Tales of

Sinnoh

Er was maar weinig wat Alain ‘s ochtends wakker kon krijgen. Eén van die dingen was zijn horloge. Een wekker op geluid had nooit gewerkt, maar op één of andere manier was het trillende horloge een beste uitkomst geweest. Hij wist het ding alsnog twee keer te snoozen voor de realisatie kwam waarom zijn wekker op deze beste ochtend al voor zonsopgang ging. Hij had hen de avond ervoor met opzet vroeg het bed in gewerkt, het excuus van hoofdpijn en vermoeidheid met een lange dag voor de boeg, waardoor het iets minder pijnlijk was toen hij zich realiseerde hoe vroeg het nog was. Muisstil en in de hoop Cas niet wakker te maken, kwam hij uit bed. Hij wierp nog één blik op de jongen die daar lag, voelde een warme blos over zijn wangen trekken en haalde even diep adem. Oké.

Beneden dronk hij eerst een goede kop koffie voor hij zichzelf in beweging wist te trekken. Ging hij er volledig voor? Absoluut. Liep het misschien een beetje uit de hand? Zeer zeker. Maar Alain herinnerde zich dat Cas vertelde dat deze dag gevierd werd met zijn ouders. Die waren nu niet hier. Nu had hij iemand om zijn verjaardag en valentijn mee te vieren en Alain wilde dat de ander zich ten alle tijden zou herinneren dat hij het allebei meer dan waard was. Dat deze twee dingen op dezelfde datum vielen, betekende dat hij extra zijn best zou doen. Na alles verdiende Cas dat meer dan wie dan ook.

Het liefste had Alain nu een compleet ontbijt klaargemaakt. Spek, ei, alles erop en eraan. Maar, hij wist dat hij daar de ander niet blij mee zou maken. Daarom besloot hij het op een andere manier aan te pakken. De twee cadeautjes die hij nu zou geven legde hij voor nu even op tafel. Een diepe zucht klonk nogmaals. Een derde en vierde cadeau waren voor later vandaag.

Nu was het tijd voor de ballonnen. Want had hij al duidelijk gemaakt dat hij vandaag extra zijn best deed? Juist. Eénentwintig ballonnen werden netjes opgeblazen en een touwtje werd er aan vastgeknoopt. Aan elke ballon maakte hij iets vast. De meesten hielden een foto die ze samen hadden gemaakt. Cas had niet begrepen waarom hij zo graag foto’s maakte, maar voor momenten als dit was het perfect. Want als hij naar de opgehangen foto’s keek met de herinneringen in zo’n korte tijd… hoe kon dat niet gelukkig maken?

Enkele ballonnen hadden in plaats van een foto een kaartje. De tekst hierop varieerde van Fijne verjaardag en Fijne valentijnsdag tot een gespecialiseerd, kort stukje tekst. Onder andere één keer over hoe blij hij was de ander te hebben ontmoet, één keer over de tijd die hij hoopte nog samen te spenderen in het komende jaar en één die refereerde naar de warmte die Cas voor hem betekende. Tot slot waren er twee die refereerden naar de twee cadeaus die hij onder de bankkussens verstopte. Perfect.

Het ontbijt was simpel. Alain wist dat hij Cas niet blij zou maken met een uitgebreid ontbijt, dus in plaats daarvan had hij meerdere soorten fruit in stukjes gesneden en netjes uitgelegd over een bord. In de vorm van een hart, uiteraard. Het was wel valentijnsdag. De cornflakes… waren er ook. Alain mompelde wat binnensmonds over de gestorven romance toen hij die doos weer eens zag, maar moest er uiteindelijk ook wel om lachen.

Alain zorgde vast dat Rose en Rue hun eten hadden en klaar waren voor de dag, voor hij weer naar boven liep. Inmiddels was de zon al opgekomen en klom hij voorzichtig terug het bed in, terug onder de warme dekens en tegen de jongen die in zo’n korte tijd zo belangrijk voor hem was geworden. Hij drukte een kus tegen zijn wang en voelde hoe een glimlach aan zijn lippen trok.

“Goedemorgen~”

Het bed opnieuw in kruipen was een gevaarlijke beslissing geweest. Alain wist dat de kans bestond dat hij net wat te comfortabel zou komen te liggen en zichzelf een tweede keer op één ochtend het bed uit werken was een opdracht waarvan hij niet zeker was of het zou slagen. Vooral niet als… Een arm werd om hem heen geslagen en hij werd dichter tegen de ander aan getrokken, waardoor een tevreden hum klonk. Waarom wilde hij dit bed ook alweer uit?

Was alles gelukt?

Oh, ja. Alain humde even instemmend. Waar de ander zijn ogen alweer gesloten had, kon Alain zijn ogen niet van hem af houden. Voorzichtig tilde hij één hand op en veegde hij een lange pluk haar van de ander achter zijn oor. Voor een moment hield hij zich stil en stond hij zichzelf toe om even te genieten van de rust. Hij was altijd een vrij druk en spraakzaam persoon geweest en de rust die de ander bracht, leek effect op hem te hebben. Het waren deze verschillen die het zo makkelijk maakte om zo’n lange tijd samen te spenderen. En het was precies dat verschil waardoor hij zulke stiltes was gaan waarderen.

Uiteindelijk leunde hij iets naar de ander en drukte hij nog een zachte kus tegen zijn wang. “Fijne valentijn,” fluisterde hij. Hij wachtte een kort moment, voor hij een voorzichtige kus tegen zijn lippen drukte. “En happy birthday.” Tevreden liet hij zich weer wat meer zakken, de warmte van de ander genoeg om hem voor een moment te laten vergeten wat hij allemaal gepland had voor die dag.

Valentijn. Het was al jaren geen dag waar hij tegenop keek. Voorgaande Valentijn was hij ook niet alleen geweest en zelfs wanneer hij niemand had gehad, was Alain altijd het type geweest om het met vrienden te spenderen, of zich in de blind dates te zetten. Nieuwe mensen ontmoeten was immers alleen maar leuk.

Maar dit was wel de eerste keer dat hij samen wakker werd op een valentijn na al zoveel nachten samen te hebben gespendeerd. Hij wist dat ze alles op het verkeerde tempo en de verkeerde volgorde deden. Het idee dat het nog geen twee maanden geleden was sinds die eerste kus was iets waar hij zich nog altijd over kon verbazen. Het was een vreemde start geweest, maar eigenlijk waren ze al snel in het ritme gevallen om samen te zijn. Ze kenden elkaar pas drie maanden en toch voelde Cas vertrouwd.

Vandaag zou hij niet uit bed kunnen komen, want rugpijn kwam met de leeftijd. Een korte lach klonk en Alain gaf de ander een speelse tik tegen zijn schouder. “Ik ben ouder,” liet hij dramatisch klinken. Veel scheelde het niet. Net wat minder dan twee jaar. Het was zelfs iets waar hij niet echt over nadacht. Cas kwam niet jonger over. Als iemand het zou inschatten, zouden ze het waarschijnlijk andersom verwachten.

“Je gaat toch beter je best moeten doen als je hier wil blijven liggen,” grijnsde hij, voor hij een hand langzaam langs het bovenlichaam van de ander naar beneden liet glijden, om zijn vingers heel lichtjes langs zijn zij te bewegen. Eens zien of Cas gevoelig was voor kietelen. Als hij dat niet was, ging dit waarschijnlijk enkel averechts werken.

Daarom kraakte alles. Alain rolde met zijn ogen, maar kreeg dat niet gedaan zonder een glimlach op zijn lippen. De ander deed er nog een schepje bovenop door te zeggen dat het alleen maar erger werd. Sterkte. Alain vernauwde zijn blik even, voor hij een pruillip opzette en even met zijn ogen knipperde. “Dat is waarom ik zo’n jonkie aan de haak heb geslagen,” merkte hij rustig op. “Dan kun je voor me zorgen als ik oud en—” … Grijs. Ja, nee, dat ging niet werken. “—s-” Dat was ook geen goed idee. “Als ik oud ben.” Juist.

Het gevaarlijke aan hun huidige situatie was dat Alain het ergens ook niet erg vond om te blijven liggen. Sterker nog, één van de redenen waarom hij zo zeker was van wat er gaande was tussen hen, was omdat er geen probleem was met niets doen. Ze konden een hele dag bankhangen met een film en alles was oké. De stiltes waren niet ongemakkelijk en… wel, Cas was lekker warm en hij kroop er graag tegenaan.

Maar, vandaag was er een reden om uit bed te komen en als hij Cas niet snel eruit kreeg, zouden ze hier nog uren liggen. Het zou niet de eerste en absoluut ook niet de laatste keer zijn dat het gebeurde. Dus, hij besloot met plan A te starten. Hij moest beter zijn best doen. Langzaam hief hij zijn wenkbrauwen. Hij stopte zijn hand en liet deze op de zij van de ander rusten, terwijl hij even bedenkelijk humde. Dus, daar was hij niet gevoelig? Misschien— Nee, dan zouden ze vandaag al helemaal het bed niet uitkomen.

Als hij zelf nou het bed uit kwam en de dekens mee trok, zou hij snel genoeg het bed uitkomen. Maar dan moest hij zelf de moed weer verzamelen om op te staan. Met een diepe frons keek hij de ander daarom aan. Zucht. Hij duwde zichzelf iets naar achteren om, tegen zijn wil in, wat afstand te creëren en humde bedenkelijk. “Ik had dit bed niet in moeten komen,” concludeerde hij.

Er werd aan de langere pluk getrokken en zijn zin werd afgemaakt. Als hij grijs was. Hij rolde even met zijn ogen, maar nogmaals wist hij een glimlach niet van zijn gelaat te houden. Als hij oud was moest hij veel rusten, ondanks Cas. “En hoe langer we hier blijven liggen, hoe langer het duurt voor we weer in bed liggen,” merkte hij rustig op. Misschien was dat niet helemaal waar. Als de dag liep zoals gepland, zou het sowieso nog een flinke tijd duren voor ze weer zouden gaan eh— slapen.

De opmerking dat hij het bed niet had moeten verlaten, deed hem diep zuchten. “Maar dan zou ik geen-” Ah, ja. Dat. “Ik moest dingen regelen. Je bent maar één keer per jaar jarig,” besloot hij in plaats daarvan met een knipoog te zeggen. En er was ook maar één keer per jaar valentijn. Dat viel samen, dus hij moest echt extra goed zijn best doen.

Alain was van plan geweest om rustig het bed uit te stappen en de dekens mee te nemen zodat Cas vanzelf zou volgen, maar toen werd er gevraagd of dat alles was. Hij vernauwde zijn blik terwijl hij de ander even aankeek. Was dat nu een uitdaging? Even keek hij naar de andere kant van het bed en de neiging om uit te vinden of de ander ook zo rustig om kon gaan met gekietel aan zijn voet was groot. Echter besloot hij dat hij zijn neus graag zo hield als het was en geen ongelukkige trap wilde riskeren.

“Ik ben beter in je in bed houden dan eruit krijgen,” concludeerde hij met een zucht. Hij had genoeg manieren om hem erin te houden. Eruit krijgen? Dat was lastiger. Er waren manieren, maar geen van allen leken bepaald proper voor het moment. Daarom ging hij overeind zitten en stak hij zijn hand uit. “Kom op.” Hij kon dit.

Een kus werd op zijn wang gedrukt en de glimlach op Alain’s gezicht groeide direct. Hij beet even op zijn lip terwijl hij de ander nakeek terwijl deze een lade opende. Elke dag opnieuw waren er kleine cutieflies vlindertjes die ronddwarrelden als hij zich weer even realiseerde hoe goed dingen gingen, maar uiteindelijk wist hij zich toch om te draaien en zelf ook maar even iets aan te doen. Oeps.

Alain kon het niet laten even te toen hij zich realiseerde hoe de ruimte beneden eruit ging zien. Oké. Misschien was dit echt wat uit de hand gelopen. Hij was ook normaal niet zo heftig bezig geweest op een valentijnsdag, maar vandaag had hij besloten dat niets genoeg was. Dit om een aantal redenen. Het was de eerste Valentijnsdag die ze samen vierden, ze hadden genoeg meegemaakt in die paar maanden dat ze elkaar kenden en… Alain had nog altijd het idee dat niet genoeg mensen Cas hadden laten zien wat hij waard was. Daar wilde hij graag verandering in brengen.

“Het is misschien een beetje extra,” waarschuwde Alain Cas wat geamuseerd, voor hij knikte. Het was tijd voor ontbijt, een deel van de cadeaus en de … ballonnen. Juist.

Er werd gezegd dat hij dit niet had hoeven doen. Alain zei niets en bleef stil, tweekleurige ogen gericht op de ander terwijl deze één van de foto’s beetpakte. Hij kon het niet laten zelf zacht te lachen om de verschillende foto’s die hij had opgehangen. Hingen de ergsten ertussen? Zeer zeker. Maar zelfs de foto met Cas op schoot tijdens die vreselijke Truth or Dare-avond was een herinnering waar hij graag op terugkeek.

Een beetje extra, had hij gezegd. Cas leek het echter wel te waarderen en Alain humde even tevreden toen er een kus tegen zijn lippen werd gedrukt. Hij sloeg zijn armen even om de jongen heen en glimlachte tegen zijn lippen. “Je verdient extra,” fluisterde hij zacht, voor hij een keer zijn lippen kort tegen die van de ander drukte. Misschien een beetje te extra, maar hij had veel Valentijnen in te halen hier!

Met een korte lach liet hij de ander weer los, waarna hij naar de tafel gebaarde. “Ik wilde een heel ontbijt maken,” begon hij, “maar ik had het idee dat dit beter zou vallen.” Het was ook nog een beetje vroeg voor groter ontbijt als je het hem vroeg. En, als ze op een redelijke tijd op pad gingen, konden ze altijd nog een propere lunch hebben op het festival. En dan was er nog— ah. Hopelijk liep vandaag alles op rolletjes.

Het was perfect. Een blos trok over Alain’s wangen en hij kon de glimlach niet tegenhouden. Natuurlijk ging hij niet altijd zo ver als de moeite die hij in deze dag had gestoken, dat zou niemand volhouden. Maar… zo af en toe wilde je iemand kunnen verrassen zonder bang te zijn dat het te veel was. En het feit dat Cas dit nog waardeerde was… erg fijn. Dat stond hem toe zichzelf te zijn, want soms was hij een beetje extra.

“Graag,” antwoordde Alain toen er gevraagd werd of hij ook koffie wilde. Het zou zijn tweede worden, maar hij was al even wakker dus dat kon wel. Zelf ging hij ook zitten en hij nam de mok aan, waarna hij een voorzichtige slok nam. Hmm. Perfect.

Het geluid van een Pokéball klonk en nieuwsgierig hief hij zijn wenkbrauwen, voor de roze Dreepy tevoorschijn kwam. Een besje werd van het bord gegrepen en Alain nam deze lachend aan. “Dank je wel, Harry,” bedankte hij de Pokémon liefjes. Hij keek even naar de bes, voor hij deze lachend in zijn mond stak en Cas weer aankeek. Even dacht hij na over de plannen van die dag en een ietwat nerveus gevoel kwam naar boven, waardoor hij zijn vork snel in een willekeurig stuk fruit stak en het in zijn mond stak. Arceus. Het ging allemaal vast heus wel goed.

Alain zwaaide vrolijk naar de Dreepy toen deze weer verdween en keek Cas vervolgens lachend aan. “Ik was bijna bang dat ik m’n fruit moest gaan delen,” grapte hij, voor hij weer een stukje fruit pakte. Fruit als ontbijt viel bij hem ook altijd wel in de smaak. Niet zwaar genoeg om verkeerd te vallen, fris genoeg om hem iets levendiger te laten voelen. Misschien moest hij dat vaker doen. Zoveel moeite was het niet.

De Cornflakes zorgden voor een zucht van Alain’s kant, maar hij kon het weer niet laten erom te lachen. Het was zo aandoenlijk typisch. De vraag liet hem zijn hoofd schudden. “Ik wilde geen tijdsdruk hebben,” verzekerde hij hem. Dus, hij had hun dag niet geheel volgepland. Dat zorgde voor gehaast en gevlieg en daar had geen van beiden zin in. Hij wilde het rustig aan doen, dus bleef het aantal echte plannen nog beperkt. Dat ze hier vanavond niet meer terug zouden komen, had hij Cas nog niet verteld. Die verrassing kwam vanzelf.

“We kunnen rustig over het festival gaan straks en dan heb ik vanavond een reservering,” legde hij rustig uit, om Cas een beetje een beeld te geven van de dag. “Daarvoor heb ik hier nog iets voor je en…” Hij gebaarde even naar de ballonnen. Juist. Nog iets wat hij niet wilde haasten, dus ze hadden alle tijd. Een uurtje korter of langer op het festival maakte verder het verschil niet.

Cas zien eten was altijd een hele ervaring. Een hap werd echt gekeurd door de jongen. Hij legde één besje op zijn lepel en at die op, om vervolgens nogmaals een stukje fruit met de flakes te mixen. Alain stopte snel een stuk fruit in zijn mond om een lach te onderdrukken. Het was iets wat hem die eerste week een beetje gek had gemaakt, maar inmiddels… was het ergens wel aandoenlijk. Of misschien zag hij het gewoon door een roze gaybrilletje.

Hij humde instemmend toen Cas zei de Dreepy ooit af te leren om besjes aan mensen te geven. Of de Dreepy het zou leren of niet, Alain had het idee dat zolang hij het zelf goedkeurde, de Dreepy het waarschijnlijk bij hem bleef doen. Maar, misschien was het goed als het bij vreemden stopte.

Een vraag werd gesteld, waarna al snel werd gezegd dat hij niets mocht zeggen. Alain lachte en schudde zijn hoofd even. “Je ziet het vanzelf,” verzekerde hij hem. Uiteraard was er een restaurant gepland; dat had hij immers (zo goed als) beloofd. Het was iets wat ze nog niet samen hadden gedaan, ondanks alle tijd die ze samen spendeerden. Ze deden alles op de verkeerde volgorde en het verkeerde tempo en toch was alles prima zoals het was.

“Na het eten kom je het te weten,” zei Alain toen hij de vragende blik van Cas zag. De eerste twee cadeautjes konden dan gegeven worden; de rest was voor later vandaag.