Tales of

Sinnoh

Alainn zijn woorden deden hem even zuchten. Hij lag zo goed en zeker nu dat de andere ook nog eens bij hem lag. Wat meer had je nodig? Juist, helemaal niks. Dit was perfect. “Nog even,” zei hij. Eindelijk opende hij dan toch zijn ogen weer zodat hij Alain aan kon kijken. “Dit was een fout. Het gaan liggen bedoel ik,” ging hij zacht verder. Het feit dat hij wel heel erg comfortabel lag, maakte het veel moeilijker.

Maar hij kon niet blijven liggen. Zijn beide handen plaatste hij naast zich neer om zich wat moeizaam recht te duwen. De rust was hen niet gegund voorlopig. Alsof het de zwaarste taak van zijn leven was, stond Casimir recht om op de deur af te wandelen. Wie hen ook de rust ontnam, kreeg een blik die zou kunnen doden toen de deur open zwaaide, maar—

Er stond niemand?

Hij boog voorover zodat hij verder in de hal kon zien, maar niks. “Ze zijn alweer—” begon hij, maar voor hij zijn zin af kon maken, schoot er iets rood langs hem voorbij, recht de kamer in met een luide kreet. “Wat?” Snel had Casimir zich omgedraaid om nog net te zien hoe een pokémon onder de kast verdween.

Het gebeurde allemaal te snel en Casimir had even tijd nodig om te verwerken wat er zonet gebeurd was. Een pokémon, fel gekleurt en iets dat je in Jurassic Park of Ark tegen zou komen was de kamer binnengedrongen. In hoeverre hij het ding had kunnen bekijken toch. Het was zo snel langs hun heen geschoten dat hij het bijna gemist had.

“Geen idee,” reageerde Casimir verward. De deur achter hem liet hij open, maar niet voor hij in de gang keek om zeker te zijn dat er geen extra pokémon hun kamer binnen zou dringen. Dat er één pokémon binnen zat bij hun was al erg genoeg.

Voorzichtig zetten Casimir enkele stappen in de richting van de kast, maar een scherp gekrijs liet hem direct stil staan en zelfs een stap naar achter zetten. “Hoe krijgen we dat nu weer weg?” vroeg hij waarbij hij vluchtig naar Alain keek. Misschien konden ze het wegjagen met een bezem? Of misschien moesten ze maar gewoon een nieuwe kamer vragen. Zelf had hij buiten Copper geen pokémon bij, maar het was niet dat die een grote hulp zou zijn.

Als de pokémon hier nog zat tegen dat hun eten kwam, moest het hotel helpen. Hier had Casimir ook helemaal geen zin in. Waar kwam de pokémon zelfs vandaan? Kon hij geen andere kamer binnendringen?

Twijfelend keek hij op toen Alain voorstelde om Rue erop los te laten. Het zou waarschijnlijk de snelste oplossing zijn, maar of het ook de veiligste was. Zijn wenkbrauwen trok hij zacht naar elkaar toe, blik weer gericht op de kast. “We kunnen het proberen,” zei Casimir, al kon je horen dat hij er niet helemaal zeker over was.

Casimir zetten weer wat stappen weg bij de kast en de pokémon eronder. Als ze het met Rue zouden proberen, wilde hij liefst toch een beetje afstand. “Als ze maar niks kapot maakt.” Zijn grijze ogen richten hij even op Alain. Hij wilde liever niet extra betalen omdat Rue de gordijnen in brand zetten.