Tales of

Sinnoh

Cas klonk ongemakkelijk toen hij zei dat ze inderdaad wel hoog zaten en dat het oké was, maar het was duidelijk dat hij zijn best deed om te helpen. De zachte kneep in zijn hand hielp en Alain knikte even, waarbij hij probeerde om zijn gedachten om te zetten in woorden. Ze waren nu beiden gespannen en dat op een moment waar ze samen van hadden moeten genieten. Zijn kaken klemde hij van frustratie op elkaar, tranen brandend achter zijn ogen maar hij wist ze daar te houden.

“Ik had er nooit— Er was nooit een probleem. Met hoogtes,” legde hij uit na een stilte. Hij schudde zijn hoofd even, blik gericht op hun handen zodat hij niet naar buiten hoefde te kijken. “En het— Het was niet eens zo hoog maar als ik—” Oké. Hij stopte met praten en sloot zijn ogen weer even, slikte de ongesproken woorden weg en nam een moment om iets rustiger te worden. Hij bewoog zijn duim zacht over de hand van Cas, al was het meer om zichzelf gerust te stellen dan wat anders.

“Ik wist niet dat het een probleem zou zijn,” legde hij uit. Waarom zou hij anders hierin zijn gegaan? “Maar het idee om— om te vallen…” Hij slikte opnieuw. Zolang hij niet keek en zolang het wagentje niet te veel bewoog was het oké. Hij hield zijn blik dan ook gericht op hun handen tot hij voorzichtig omhoog keek naar de ander, een zwakke glimlach op zijn lippen. “Sorry.” Hij zou er nog in veranderen.

Misschien omdat dit hoger was dan hij al was geweest. Om één of andere reden maakte dat Alain nog nerveuzer. Die val was al alles behalve fijn geweest, vanaf zo hoog— oh, Arceus, waarom keek hij uit het raam? Hij slikte en duwde zich iets dieper in de bank. Vanaf deze hoogte zou niemand het overleven. Was er iets wat ze konden doen als ze vielen? Misschien Sage’s Psychic, maar dat was als ze daar nog genoeg voor konden nadenken.

Cas wilde net spreken toen er iets op het dak klonk en Alain kroop ineen. Ze gingen niet vallen. Alain hield zijn blik gericht op hun handen, maar knikte voorzichtig. Ze zouden niet vallen. Alles was oké. Alles was in orde. Ze kwamen er wel. En als ze wel zouden vallen—

Wat wilde hij vanavond eten?

Wat?

Verbaasd keek Alain omhoog, tweekleurige ogen vol ongeloof en verwarring voor hij de blik op het gezicht van de ander zag. Ondanks de situatie, kon hij een grinnik niet onderdrukken en schudde hij zijn hoofd even. Het was misschien niet— Of misschien wat het juist wel wat hij wilde horen. Afleiding was waar het om ging, toch? Zelfs al was het met een wat unieke keuze. “Ik weet het niet,” gaf hij toe. Op dit moment moest hij er niet aan denken. “Misschien in het hotel?” Het was uiteraard geen vijf sterren, maar het restaurant had er oké uitgezien.

Wat verbaasd keek Alain op toen zijn hand los werd gelaten, maar zodra er een arm om hem heen werd geslagen, liet hij een tevreden zucht klinken. Soms vroeg hij zich af of hij dit verdiende of dat hij het vroeg of laat zou verknallen op een moment zoals deze. Wat had hij gedacht toen hij besloot dat dit een goed idee was? Cas was al niet enthousiast geweest. Had hij niet degene moeten zijn die hem gerust zou stellen? Dit hielp zeker niet.

Voor al hun verschillen en onhandigheden, kon er nooit gezegd worden dat ze het niet probeerden. Het gesprek over eten was wellicht niet nummer één op de lijst van beste gespreksonderwerpen tijdens hoogtevrees in een Corviknight ritje, maar Alain apprecieerde hoe erg de poging bij Cas paste en probeerde zijn hoofd ernaar te zetten. Alles was beter dan denken aan hoe hoog ze waren, aan hoe het zou zijn om—

“Dan kunnen we vanmiddag rustig aan doen,” zei Alain zacht. Zijn stem was wat zwak, maar hij kon in elk geval hele zinnen maken.

“Het bal is ehm— nieuw. Ik kijk ernaar uit,” gaf hij met een kleine glimlach toe, tweekleurige ogen gericht op de ander. Nu, Cas in pak? Dat was de perfecte afleiding. Voor een moment vergat hij bijna oprecht waar ze waren, tot het gekras weer boven hen klonk en hij wat ongemakkelijk zijn blik liet zakken.

Eventueel konden ze wat gaan drinken. Alain knikte even en haalde diep adem. Dat was oké. Rustig aan doen, daar was niets mis mee. Ze hadden de festiviteiten niet nodig om zichzelf te vermaken, immers. Buiten in de frisse lucht zitten zou goed zijn. Voor nu was Alain al blij als hij beide voeten terug op de grond had en zich niet meer zou voelen alsof hij elk moment neer kon storten.

Alain’s adem stokte in zijn keel toen het wagentje weer wiebelde en hij nestelde zich iets meer tegen de ander aan toen deze hem dichterbij trok. In elk geval voelde het veiliger, zelfs al wist hij ergens dat de ander niets zou kunnen doen als ze zouden vallen. En het zou nog zijn schuld zijn ook— Hij was degene die dit zo nodig moest doen. Als hij had geweten dat het zo hoog was… Nee, hij wist dat. Hij had niet geweten welk gevoel het naar boven bracht.

Er zou een thema zijn voor het bal, maar dat hadden ze nu gemist. “Dat is oké,” besloot Alain. Misschien dat hij ooit aan het thema had willen matchen, maar nu maakte het hem allemaal niet veel uit. Hij wilde er samen heen en dat was het. Hij had iemand waar hij daar vol trots mee zou staan. Samen. Dat was genoeg voor een perfecte avond.

De glimlach op zijn gezicht groeide iets toen Cas de das opmerkte die hij voor Valentijn had gekocht. “Ah, ik ben benieuwd,” besloot hij tevreden. Cas in pak was zeker iets wat hij kon waarderen, iets waar hij ook zeker niet subtiel over was. Waarom zou hij? Cas mocht het best weten.

“Gaan we weer naar beneden?” Een opgeluchte zucht klonk en voor het eerst wist hij weer uit het raam te kijken, enkel om bevestiging te krijgen dat ze inderdaad eindelijk afdaalden. Bijna… Bijna daar.

Het moment dat het wagentje landde, kwam er een zachte sob van Alain’s kant, uit pure opluchting dat ze het hadden gehaald. Hij wist de tranen echter in te houden en wachtte tot Cas eruit was, waarna hij zelf ook uit het wagentje stapte en nog een opgeluchte zucht liet horen. Ze waren niet gevallen. Ze waren oké. Alles was Oké.

“Ik—” Een geluid klonk achter hen en Alain verschoot, waarna hij in Cas zijn hand kneep. “Zullen we ehm— Ergens gaan zitten? Ik eh—” Hij haalde even diep adem. Hele zinnen. “Even… bijkomen.” Hij was nog steeds wat bleek, zelfs al was hij blij om de vaste grond terug onder zijn voeten te hebben. Zodra hij wat te drinken had en misschien zelfs wat lichts om te eten, zou hij zich vast weer wat meer zichzelf voelen.

“Alles is eh— goed voor mij.” Hij was niet moeilijk met wat ze zouden halen, dus als Cas iets had gezien konden ze daar gaan zitten en anders liet hij Cas de weg even leiden tot hij zichzelf bijeen had geraapt.

Koffie? Alain humde even, voor hij besloot te knikken. Niet omdat het zo zeer koffie was waar hij zin in had, maar omdat hij verwachtte dat ze ook iets van warme chocomelk hadden. Sinds de keer dat Cas dat had gemaakt, begon hij langzaam in te zien waarom het een goed drankje was voor momenten als deze. Of iets anders zoets. Iets zo zoet dat hij zich weer beter zou voelen.

Een arm werd rond hem geslagen en Alain’s blik schoot meteen naar de ander, waarna een zachte glimlach aan zijn lippen trok. Hij liet Cas het tempo bepalen en liep mee, tevreden tegen de ander aan. Zijn bleke huid kleurde rond zijn wangen al snel iets roder. Zelfs als hij weer eens bewees hoe stom hij kon zijn, kreeg hij van Cas niets anders dan support. Hoe kon hij zich daar niet meteen warmer door voelen?

Cas sprak en hun blikken kruisten toen hij zijn kant op keek. Waar hij nog niet helemaal hersteld was van de stress, wist hij zijn glimlach iets te vergroten en knikte hij lichtjes. Alles was oké.

“Klinkt goed,” zei hij zacht, voor hij even bedenkelijk humde. Hij haalde even diep adem en grinnikte zacht. “Al die keuze… ga je iets nieuws proberen?” Natuurlijk niet. Maar, dat maakte niet uit.

Misschien zou Alain ooit, voor een verjaardag, een menu moeten maken van de paar dingen die Cas altijd bestelde. Gewoon de meest standaard gerechten aanbieden. Spaghetti (zonder groenten), puree (met worst), koffie… Het idee alleen al bracht een lichte glimlach op zijn lippen. “Misschien wel,” zei hij zacht, wat ontevreden toen de arm rondom hem verdween, maar hij ging zitten. Het was fijn om niet meer op zijn benen te hoeven staan en eindelijk te voelen alsof hij wat rust kon nemen.

Onbewust beet Alain wat bedenkelijk op zijn lip terwijl hij neerkeek op de menukaart. Hij had wel zin gehad in iets zoets, maar misschien was hij daar iets te misselijk voor. Te zwaar. Waar het idee hem momenten geleden nog oké had geleken, vertrok zijn blik nu wat bij de afbeeldingen die ernaast stonden en de herinnering aan de zoete smaken op het puntje van zijn tong. Misschien toch niet.

Uiteindelijk viel zijn blik op de verschillende soorten thee die ze hadden en dat leek hem een beter idee. Veiliger, voor ze niet eens naar het bal konden omdat hij boven zijn nieuwe beste vriend, het toilet, zou komen te hangen. “Ik ehm— Thee klinkt goed. Rooibos,” zei hij, voor hij de kaart weer neerlegde. Hij kwam er wel.

Het geluk aan in een koffiezaak te hebben gewerkt was dat Alain direct wist wat de ingrediënten waren van het drankje wat Cas noemde. Verbaasd keek hij naar de ander en verwachtte hij de opmerking dat het een grap was. Cas had immers vaker een grap verteld in een serieuze toon, maar in plaats daarvan leek hij zijn besluit te hebben gemaakt. Hij ging voor het drankje waarvan ze allebei wisten dat hij het niet ging lusten.

“Ehm— Weet je het zeker?” vroeg Alain, duidelijk verbaasd. Dit keer was het zijn beurt om de ander bezorgd aan te kijken. “Je weet dat het chocomelk is?” ging hij wat verward door, zijn wenkbrauwen samengetrokken in verwarring en bezorgdheid. Dat het een poging van de ander was om te doen wat hij zelf met regelmaat deed, iets bestellen wat Cas lekker zou vinden, drong niet tot hem door. Immers bestelde Alain in die gevallen iets wat hij zelf ook lekker vond en was het enkel bedoeld om hem te laten proeven.

“Het is oké om een koffie te halen… ik pest je maar,” mompelde hij wat onzeker. Zou het een probleem zijn? Nee, toch? Als Cas er een probleem mee had dat hij daarover grapte zou hij al wat gezegd hebben… toch? Oh, Arceus.

Het leek erop dat opmerken dat het chocomelk was genoeg was om de ander terug bij zijn keuze van koffie te laten komen. Geen speciale koffie, zoals de vreemde chocomelk-keuze. Gewoon, koffie. Nieuwe zorgen kwamen omhoog in de jongen terwijl hij Cas met een lichte frons aan bleef kijken. Was alles—

“Eh? Ehm, ja. Dat maakte ik zelf altijd na iets ehm— na spanning,” legde hij zijn keuze uit. Dat de rit van net voor de nodige stress had gezorgd, was geen verrassing. “Helpt om weer wat kalmer te voelen,” knikte hij. Dat was alles, dan was alles weer oké. Het ging al veel beter. Hij was erg blij om weer terug op de grond te zijn.

“Ehm— Is alles oké?” vroeg hij toch. De chocomelk was een vreemde keuze geweest. “Je weet dat je niets hoeft te bewijzen, toch? Bestel wat je lekker vindt…” Als dat een simpele koffie was, dan was dat oké. Zolang hij dingen probeerde was Alain allang blij en soms zat er zowaar iets tussen wat in de smaak viel.