niet gezien. Hij wilde wel eens weten wat de man allemaal te zeggen had.

Het was goed dat ze niet midden in de menigte zaten, want dat zou Casimir niks gevonden hebben. Zoveel mensen hadden hun eigen pokémon bij, waarschijnlijk om te laten zien wat ze zelf gevonden hadden het afgelopen jaar en om te laten tonen dat ze er klaar voor waren. Dat ze die pokémon van hen maar mooi bij hem weg hielden.

Met een glimlach keek hij opzij naar Alain toen die zei geen zin af te kunnen maken. Even dacht hij erover na, voor dat hij toch moest knikken. Daar had hij een punt. “Maar je hebt wel een zin om af te maken,” merkte Casimir op. Als hij zijn eigen tekst moest schrijven, zou er niks op papier komen om te vertellen. Nee, een publiek aanspreken was niks voor hem. “Niet als dit part van de job is.” Casimir knikte naar de man die het podium op kwam wandelen, duidelijk op zijn gemak. Dat terzijde, als hij ooit Champion wilde worden, had hij nog een heel lange weg te gaan.

Vanaf het moment dat de man zijn mond opentrok, had Casimir al besloten dat het zijn tijd niet waard was. Een fantastisch jaar. Stond er niet enkele weken geleden nog een school in brand? Werden er niet steeds meer pokémon gestolen? Zacht schudden Casimir zijn hoofd. Zijn ogen dwaalde al snel af naar de omgeving en de uitleg ontging hem helemaal. Hij was heel blij dat Alain iets zei.

Met een zachte frons keek hij naar Alain, voordat hij zijn schouders ophaalde. “Misschien van de overheid gekregen? Import van een andere regio?” Hij had zelf nog nooit van de man gehoord. “Waarschijnlijk vriendjes in hoge posities die het voor hem geregeld hadden.” Immers waren er geen gyms open geweest en had de andere zich niet moeten bewijzen zoals de volgende Champion zou moeten doen.

Voorheen had Casimir zich nooit echt bezig gehouden van de Champion, of toch zeker niet met wie die man was. Er nu over praten was in elk geval interessanter dan de speech zelf. De man leek zo vol van zichzelf en Casimir vond het maar niks. “Alleen daarvoor al zou ik Champion willen zijn,” sprak hij geamuseerd, zijn grijze ogen weer even op die Aiden gericht. “Zien hoe hard ik op hun zenuwen kan werken tot ze het beu zijn.” Het festival schrappen zou zeker het bloed vanonder hun nagels vandaan halen.

Maar waar die man zijn pokémon vandaan haalde was hem een raadsel. Al was het voor iemand met genoeg geld vast geen probleem. Die moesten met hun vingers knippen en ze kregen alles. Zijn gezicht vertrok wat bij die gedachten. “Zou me niet verbazen. Misschien weet hij zelfs niet hoe een pokémon gevecht in zijn werk gaat, hebben ze hem enkel gekozen voor zijn sprankelende persoonlijkheid en mooie kopje.” Dan zou het wel lachen zijn als iemand hem eenmaal ging uitdagen.

Hier weg gaan, dat was iets wat Alain hem geen tweede keer moest zeggen. Direct stond hij recht en hield een hand uit naar Alain om hem ook weer recht te trekken. “Goed idee.” Nu zou het nog rustig zijn overal dus konden ze hun tijd nemen. Op de achtergrond hoorde hij de Champion nog vaag wat zeggen. “Er is duidelijk genoeg te doen.” Allemaal activiteiten in teken van de Champion zijn team. “Iets wat je eerst wilt doen?” Iets waar ze heen wilde voor al het volk er stond ze een eeuw moesten aanschuiven.

Voor even leek Casimir het echt te overwegen. Champion zijn voor een paar weekjes en daarna al op pensioen gestuurd worden. Maar wat moest hij dan verder doen met zijn leven? Misschien toch niet het beste idee. “Dat zou me niet verbazen.” Ze zouden nog voor zijn hoofd durven komen waarschijnlijk als hij dit festival durfde af te lassen. “Misschien wat te makkelijk.” Nog een laatste keer wierp hij een blik op die Aiden die deed alsof hij het allemaal was. Voor iemand die meende de sterkste van de regio te zijn, had Casimir hem maar weinig zien vechten. Tot hij hem eens in actie zag, zou hij geen hoge verwachtingen hebben.

Dit was het ideale moment om over het festival te wandelen zonder last te hebben van de drukte en daar konden ze maar beter gebruik van maken. De afgunst kon hij echter niet van zijn gezicht houden toen Alain begon over de Corviknight rides. “Dat is iets wat je echt wilt doen, niet?” vroeg hij Alain terwijl hij de jongen aan keek. Op de weg hierheen had hij de pokémon al klaar zien staan. Het idee dat een pokémon die hij niet kende hem de lucht in zou nemen, stond hem niet aan.

Rustig begon hij alvast te wandelen met een uitgestoken hand naar Alain. Enkele mensen leken verbaasd te zijn dat ze al weg gingen in plaats van te wachten tot het einde van de speech, maar ze hadden wel wat beters te doen. “Dan zien we wel wat we eerst tegen komen. Misschien dat jij deze keer eens wat leuks wint,” zei Casimir met een kleine onschuldige glimlach. Met gezelschapsspelen had Alain geen geluk en de laatste keer met Pasen ook al niet.

Alles op zijn tijd. Voorlopig had hij nog een lange weg te gaan als hij de Champion wilde uitdagen. Maakte niet uit hoe makkelijk het misschien zou zijn. Zeker na de recente gebeurtenissen, hadden ze eerst weer wat positiviteit nodig, en in Casimir zijn geval ook zelfvertrouwen. Momenteel wilde hij nog niet eens nadenken over het uitdagen van de Champion.

Maar waar dat gevechten zorgen voor later waren, was het tripje met de Corviknight een zorg van nu. Alain deed zijn best hem te overtuigen dat het mooi zou zijn om de stad van boven te zien, maar dat deed het hem niet. Nog altijd keek hij de andere bedenkelijk aan, voor hij een verslagen zucht liet horen. Als ze daar eenmaal waren, kon hij vast toch geen nee zeggen. “Ik heb uhm— het zou de eerste keer zijn dat een pokémon me vervoerd.” Nog nooit was hij in een koets gestapt, of had hij op een lapras de oceaan verkent. Casimir vertrouwde het allemaal niet.

Verward stond hij stil toen Alain bleef staan. Voor even dacht Casimir dat er misschien iets aan de hand was, maar dan merkte hij de bloemen op. Ondertussen kende hij de ander goed genoeg om te weten waar dit heen ging. “Oh nee— waag het—” zijn gewicht bewoog hij wat naar achter, zonder effectief een stap te nemen. Tegen Alain kon hij toch niet winnen dus eindigde hij al snel met de bloem in zijn haar. Alsof de andere zonet een misdaad had gepleegd, keek Casimir hem aan.

Casimir stak zijn hand uit en bewoog zijn vingers op aan te geven dat Alain de andere bloem moest overhandigen. “Ik loop niet alleen zo rond,” zei hij erbij om te laten weten wat hij van plan was. Moeilijk kon het niet zijn om een bloem in iemands haar te steken.

Het idee om in een voertuig te zitten dat werd voortgetrokken door door een pokémon, was één dat hij als kind niks vond. Toen hij heel erg klein was, had hij wel eens op een ponyta gezeten. Daar waren foto’s van maar herinnerde hij niks van dus telde hij niet mee. “Zelfs daar kregen ze mij niet in.” En eerlijk gezegd— enkele weken geleden zou hij het misschien gedaan hebben omdat zijn vertrouwen een beetje was gegroeid maar ondertussen— “Zoals je zegt, het valt vast wel mee,” herhaalde hij met een zachte zucht de woorden van Alain terwijl hij in de richting keek van dat kraampje.

Casimir keek omhoog om de bloem te kunnen zien zitten, maar het stak net te ver naar achter. Waarschijnlijk zag het er enorm belachelijk uit. Vooral omdat de bloem wel héél opvallend was, dus als hij zo ging rondlopen, sleurde hij Alain erin mee. “Kijken ze in elk geval niet enkel naar mij.” De aandacht zou dan verdeeld zijn, wat veel beter klonk.

Geconcentreerd keek hij naar Alain zijn haar toen dat hij de bloem erin wilde steken. Eerst stak die teveel naar boven, dan viel die opzij en uiteindelijk viel die naar de grond. Casimir kon het nog gelukkig tegen houden, zodat hij gewoon opnieuw kon proberen. “Hoe kan het zo moeilijk zijn om een bloem in je haar te steken,” mompelde hij zacht terwijl hij opnieuw probeerde, deze keer door het achter Alain zijn oor te steken. Voorzichtig trok hij zijn handen weg. “Zo.” Alsnog zag het ernaar uit dat de bloem ieder moment uit Alain zijn haar kon vallen.

Misschien dat het anders zou zijn als hij eenmaal bij de Corviknights stond, maar voorlopig was hij nog van plan om zijn angsten te overwinnen. Er kon niks mis gaan. Hopelijk. Met een kleine glimlach keek hij naar Alain, blij om te weten dat hij de keuze had om het alsnog niet te doen. Maar dat was een probleem voor later, eerst de bloem.

"Dat weet ik zo nog niet." Dit was een talent dat Casimir duidelijk niet had; bloemen in iemands haar steken. Het zag eruit alsof het los zou komen als hij er nog maar naar zou blazen. Voorzichtig voelde hij aan de bloem in zijn eigen haar, die iets stabieler leek te steken. Hopelijk liep er niemand rond die hij kende, want het was echt wel heel erg. “Zullen we dan maar verder gaan?” Met wat geluk zou de bloem in zijn haar ook snel weg waaien. Casimir stak zijn hand uit naar Alain zodat ze verder konden wandelen.

Lang zou het niet meer duren voor de speech gedaan was en al het volk af zou komen. “Daar eerst kijken?” Hij knikte naar een kraampje waar allemaal touwtjes naar beneden hingen. Iets wat hij herkende van op de kermis vroeger.  

Het was goed dat ze op voorhand weg waren gegaan, want nu moesten ze niet wachten, stonden er geen kleine kinderen in hun weg en konden ze rustig hun tijd nemen. Altijd prijs. Dat was ook altijd mooi meegenomen. om Alain zijn woorden moest Casimir even glimlachen. “Je geluk is zich gewoon aan het opstapelen,” zei hij tegen de andere. Ooit zou de andere iets winnen. Iets heel goeds.

Duur was het gelukkig niet en gezien ze altijd prijs hadden, was dat het wel waard. Ze lieten elkaars hand los, zodat ze konden betalen en zoals altijd ging Alain al voor zijn geld. “Wacht ik zal wel—” begon Casimir, maar zoals altijd was hij weer eens te laat. Een briefje hield hij in zijn handen, maar Alain had de man al betaald. Volgende keer moet hij nog sneller zijn. Hij stak het geld maar weer weg en richtte zijn aandacht op de vele koorden.

Het eerste het beste touwtje nam Casimir vast, voor hij zijn blik op Alain richten. “Op hetzelfde moment?” Hij hoopte dat er iets goeds tussen zat voor hun beide. Altijd leuker om samen weg te gaan met iets dat ze konden gebruiken.

Trekken was iets waar hij goed in was. Zelfs met maar één hand die hij kon gebruiken. Zonder al te veel moeiten, trok hij de prijs aan de andere kant omhoog. De man achter het kraampje nam beide voorwerpen vast en overhandigde die. Wat Casimir in handen kreeg, herkende hij echter niet. Een CD doosje met daarin een CD. De verwarring stond op zijn gezicht af te lezen.

“Dat is een speciale, je mag van geluk spreken als je hem ooit kan gebruiken!”

De man was in elk geval heel enthousiast, maar het zorgde er enkel voor dat Casimir met nog meer vragen kwam te zitten. Zoals de man het verwoorden, was de kans enorm klein dat hij ooit de pokémon tegen zou komen waar hij het op kon gebruiken. “Dus ik heb er niks aan,” concludeerde hij terwijl hij zijn blik weer richten op Alain. Vanuit zijn ooghoeken zag hij de man erg bedenkelijk naar hem kijken, maar Casimir ging er gewoon van uit dat die naar de bloem in zijn haar aan het kijken was.

“Jij wat beters?” vroeg Casimir terwijl dat hij het doosje voor zich hield om het verder te bestuderen. Nee, hij had geen idee wat het was en voor welke pokémon dat hij het kon gebruiken

Een kroon. Dat had hij ook nog nooit gezien. Voor even dacht Casimir dat ze misschien aan een kraampje stonden voor kinderen waar je speelgoed kon winnen. Een CD met één of ander computerspel en een kroon voor carnaval. Als dat zo was zou hij ze hier achterlaten, want dan had hij er niks aan en kon iemand anders het beter meenemen. Ook Alain leek niet te weten wat hij met zijn gekke kroon moest doen.

Dat was tot de man begon uit te leggen dat de kroon gebruikt kon worden op enkele pokémon, waaronder één die Alain had. “Poppy is dat roze ronde ding van je?” vroeg hij voor de zekerheid. Namen onthouden was moeilijk en ze koppelen aan de vele pokémon nog veel moeilijker. “Zou goed uitkomen.” Dan kon Alain zijn pokémon gewoon laten evolueren wanneer hij wilde.

De CD daarentegen was een ander verhaal. Daarover werd nog niks gezegd. “Die kan gebruikt worden op wel een heel speciale pokémon. Een Porygon! Moeilijk te vinden maar een echte aanwinst als je er één hebt.” De man klonk erg enthousiast, maar Casimir kon dat enthousiasme niet delen. “Dan heb ik er dus niks aan.” Hij overhandigde het doosje weer aan de man. De man bleef er echter twijfelend naar kijken, zonder het terug aan te nemen. “Ik heb misschien nog iets,” zei de man voor hij even verdween. Casimir zijn grijze ogen gleden naar Alain. “Zullen we weg gaan?” vroeg hij. Hij had geen zin om te wachten op de man.