Tales of

Sinnoh

Als ze het wilt. Dat deed Casimir even een wenkbrauw optrekken. Hierin hadden ze alsnog verschillende ideeën. Indien een pokémon evolueerde met een item en dat was de pokémon die hij wilde, zag hij niet in waarom dat hij zou moeten wachten. Maar dit was niet het ideale moment om daarover te praten. Misschien was het een goed onderwerp om thuis eens aan te halen.

Kort haalde Casimir zijn schouders op. Hij had geen idee of dit een pokémon was waarin hij was geïnteresseerd, zeker als die zo moeilijk te verkrijgen was. “Wat voor zin heeft het als ik de pokémon niet heb?” vroeg hij. Ondertussen was de man nog altijd niet terug, maar hij kon hem horen rommelen in kasten of dozen. Een zucht rolde over zijn lippen. “We zullen even wachten.” Ze hadden immers geen haast en konde wel even wachten.

De man verscheen weer en had een pokébal in zijn handen. “Speciaal voor deze dag, heb ik deze meegenomen.” Hij legde de pokébal neer op de tafel. “Een porygon. Heb er zelf niets aan en voor een extra 40, mag je hem hebben. Heb er maar één dus het is voor de snelle beslissers” stelde de man door. Casimir keek hem aan met een diepe frons, niet goed wetend wat hij hierop moest zeggen. Zijn blik ging ook even naar Alain. “Het kan vast geen kwaad?” Als hij het item dan toch had, dan waarom ook niet.

Een goede verkooptruc was het zeker. Misschien was de pokémon helemaal niet zo speciaal. De man verzekerde hen echter dat alles wat hij zei de waarheid was. “Ik wil hem wel eerst zien,” zei Casimir. Als hij een pokémon meenam, wilde hij zien hoe ze eruit zagen. Ook om er zeker van de tijd dat het echt de pokémon was waarover werd gesproken. Gelukkig stemde de man ermee in en liet het rare roze ding zien. Het was vele malen groter dan Casimir had verwacht en snel zetten hij een stap naar achter. Lang duurde het niet voor de pokémon weer verdween in de pokébal. “Voor dat hij teveel aandacht trekt,” was de man zijn excuus. Het was te snel gegaan, waardoor Casimir eigenlijk geen idee had wat hij zonet had gezien.

Nog een keer keek hij Alain aan, voordat hij zijn geld er weer bij nam en de man het overhandigde. “Waarom ook niet.” In ruil voor het geld kreeg hij de pokébal, waar hij nog steeds twijfelend naar bleef kijken. Casimir was niet zeker of dit de goede keuze was, maar hij stak de pokébal weg. “Bedankt?” Casimir zetten al enkele stappen weg van het kraampje. Het was weer een situatie waar hij zich redelijk oncomfortabel bij voelde, dus hij sneller hij weg was, hoe beter.

“Het is echt groot, en héél raar,” mompelde hij tegen Alain toen ze eenmaal het kraampje achter hen lieten. Zijn hand zocht al snel weer naar die van Alain. Hij wierp nog even een blik over zijn schouder en zag hoe de man al nieuwe klanten hadden. Eén ervan keek hen na, waarschijnlijk hadden ze de Porygon opgemerkt.

Casimir had zelf geen flauw idee waarom dat hij de pokémon mee had genomen. Ergens was het omdat het iets was wat hij nog nooit had gezien en eerlijk gezegd was bij nieuwsgierig was de rare CD ermee zou doen. Voor zover hij wist was er geen enkele pokémon die nog maar een beetje leek op de porygon die hij nu op zak had. Hij pakte de pokéball nog eens vast om beter te bekijken.

Misschien was het een foute keuze, maar misschien dat Alain gelijk had. Het kon hem nog verbazen. “Het was zo anders als alles wat ik al heb gezien.” Dat verklaarde niet volledig waarom hij het meegenomen had. Zijn schouders haalde hij even kort op. “Vooral nieuwsgierigheid denk ik.” Ja, dat was vooral waarom dat hij de pokémon mee had genomen.

“Wat?” bracht hij even verbaasd uit, alsof Alain net wat geks had gezegd. Een foto. Natuurlijk wilde Alain een foto maken van deze dag, om deze naar zijn ouders te sturen was gewoon weer een excuus. Haast gepijnigd keek hij Alain aan bij de gedachten om weer op een foto moeten te staan. In elk geval zag hij er weer uit alsof hij toch een beetje slaap had gekregen de afgelopen dagen. Maar— “Deze moet dan wel verdwijnen,” zei hij terwijl dat hij naar de bloem in zijn haar reikte. Hier rondlopen met dat ding in zijn haar tot daartoe, ermee op de foto staan om die naar zijn ouders te sturen? Ah. Dat was anders.

Ooit in een ver ver verleden— of het voelde toch aan als een lange tijd geleden, had Casimir zonder problemen nee gezegd tegen Alain. Toen deed de zielige blik hem niets. Tegenwoordig was dat niet meer het geval. Casimir keek de andere recht in de ogen aan en probeerde zichzelf zover te krijgen om zich nog verder te verzetten. Traag liet hij zijn hand weer zakken die Alain net op tijd had tegen gehouden. Eén foto met de bloemen. “Goed dan.” Er was toch geen ontsnappen aan.

Maar het moeilijkste was om een goede pose te vinden voor de foto. Nog altijd wist Casimir niet hoe hij zijn lichaam moest houden en waar hij zijn armen moest laten. Zoals altijd sloeg hij één arm rond Alain heen, iets wat hij hem verteld had te doen een hele tijd geleden. Zijn andere hand hield hij wat achter zich zodat de gips niet mee op de foto zou staan.

Ready?

“Nooit.” Casimir keek naar zichzelf in de Holo Caster en probeerde zo natuurlijk mogelijk te glimlachen, wat zorgde voor een glimlach die alles behalve natuurlijk was. Er was ondertussen heel veel veranderd, maar zijn poseer talenten zouden nooit verbeteren. Net zoals hij foto’s waarschijnlijk nooit leuk zou vinden. Toch zeker het maken niet.

Eenmaal de foto genomen was trok hij een beetje terug. “Is die goed?” vroeg hij Alain, in de hoop dat het van de eerste keer goed was zodat hij niet opnieuw moest proberen te poseren voor een foto. Wie had foto’s nemen ooit uitgevonden…. of beter gezegd selfies, die waren nog erger.

De eerste foto was een succes, en nu was het nog tijd voor de tweede, één zonder bloemen. Dat Casimir totaal geen talenten had om een model te worden, was duidelijk. Elke pose was hetzelfde en als hij Sinnoh’s next top model keek, zou hij Tyra Banks kunnen horen klagen.

Maar de bloemen werden verwijderd uit het haar en Casimir nam weer identiek dezelfde houding aan als eerder, met dezelfde ongemakkelijke glimlach. Soms vroeg hij zich toch echt af hoe andere mensen het deden, zoals Alain, maar hij was niet direct van plan om erop te oefenen. Zag je hem al voor de spiegel in de badkamer staan, glimlachen en poses uit te testen? Mooi niet dat hij dat ging doen.

Ooit had hij Alain wijs gemaakt dat hij tegen kietelen kon, maar het was slechts een halve waarheid. Zolang dat hij wist dat het eraan zat te komen en hij zich kon voorbereiden, had hij er geen problemen mee. Dan kon hij de lach onderdrukken en doen alsof alles oké was. Zodra het plots gebeurde, kon hij niets doen aan zijn reactie. Hij deinsde direct opzij, tegen Alain aan die in zijn weg stond, en keek verbouwereerd in de richting van zijn zij. De foto trok vast op niets, met de verbaasde blik in zijn ogen, en één arm onderweg de lucht in. “Dat was heel gemeen,” klaagde hij tegen Alain, enkel om de andere een poke in zijn zij terug te geven, gevolgd door zacht gekietel. Dat verdiende hij nu wel.

Door zijn por en het kietelen nadien, kon Alain zijn zin niet afmaken. Een grijns was moeilijk te onderdrukken bij het zien van de andere zijn reactie. Jammer dat het niet op foto stond. “Voor nu geef ik het op, maar ik zal mijn wraak krijgen.” Nog een laatste keer porde Casimir de andere in de zij. Niet nu wanneer er zoveel volk om hen heen was, maar ooit, wanneer Alain dat het minst verwachte.

Nog even bleef hij wachten terwijl de foto’s naar hem door werden gestuurd. Nog nooit hadden er zoveel foto’s op zijn Holo Caster gestaan, vooral dan van zichzelf. Het was heel raar elke keer als hij ze zag. “Onze definitie van perfect verschilt een beetje denk ik,” zei Casimir bedenkelijk terwijl hij de laatste foto nu bekeek op zijn eigen Holo Caster. Zijn hoofd kantelde hij even, waarna hij zijn Holo Caster weer uitzetten en hoofdschuddend weg stak.

De speech van de Champion was duidelijk gedaan, want achter Alain kon hij zien hoe een grote groep mensen van die plaats weg wandelde. “Als we snel zijn kunnen we het volgende nog doen voor het te druk is,” zei hij tegen de andere. Er was nog een kraampje waar dat ze wat konden winnen. “Daarna misschien wat eten?” Casimir kon wel iets te eten en te drinken gebruiken. Gewoon iets als snack.

Het mapje van Alain dat nooit gedeelt zou mogen worden met de buitenwereld. “Uiteraard,” zei hij zuchtend, maar met een kleine glimlach op zijn lippen. Ondertussen stonden er al zoveel foto’s in, en Casimir had geen idee meer welke allemaal. Sommige waren onmogelijk te vergeten, maar de andere waren allemaal even erg. De enige reden dat ze mochten blijven, was om de herinneringen die erachter zaten. Het was omwille van die redenering, dat Casimir foto’s iets minder erg vond.

De Corviknights. De twijfelende blik verscheen weer op zijn gezicht, maar hij had eerder zijn keuze al gemaakt. Hij zou zich over zijn angst zetten en het gewoon doen. Maar dan dan konden ze het beter— “Laten we eerst het Corviknight ding doen,” zei hij met een zachte knik. Eerst dat en daarna zou hij wel eten. Dat leek een veiligere volgorde want hij had geen idee wat hij moest verwachten. Het was wel één van de kraampjes die heel hard opviel, gezien de gigantische vogels die erbij stonden. Ze hadden allemaal een heel andere kleur dan de rode die nog steeds in Alain zijn tuin stond en niet weg ging. “Hopelijk volgen deze me ook niet naar huis,” zei Casimir terwijl hij al richting dat kraampje wandelde.

Casimir moest maar naar Alain kijken om te zien hoe enthousiast hij was over de Corviknights. Het zorgde voor een glimlach, al kon hij datzelfde gevoel niet delen. Totdat ze weer geland waren, zou er toch een zeker spanning aanwezig blijven. Maar omdat Alain dit zo graag wilde doen, zou je hem verder niet horen klagen. Voor de andere wilde hij het een kans geven.

Iedere keer weer was hij verbaasd als hij de pokémon zag. Ze waren zo groot en de intense blik die ze in hun ogen hadden hielp niet. Van de Corviknight thuis was Casimir het ondertussen gewoon. Elke keer als hij weer thuis kwam, stond dat ding op hem te wachten, enkel om hem aan te staren. “Dan moet je weer verhuizen,” grapte Casimir. Nee, hij wilde ook niet meer als één gigantische vogel. Degene thuis was al meer als genoeg werk.

Opnieuw betaalde Alain, nog voor dat Casimir de kans kreeg om te denken aan geld. Volgende keer zou hij betalen. Maar dat was hij iedere keer in zijn hoofd haalde en toch betaalde Alain. Zijn grijze ogen hield hij gericht op de corviknights die klaar stonden om de lucht in te gaan. Je kon zien dat Casimir het niet volledig vertrouwde. Twijfelend volgde hij de andere naar het wagentje, maar geen moment keek hij weg van de Corviknight. Hij ademde diep in toen hij plaats nam naar Alain en probeerde te ontsnappen. Het kwam goed. Zo erg zou het niet zijn. Het viel vast mee.

Dat was toch de vogel op steeg. Casimir had Alain zijn hand vast nog voor dat hij er erg in had. “Dit valt wel mee,” zei hij met een wat geforceerde glimlach, maar hij kneep weer in Alain zijn hand toen het wagentje een beetje heen en weer wiebelde. Toen er verder niks gebeurde, liet hij een beetje los. “Oke, het gaat.” Casimir probeerde vooral zichzelf ervan te overtuigen, maar als dit het ergste was, zag hij geen problemen.

Iedere keer dat het wagentje begon te wiebelen, was Casimir er voor even van overtuigd dat ze zouden neerstorten. Wat als de pokémon ineens besloot los te laten? Ze konden nergens heen. Een gedachten die hij van zich af probeerde te zetten en soms lukte het, tot dat ze weer heen en weer wiebelde. Dat deze Corviknights maar mooi bij deze mensen bleven, dan moest Alain ook niet opnieuw verhuizen.

Voorzichtig waagde hij zich eraan om wat opzij te buigen en via het raam naar buiten te kijken. Ze beginnen redelijk hoog de lucht in te gaan, maar dat viel mee. De hoogte kon hij mee leven, maar de pokémon boven hen. Casimir kon juist de grote vleugels zien elke keer dat ze neer kwamen, maar verder niets. Bij Alain zijn woorden knikte hij even kort. “Beter mee dan ik had verwacht,” zei hij eerlijk. Zolang de pokémon traag vloog, was het in orde.

Ze waren ondertussen hoog genoeg om andere flying type pokémon tegen te komen. Niets speciaal en veel kleiner dan de grote pokémon boven hen. “Die ziet—” begon Casimir, maar hij werd onderbroken door Alain die nu in zijn hand begon te knijpen en haast op zijn schoot zat. Met gefronste wenkbrauwen keek hij enkele seconden in stilte naar de andere. “Alles in orde?” Niet langer was Casimir de enige die er lijkbleek uit zag. De verwarde blik maakte al snel plaats voor een ongeruste blik.

“Moet ik iemand roepen?” Ze konden dit ding vast eerder laten stoppen als er iets mis was. Juist op dat moment moest het wagentje nog eens hard wiebelen door een windvlaag. Het was dat Alain al zo hard kneep, dat hij niet harder in zijn hand kon knijpen. Casimir zou het in elk geval niet erg vinden om hier eerder uit te zijn. Hoe sneller hoe beter.