Tales of

Sinnoh

Casimir had spijt. Maar echt serieus veel spijt. Hij wilde niet weten welke foto’s ze allemaal boven zou halen. Waarschijnlijk was ze nu al de albums aan het zoeken. Gepijnigd keek hij Alain aan met een zachte blos. Super schattig. “Zo schattig was ik ook weer niet,” zei hij wat ongemakkelijk. Er zaten echt foto’s bij van toen hij heel erg jong was en die wilde hij niet direct opnieuw zien.

“Geen nood, ik ook niet. Zolang je mij maar niet raakt.” Dan konden ze tenminste samen afgaan. Er hing een scorebord aan het kraampje en Casimir wierp er even een blik op. Gemiddeld wisten mensen een hoge score te halen, al waren er enkele uitschuivers. Waarschijnlijk zou hij ergens beneden eindigde, maar dat nam hij erbij. Kort knikte hij. “We doen ons best,” zei Casimir met een serieuze blik gericht op één van de ballonnen. De laagste score zover was een 3. Normaal zou hij dat toch moeten kunnen overtreffen.

De eerste werpster vloog door de lucht, maar wist niks te raken en viel gewoon op de grond. “Opwarmertje,” mompelde hij. De volgende werpster nam hij vast en gooide hij door de lucht. Deze wist wel een doel te raken, al was het één van de simpele doelen. Beter als niks. En dan nog de laatste die iets wist te raken, maar het was niet voldoende voor een hoge score. “Het is al beter dan drie.” En niemand was gewond geraakt. Met een vertrokken gezicht keek hij naar de 35 op het scherm.

Met hoeveel ze naar het ziekenhuis gingen, konden ze er bijna een abonnement nemen. “Strak plan.” Als ze elkaar wilde raken, moesten ze al héél slecht gooien. Vandaag gingen er enkel ballonnen sneuvelen en verder niks.  

Casimir kruiste in hoeverre mogelijk zijn armen over zijn borst. Ondanks dat hij wist dat hij hier niet goed in was, had hij toch hoop dat hij het goed zou doen. Maar helaas. Het mocht niet zo zijn. In elk geval waren er geen gewonden gevallen. Dat was al een win voor hem.

Rustig keek hij met een glimlach toe naar Alain. Al snel werd het duidelijk dat die echt de waarheid gesproken had en dat hij niet goed kon mikken. Dit was duidelijk niet één van Alain zijn sterke punten, maar hij blinkte uit op andere vlakken. Zijn eindscore was iets minder als die van hem, maar het scheelde niet veel. Casimir plaatste een hand tegen Alain zijn rug. “Het is bewezen, we zijn beide even erg.” Die paar punten meer zouden het verschil niet maken.

“-dan die drie. Heb het ook gezien,” zei Casimir met een knikje. Hij had geen hoge score voor zichzelf verwacht, maar hij was toch blij dat hij meer had dan drie. Hoe slecht moet je gooien als je dat kreeg? Het waren drie punten voor de moeite. “Gelukkig zijn we niet zo hopeloos.” Dan zou hij toch liever zijn naam niet op het bord hebben staan.

Gelukkig waren ze beide even erg in het spel. Het goede was ook dat ze beide niets anders verwacht hadden. Alain kon niet richten en Casimir zijn techniek was gewoon slecht. Even wierp hij een blik op het prijzenbord, maar niets ervan was iets dat hij echt nodig had. Zeker een extra pokémon wilde hij niet.

De drie op het bord was erg triestig. Voor een score zo laag, moest je wel heel miserabel gooien. Dan kreeg je punten hooguit voor de moeite. Alain vertelde hem echter om naar de naam te kijken. Met een licht opgeheven wenkbrauw keek hij en— “Wat?” gooide hij er verbaasd uit. Hij draaide zich een kwartslag om en zetten een stap dichterbij om te zien of hij het juist had gezien? “Wauw, dat is erg. Héél erg.” Zacht lachte hij en zetten een stap opzij zodat Alain een mooie foto kon trekken. Dit was te goed. Zeker gezien je van iemand als Alaric zou verwachten dat hij er goed in was. Gewoon door al de training die hij stak in zijn lichaam. Het had misschien niet veel met werpen te maken, maar toch.

Casimir keek nog steeds geamuseerd toen ze eenmaal weg wandelde. Ergens was hij best trots op zichzelf, dat hij een hogere score had weten te krijgen van Alaric. “Geldklopperij als je het mij vraagt.” Ergens had hij gelezen dat die dingen vaak niet hard genoeg sloten en dat daardoor alles er weer uit viel. “Wil je proberen?” Voor die ene keer konden ze het wel eens doen. Al was het voor de volledige festival ervaring mee te krijgen.

Casimir was benieuwd met welk excuus Alaric zou komen om de lage score te verklaren. Veel hoop dat het iets geloofwaardigs zou zijn, had hij niet. Waarschijnlijk iets dat de situatie nog erger zou maken waardoor het erger werd. Wat het ook was, Casimir was benieuwd.

De machine waarbij ze stopte was gevuld met knuffels. Vroeger, lang, heel lang geleden had hij dit al eens eerder geprobeerd. Meestal gaf hij het na enkele rondes op, omdat je er meer geld in stak dan de knuffel waard was. De diepe zucht van Alain, deed hem met opgetrokken wenkbrauwen geamuseerd opzij kijken.  Zoals hij verwacht had, waagde Alain het en stak wat muntjes in de machine. Zachtjes klikte hij teleurstellend zijn tong toen de verkeerde knuffel vast werd gegrepen. Gezien dat Alain hem echt leek te willen, vond hij het jammer voor hem.

Nog voordat de psyduck knuffel het gat bereikte, zag hij de metalen grijper een beetje lossen waardoor het weer naar beneden viel. “Ah jammer,” zuchtte Casimir. Dit was waarom hij het maar niks vond. Hij stond al klaar om verder te wandelen wanneer Alain vroeg of hij wilde proberen. “Ik weet niet—” zei hij twijfelend en wierp een blik op die Mesprit knuffel en dan weer naar Alain. “Eén keer.”

Een muntje werd opnieuw in de machine geduwd. Per ongeluk drukte Casimir op de verkeerde knop waardoor de grijper naar achter bewoog. Zijn kiezen klemde hij op elkaar terwijl hij zijn best deed, maar het mocht niet zijn. Hij greep volledig mis. “Oke, nee, nog een keer.” Casimir had al een nieuw muntje vast. Die poging was miserabel. Maar de tweede keer was hij voorbereid. Hij wist de Mesprit vast te grijpen en in spanning hield hij zijn adem vast. Zou dit hem zijn?

Dit werd niks. De greep om de knuffel was helemaal niet zo stevig en hoe meer het heen en weer wiegde, hoe verder het zakte. Ze konden beter online op zoek gaan naar een knuffel van betere kwaliteit, anders konden ze hier geld in blijven pompen. Casimir zuchtte diep toen dat de knuffel viel en haalde zijn vingers even door zijn ogen. Dit hadden ze kunnen verwachten.

Casimir opende zijn mond al om wat te zeggen, tot Alain hem onderbrak. Zijn hand liet hij direct weer zakken en hij zag nog net hoe de andere hem vast pakte en een kus op zijn lippen duwde. Alles wat hij op dat moment kon doen was stom verbaasd toekijken. Wat was—

De knuffel verscheen in Alain zijn handen samen met een grote grijns op zijn gezicht. Direct verzachte de uitdrukking op zijn eigen gezicht. Er waren zoveel betere knuffels te vinden dan dit ding, maar toch leek de andere blij te zijn. Duidelijk was hij replaced nu.  Maar dat niet alleen, het was ze gelukt. Waar al het geluk met spelletjes vandaan kwam wist Casimir ook niet meer. “Het is uhm— ja—uniek,” probeerde hij aardig te zeggen, met een zachte glimlach. Het was vooral de glimlach van de andere die hem plezier deed en dat was belangrijker dan hoe de knuffel eruit zag.

Hij stak zijn hand weer uit naar de andere. “Wil je nog wat anders zien?” Anders konden ze naar het hotel om zich klaar te maken voor het bal.

Zacht schudden Casimir zijn hoofd. Het was dat hij wist dat Alain er oprecht heel blij mee was. Goed dat ze dit ook pas nu gedaan hadden, zodat ze niet heel de dag met die knuffel over het festival rond moesten lopen met de kans hem ergens te vergeten. Dat zou ook weer zonden zijn.

Wanneer Alain voorstelde om weer naar de kamer te gaan, gaf Casimir een zacht knikje voor hij op zijn horloge keek. “We hebben nog meer als genoeg tijd,” liet hij weten. Wat goed was want dan konden ze in rust eten en zich klaarmaken zonder dat ze zich moeten haasten. Er zat sowieso geen druk achter want het bal was de hele avond. Ze moesten niet perse het begin meemaken.

Ondertussen begon hij weer in de richting van het hotel te wandelen. Zo heel ver was die niet, slechts enkele minuten wandelen. “We kunnen ook altijd roomservice bellen en gewoon op de kamer eten?” stelde Casimir voor. Dan konden ze gewoon nog even met twee van de rust genieten voor ze naar het drukke bal gingen. “Tenzij je liever op restaurant gaat?” Voor hem moest het niet, maar het voelde toch altijd anders aan om in het restaurant te eten dan op de kamer.

Het was een goed idee geweest om een hotel te nemen in deze stad, zodat ze rustig hun tijd konden nemen voor alles. Wat ze vandaag niet konden doen, zouden ze morgen inhalen. Daarna stond er nog een bezoekje aan Alain zijn ouders op de planning waar hij geen zin in had en dan konden ze naar huis. Het verbaasde hem nog steeds hoeveel hij de afgelopen tijd deed, allemaal omdat Alain hem overal mee heen sleurde.

Na alles had hij ondertussen wel honger gekregen, zeker nu de spanning van eerder volledig was gaan liggen. Zijn eetlust was daardoor even volledig verdwenen. Hopelijk hadden ze in het hotel iets dat hij zou lusten. Een gewone ja— spaghetti zou perfect zijn. “En dan kan niemand ons storen.” Wat ook altijd een groot pluspunt was. Daarbij waren er genoeg restaurants in de buurt waar ze een andere dag heen konden.

“Dat zou geen probleem moeten zijn. Zo ver is het niet.” Dat Alain het over wat anders had, drong even niet tot hem door. De laatste keer duurde het immers ook wat langer voor ze aankwamen op het festival doordat ze last hadden van een kleine onderbreking. “Anders vertrekken we wat eerder?” opperde Casimir. Wat hij niet wist, was dat het geen optie was. Lang moesten ze niet wandelen, zelfs als ze traag stapte zouden ze er redelijk snel zijn.

Persoonlijk vond Casimir het niet erg om niet vanaf het begin op het bal te zijn. Als ze wat later waren, zou het in orde zijn. Hij keek even opzij naar Alain die ook al aangaf dat ze er niet direct moesten zijn. “Geen reden om ons te haasten dan,” zei hij met een kleine glimlach. Rustig eten, daarna omkleden en dan konden ze rustig vertrekken.

In het hotel was het drukker als normaal door alle festivalgangers. Meer mensen hadden het idee om er een uitstapje van te maken en een heel weekend weg te zijn. Misschien maar goed dat ze besloten hadden om op de kamer te eten in plaats van in het restaurant. Daar zat het nu vast ook stampvol. Hij kon het geluid door de gangen van de lobby horen terwijl ze naar de lift gingen.

Al snel kwamen ze aan op hun kamer. “Al een idee wat jij wilt?” vroeg Casimir terwijl hij de brochure erbij nam die naast de telefoon lag. Daarin stond ook de menukaart en alles wat ze konden bestellen. Hij zette zich neer op de rand van het bed om en opende de brochure. Het koste hem maar één snelle scan om te kiezen wat hij zou eten die avond. Zeker in een hotel zou hij geen risico’s nemen. “Ik zal maar niet zeggen wat ik neem,” zei hij met een kleine glimlach terwijl hij de brochure naar Alain toe hield. Ondertussen kon de andere vast wel raden wat hij zou nemen.

Casimir zou Casimir niet zijn als hij niet voorzichtig was met het eten dat hij bestelde. Hij had honger, dus het zou jammer zijn om iets te bestellen dat hij achteraf niet mocht. Zelfs al werd hij daardoor wel heel erg voorstelbaar. “Altijd,” zei hij grappend terug, want natuurlijk wisten ze allebei dat het geen verrassing zou zijn.

Even gaf hij Alain de tijd om ook te beslissen wat hij zou nemen en uiteraard kwam hij weer met iets waar Casimir nog nooit van gehoord had. Vragend trok hij één wenkbrauw op terwijl hij de andere aankeek. Hij wist nu al dat hij ervan zou moeten proeven, dus hopelijk was het niks gek.

Dan kwam het bestellen nog. De telefoon stond naast het bed en Casimir pakte die op. Lang moest hij gelukkig niet wachten tot iemand hem aansprak. “Ik wil de tournedos bestellen–” Casimir wierp even een blik op Alain om te checken dat hij het juiste besteld had. “–de spaghetti bolognese en dan de Châteauneuf-du-pape des Côtes-du-Rhône voor erbij,” zei Casimir in vloeiend Frans. Heel vaak sprak hij het niet meer, maar sommige zaken verleer je niet. Aan de andere kant van de lijn werd er gevraagd of ze nog wat nodig hadden. “Nee, dat is het.” Er volgde nog een korte uitleg en daarna legde hij weer af. Casimir draaide zich naar Alain toe. “Het zou een kleine veertig minuten duren.” Tot dan hadden ze tijd om nog even te rusten en daar maakte Casimir gebruik van. Hij leunde naar achter en ging op zijn rug liggen.

Nadat Casimir de telefoon weer had opgehangen, liet Alain hem weten dat ze echt eens een keer naar Kalos moesten. “Dat was toch het plan?” vroeg hij mild verward, want natuurlijk kon hij de connectie niet leggen tussen het bestellen van eten en Kalos. Het eten daar was heel erg goed ook, maar dat kon je hier vast ook vinden.

Op bed gaan liggen terwijl dat ze aan het wachten waren op hun eten, was misschien niet het beste plan. Al helemaal niet toen Casimir zijn ogen liet rusten. Een dag als dit waar je veel deed, bleef vermoeiend. “Straks missen we het eten nog,” zei hij zacht. Casimir plaatste zijn armen onder zijn hoofd, maar dat maakte het alleen maar comfortabeler.

Bij het zachte gekras op de deur, liet hij echter een geïrriteerde zucht horen. Hoe kon een mens rusten als dat gebeurde. “Tot zover de rust.” Maar toch weigerde Casimir zijn ogen open te doen. Het geluid werd echter alleen maar erger en luider. Moet dit? “Ik kijk wel even wat het is,” zei hij, ogen nog steeds gesloten en maakte geen aanstalten om op te staan. “Maar nu nog niet,” voegde hij er wat zachter aan toe.