Tales of

Sinnoh

In elk geval leek Cas niet om de verkeerde redenen voor de vreemde keuze te zijn gegaan. De bezorgde frons verdween echter niet van Alain’s gezicht. Als het iets was geweest waarvan er nog hoop was dat Cas het zou lusten zou het idee van iets proberen hem enthousiast hebben gemaakt, maar dit was een vreemde keuze geweest. Misschien had de hoogte iets met zijn hoofd gedaan?

Ah. Alain kantelde zijn hoofd lichtjes bij de vraag die volgde. Dat was het, of niet? Een glimlach trok aan zijn lippen en hij knikte langzaam, voor hij iets achterover zakte in zijn stoel en met een kleine frons naar de menukaart keek alsof de antwoorden daarop zouden staan. Natuurlijk had de ander zich zorgen gemaakt. Was hij niet degene geweest die zo graag in die domme rit had gewild?

“Ik ehm—” begon hij, waarbij hij zijn handen op tafel legde. Met de wijsvinger van zijn ene hand gleed hij repetitief over de achterkant van zijn andere hand heen. “Ik was sinds het gebeuren met de ehm— Malamar niet meer hoog geweest. Het idee aan vallen,” probeerde hij het uit te leggen. Hij schudde zijn hoofd even. “En het is zo anders, maar naar beneden kijken— Het voelt een beetje alsof ik elk moment weer—” Alain beet even op zijn lip.

“Dus— thee,” verklaarde hij, waarbij hij even glimlachte. Het was in orde. Hij stond letterlijk en figuurlijk met beide benen op de grond, alleen moest zijn lichaam de rust nog even terugvinden. Daar was de thee voor. Al zagen de shakes en andere dingen er goed uit, vond hij liever de rust terug en kon hij de rest van de dag zonder verdere stress doorstaan. Er was immers het bal waar hij naar uitkeek.

Het moment dat Cas zich verontschuldigde, schudde Alain direct zijn hoofd en humde hij even zacht. Er was geen reden voor de ander om zich te verontschuldigen. “Ik had het zelf ook niet verwacht,” gaf hij toe. Daarom was hij er gewoon in gestapt. Hoe had hij kunnen weten dat dit nog een effect was? Hoogtes waren nooit een probleem geweest. Hij had geen hoogtevrees, hij had een angst dat hij zou vallen en dat er niets was wat hij eraan kon doen. Ooit zou dat wel goed komen, zelfs al wist hij niet echt hoe.

“Helaas,” bevestigde Alain toen Cas zei dat het normaal was dat het effect op hem had. Met alles wat er gebeurd was viel het bijna in de achtergrond, voelde het alsof hij zich inderdaad niet zo aan moest stellen. Hij was in orde. Cas was er veel heftiger aan toe geweest.

Cas bestelde de rooibos thee en zijn eigen Espresso, waardoor Alain opnieuw even glimlachte. Hij knikte beleefd naar de werknemer, voor deze hun drankjes ging klaarmaken. “We kunnen altijd morgen nog even langs,” besloot hij te zeggen. Mocht hij morgen nog zin hebben in zo’n shake, was er niets wat hen tegen zou houden. Of, dat hoopte hij in elk geval. “Is er nog iets wat je vandaag wil zien hier?”

Misschien verbeterde het ooit. Alain liet de ander een zwakke glimlach zien. Misschien wel. Ooit. Even dacht hij terug aan Cas’ ongemak aan Pokémon en het - objectief verschrikkelijkere - trauma van de jongen. Maar… zelfs dat werd beter, toch? Hij had gezien hoe Cas comfortabeler werd met de Pokémon die hij kende, hoe hij erom ging geven. Als hij sterk genoeg was om over zijn Pokémon-angst heen te komen, dan moest Alain dit ook kunnen. “Het wordt beter,” besloot hij dan ook. Het moest wel.

Een grijpmachine. Alain liet een klagerig geluid horen. “Misschien dat jij meer kans maakt dan ik,” merkte hij met een diepe zucht op. Cas wist zijn geluk met spellen: niet-bestaand. Om één of andere reden leek Alain nooit een spel te winnen, nooit geluk te hebben op zulke momenten en was zelfs Monopoly hem niet gegund. Cas, aan de andere kant? Die man leek enkel geluk te hebben. Of misschien was hij er gewoon beter in.

Alain bedankte de vrouw die hun drankjes kwam brengen en gooide één suikerklontje in zijn thee, waarna hij opkeek nar de ander. “Nee, bedankt,” sloeg hij het koekje met een glimlach af. Op dit moment moest hij nog even niet denken aan eten, maar de thee zag er goed uit. Nu zou hij verbaasd zijn geweest als rooibosthee was mislukt, dan moesten ze wel heel erg hun best doen. “We kunnen dan een rondje doen en daarna even terug,” besloot hij terwijl hij met de lepel door zijn thee roerde. Nog even bij wat kraampjes kijken en dan rustig aan doen. Hij nam een sip van het hete drankje en humde bedenkelijk, voor één mondhoek omhoog trok. “Zodat we uitgerust naar het bal kunnen.”

Misschien zou Cas wel iets winnen wat Alain graag wilde hebben. “Daar moet ik mijn hoop maar op vestigen,” besloot Alain met een zucht te zeggen. Helaas zat het hem nooit mee, maar dat was niet erg. Hij was gelukkig, daarmee had hij al genoeg gewonnen.

De bedenkelijke toon bij het noemen van het bal deed Alain een wenkbrauw heffen, voor hij knikte bij de woorden die volgden. Het was geen verrassing. Cas had nooit in een relatie gezeten en Alain vroeg zich af of— “Heb je ooit gedanst?” De nieuwsgierigheid was duidelijk hoorbaar in zijn toon, beide wenkbrauwen geheven bij het stellen van de vraag. Anders moest hij nog oppassen dat de ander niet de hele tijd op zijn voeten ging staan ook.

“Ik op meerdere, maar ehm—” Natuurlijk was hij ook met Miko naar een bal geweest en zelfs met Kate. Ook met Vi was hij naar het gemaskerde bal geweest en nog veel vaker had hij met vrienden op zo’n feest gestaan. Het was niets nieuws en toch— “Ik kijk ernaar uit.” Hij beet even bedenkelijk op zijn lip. “Maar we hoeven niet heel lang te blijven als je het niets vindt,” verzekerde hij de ander. Hij was er immers voor niemand anders. Zolang ze hun moment samen konden hebben, even van de sfeer konden genieten en een paar nummers (en drankjes, misschien) konden delen, was hij tevreden.

Ja.

Wacht, wat?

Alain knipperde verbaasd bij het antwoord en een diepe frons gleed over zijn gelaat. Toen Cas zelfs vertelde dat hij bijna dagelijks had gedanst, gleed elke soort dans in een soort slideshow voorbij als mentale afbeelding, maar Alain had moeite met iets vinden wat bij de Cas die hij nu kende zou passen. Het idee van hiphop was ronduit hilarisch en schijnbaar was het ook geen ballroom, of iets in die richting. “Wat wel?” vroeg hij, nu nog nieuwsgieriger dan zojuist.

Ondanks alles leek Cas er toch naar uit te kijken en dat was genoeg voor Alain om direct te glimlachen. Hij nam een slok van zijn thee en humde even tevreden toen hij de verdere woorden hoorde. “We gaan het zien,” stemde hij in. Hij had er geen probleem mee als ze niet lang zouden blijven, zolang Cas het ook maar naar zijn zin had. “Zolang je het maar zegt als je er weg wil.” Cas had een track-record van niets zeggen in zulke situaties, immers.

Raad eens. Alain keek Cas met een frons aan en nam nog een slok van zijn thee, terwijl hij de mogelijkheden weer voor zich af liet spelen. Streetdance, breakdance, rock-n-roll, dat was het allemaal niet. Cas inbeelden in de salsa, merengue, reggaeton of iets in die richting leek hem ook… erg sterk. De tango? Onbedoeld kwam er een snort uit bij het idee. Nee, dat was het ook niet. Hij moest ook toegeven dat hij niet genoeg wist van dansen om te weten wat er precies tot welke categorie behoorde. “Iets als Rumba? Tapdans?” opperde hij. Dat telde wel of niet als ballroom, hij had geen idee. Alles wat hij wist was dat hij het iemand had zien doen en… juist. Het zou nog wel bij Cas passen.

Alain wist hoe verschillend ze waren het moment dat ze hadden besloten om te zien wat er tussen hen speelde. Er zouden altijd verschillen zijn. Ze zouden lang niet altijd hetzelfde goed of leuk vinden en soms betekende dat een compromis. Voor nu werkte de huidige manier voor hem. Wanneer de één (meestal hij) iets wel leuk vond, zou de ander het proberen. Vervolgens besloot de ander hoe lang ze er bleven en als het niets was, dan was het éénmalig. Het was het zelfde met visite uitnodigen. Alain nodigde veel minder mensen uit en veel minder vaak, maar wanneer hij het deed was het dan oké. Hij zag het niet als een probleem; je hield rekening met elkaar. Dat hoorde zo.

“Ik weet zeker dat we ons ook prima kunnen vermaken als we teruggaan,” merkte Alain op, waarbij een grijns aan zijn lippen trok en hij nog een slok van zijn thee nam. Dus, hij hoopte dat Cas gewoon eerlijk zou zijn. Hij wilde hem niet forceren ergens te zijn waar hij het niet naar zijn zin had.

Cas leek verbaasd over tapdansen en Alain hief zijn schouders. Het beeld van Cas in die schoenen liet hem even lachen. “Er zijn twee broers op Tiktok, ziet er best leuk uit,” legde hij met een schouderophaal uit. Als hij eraan dacht zou hij het op een later punt nog wel laten zien. Wat het echter echt was liet hem direct het tapdansen vergeten.

Ballet. Alain’s wenkbrauwen vouwden samen, zijn blik verwijdde en hij wachtte even af of Cas serieus bleef, maar dat leek zo. Ballet… Alain moest toegeven dat hij er maar weinig van gezien had. Zijn beeld was dan ook meteen Cas in een roze tutu en hij moest zichzelf even herpakken. “Dat zou ik wel willen zien,” gaf hij toe. Hij was serieus, want ook hij wist dat het niet zo zou zijn als dat ongeïnformeerde beeld wat even door zijn hoofd ging. “Heb je nog iets ervan? Foto’s of video’s?” Eén wenkbrauw werd geheven. “Of kun je me een show geven?” Nou, dat zou nog eens interessant zijn.

Daarom konden ze het niet te laat maken. Alain gniffelde even en schudde zijn hoofd. “Zolang je dat maar onthoudt,” merkte hij op. Het was maar goed dat ze op één lijn zaten. Hij dronk zijn thee ook leeg en tikte even met zijn vingers op de tafel. Het gesprek over andere dingen, samen met de thee, hadden hem in elk geval terug op zijn gemak gebracht. De rest van de dag zou geen probleem moeten zijn.

Dat tapdansen moeilijk was, was iets waar Alain zelfs nooit over na had gedacht. “Ik zou er totaal niet goed in zijn,” besloot Alain direct. Hij was wat… onhandig soms. Nee, hij zou absoluut over zijn eigen voeten struikelen.

De twijfels waren van Cas’ gezicht af te lezen toen Alain vroeg of hij ooit wat mocht zien, maar toch werd er gezegd hoeveel foto’s en video’s zijn moeder had. Alain opende zijn mond in enthousiasme en een grijns volgde al snel. “Dan wil ik dat zeker eens zien. Ah! En ik maar denken dat je totaal geen gevoel voor ritme zou hebben,” gniffelde hij. Hij was er al een klein beetje vanuitgegaan dat Cas op zijn voeten zou gaan staan op het bal, maar het leek erop dat hij zelf de minste ervaring had als het ging om dans.

“Klaar om weer te gaan?” vroeg hij uiteindelijk toch, wenkbrauwen nieuwsgierig geheven. Nog een rondje over het festival, een paar dingen zien en dan konden ze de rest voor morgen bewaren en even genieten van de rust en stilte in het hotel in plaats van de drukte om hen heen. Voor hem klonk het perfect, gezien het bal ook druk en rumoerig zou zijn.

Cas merkte op dat tapdansen misschien ook niets voor hem was en Alain hief zijn schouders. “Misschien ben je een natuurtalent,” grinnikte hij. Het idee dat Cas elke dinsdag-avond zou gaan tapdansen was ergens om één of andere reden erg hilarisch, maar hij zou hem altijd supporten. Zolang hij niet om negen uur ‘s ochtends begon te tappen. Wat een goed koppel zouden ze zijn, de één aan de biertap en de ander aan de tapdans.

Alain kreeg praktisch toestemming om de foto’s aan Cas zijn moeder te vragen en direct pakte Alain zijn Holo Caster erbij, gewoon zodat hij het niet zou vergeten na wat hen allemaal die dag nog te wachten stond. Dit liet hij zich geen tweede keer zeggen. “Ik ben benieuwd,” zei hij daarom met een grijns terwijl hij al begon te typen.



Alain had de Holo Caster weer weggestoken en het was tijd om weer op pad te gaan. Het leek erop dat Cas erg snel was met zijn portemonnee trekken en zijn woorden lieten Alain even lachen. “Vooruit dan,” zei hij hoofdschuddend. Het ging niet eens bewust; hem was gewoon geleerd niet te wachten met betalen, dus was hij over het algemeen degene die het eerste zijn portemonnee erbij pakte. Dit keer was Cas echter duidelijk eerst en Alain zou er niet over klagen. In plaats daarvan wachtte hij rustig af tot Cas zou betalen, zodat ze door konden naar het volgende.

Natuurlijk had Cas niet geanticipeerd dat Alain meteen op actie over zou gaan. Na het terugsteken van zijn Holo Caster hoorde hij de opmerking en kon Alain een lach niet inhouden. “Je bent vast super schattig op die foto’s,” knipoogde hij lachend naar de ander. Hij was blij dat er in elk gevoel genoeg zekerheid tussen hen was dat Cas zich niet hoefde te voelen alsof hij uitgelachen zou worden. In tegendeel, als Alain zou lachen was het enkel om hoe aandoenlijk het was.

Alain schoof zijn stoel weer netjes aan en begon weg te lopen van de tafel zodra ze de serveerster een fijne dag hadden gewenst. Cas vroeg of ze eerst het Shuriken Schieten zouden doen, waarop hij knikte. “Ik waarschuw je wel,” begon hij, “ik kan niet mikken.” Het was iets wat hij altijd al had gehad. Er was maar één balsport voor hem bedoeld en die werd niet in de gymzaal gespeeld. Om zijn gebrek aan mikken goed te maken, was hij wel heel goed in die sport.

“Zolang we onszelf geen pijn doen, is het een win in mijn boek,” gaf Alain toe terwijl ze het kraampje benaderden. “Jij eerst?” Hij gebaarde even naar de ballonnen die je lek mocht schieten. Hopelijk zouden ze er minstens één raken. En geen persoon.