Tales of

Sinnoh

De cadeaus die hij van Kylian kreeg waren vaak… uniek te noemen. Ze waren nooit met de verkeerde intenties en dat was wat goed goed maakte. Het waren van die zaken waarbij hij zijn ogen zou rollen of eens heel diep zou zuchten. Reacties die Kylian waarschijnlijk maar al te graag wilde uitlokken.  Ergens in het berghok had hij een doos staan met een hoop van die cadeaus die hij bijhield omwille van sentimentele redenen. Niet omdat het verbazingwekkend goede of leuke cadeau’s waren.  

Enkel leek Alain niet te begrijpen waarom dat hij zich zorgen maakte. Een zachte zucht rolde over Casimir zijn lippen, vooral bij de gedachten aan de voorbije jaren. “Kylian waar ik het wel eens over heb gehad? Beeld je in dat Alaric een cadeau moet kopen voor je verjaardag, dat is precies wat Kylian ook zou geven,” legde hij uit en zacht schudden hij zijn hoofd. Als die twee ooit vrienden werden, bleef Casimir ver uit hun buurt. “Laatst heb ik hem wc-minigolf cadeau gegeven.” Dat paste binnen het niveau van cadeau’s dat ze elkaar gaven.  

Lichtjes trok hij zijn wenkbrauwen op wanneer Alain zei dat hij het mocht zeggen als hij iets niet leuk zou vinden. “Ik ben zeker dat het allemaal goed zal zijn,” verzekerde Casimir hem met een kleine glimlach. Hij zou niet weten waarom er iets zou zijn waar hij zich niet comfortabel bij zou voelen. Verder dacht hij er ook niet over na, want zoals hij zei, was hij zeker dat het allemaal meer dan goed zou zijn. Zorgen maakte hij zich niet.

Kort grinnikte Casimir en knikte instemmend. Dat was iets waar hij het volledig mee eens was. “Die twee samen en de wereld vergaat.” Het was een combinatie die hij zijn ergste vijand nog niet aan wilde doen. Ze zouden het ergste in elkaar naar boven halen en hij wilde niet weten wat daarvan zou komen. “De gedachte alleen al,” mompelde hij zacht voor hij van zijn koffie sipte. Misschien was het beter om dan terug naar Kalos te verhuizen.

Een kleine glimlach trok over zijn lippen bij het idee om Alaric hetzelfde cadeau te geven. “Ik zal je de link doorsturen en een review vragen aan Kylian.” Het was iets waarvan Casimir verwachte dat het gebruikt zou worden, toch minstens één keer, zelfs al was het een extreem dom cadeau. Maar het ging om het gedacht dat erachter schuilt, het feit dat ze elkaar wat gaven was een teken dat de andere niet vergeten werd. Meer moest het niet zijn.

Het enige wat Alain zijn woorden hadden gedaan, was ervoor gezorgd dat Casimir eens zo benieuwd was naar al de plannen. Geduld was normaal geen probleem voor hem, maar vandaag was het anders. Voor één keer keek hij echt eens uit naar wat zijn verjaardag allemaal te bieden had.

Grijze ogen gleden even naar het berghok, waar de Dreepy vermoedelijk nog zat. Het was vast beter als Alain eerst zijn plan uitvoerde. “Het was lekker, bedankt.” Ah, hoe vaak zou hij Alain vandaag nog bedanken voor kleine gestures als dit. Hij stond op van zijn plek, met zijn bord in handen, klaar om die van Alain ook aan te pakken. “Ga jij nog eten?” vroeg hij voor de zekerheid voor hij zou afruimen.

De borden plaatste hij op het aanrecht om daarna zijn koffie van tafel te pakken en Alain te volgen naar de vele ballonnen. Het waren er eenentwintig. Dit was iets wat hij van Alain had kunnen verwachten, maar zelfs zou hij er nooit aan gedacht hadden. Elke foto had een herinnering aan hangen. Pas nu viel het op hoeveel ze al gedaan hadden in zo’n korte periode. En dit waren enkel de goede zaken.

Zijn blik ging van Alain naar de ballonnen met de foto’s aan. “Wil ik het weten?” vroeg hij aan hem. De paar foto’s die nooit aan de buitenwereld mochten worden getoond, zaten nog vers in zijn geheugen. Als die foto’s er ook bij hingen… natuurlijk zouden ze erbij hangen. Er werd een foto vast genomen, en Casimir ging naast Alain staan om ernaar te kijken. Deze zorgde gelukkig voor een glimlach op zijn gezicht. Het was gek dat ze Kerst samen hadden gevierd.

Lang duurde het niet voor hij één van de minder elegante foto’s vond, degene die gemaakt was tijdens de allereerste truth or dare. Een blos kroop direct over zijn wangen heen en ongemakkelijk kuchte hij. “Elke keer als ik ze bijna ben vergeten,” zuchtte hij hoofdschuddend. Het nam echter niet weg dat hij het leuk vond dat Alain hieraan had gedacht.

Die avond was een beetje wazig, iets met net wat teveel tequila in combinatie met straffe pijnstillers. Toch kon hij dat moment zich nog heel goed herinneren. De ongemakkelijkheid die hij toen had gevoeld, was ergens nadien echter verdwenen. Toen dat Alain zijn ongeluk had gehad, en hij er gewoon wilde zijn voor de andere had hij ook grenzen verlegt. Wat ervoor zorgde dat die hier waren geëindigd. “Nu zou het niet meer werken.” Casimir was gewoon geworden aan Alain in koala-modus. Als hij nu aan de andere kant van de zetel zou zitten, volgde de andere simpelweg. Al een hele tijd geleden had hij geleerd dat ontsnappen onmogelijk was.

Een tweede foto trok zijn aandacht, maar het was er één die hij voor nu nog wilde negeren. Het was te erg om aan te zien. In plaats daarvan pakte hij een ander kaartje, maar deze had geen foto erop. Kort fronste hij en keek hij toe hoe Alain in beweging kwam om een cadeau tevoorschijn te halen.

Met zijn grijze ogen op de tweekleurige gericht, nam Casimir het pakje aan. Zijn ogen bestudeerde even het zilvere inpakpapier, dat gelukkig echt zilver was en niet doorschijnend. Dat zou nogal problematisch zijn geweest. In stilte maakte hij het pakje open waarbij hij de plakband netjes los maakte zodat het papier niet zou scheuren. 100 date ideas scratch off poster. Kort grinnikte hij en schudde zijn hoofd. “Ziet er naar uit dat we het druk gaan hebben komende periode.” Als ze wilde dat ze alles op die kalender deed. Casimir keek al even om zich heen, naar de lege ruimte op de muren. Er was vast een plekje dat hij dit kon hangen.

Zijn ogen gingen even terug naar de ballonnen en de vele kaartjes en foto’s. Zouden er nog kaartjes die verwezen naar een cadeau tussen zitten?

Er was heel veel veranderd in een heel korte tijd. Het ging niet onopgemerkt aan Casimir voorbij en ook andere leken het op te merken. Alaric was daar één van. Dat terwijl de andere het pas had opgemerkt nadat Alaric ernaar had gevraagd. Het was ook anders als je steeds bij elkaar zat, dan vielen de veranderingen minder hard op doordat het geleidelijk aan ging. Hij kon zich echter wel inbeelden hoe raar het was voor de andere.

Dit cadeau voelde aan als iets typisch Alain. Een dag waarbij ze iets wilde doen, en gewoon iets willekeurig zouden selecteren. Casimir maakte even een bedenkelijk geluid terwijl hij terug keek naar de doos. Het was een lijst van honderd opties, er moesten wel zaken tussen zitten waar hij zijn twijfels over had, maar hij zou het een kans geven. “Klinkt als een plan,” zei hij met een knikje. Het was vooral Alain zijn enthousiasme die hem wist mee te trekken in dit idee. Maanden geleden zou hij het maar niks gevonden hebben, maar dingen waren veranderd en Casimir stond ervoor open om nieuwe zaken uit te proberen. Hij legde het cadeau opzij en richtte nog even een blik op Alain. “Dat moet geen probleem zijn,” verzekerde hij met een opgetrokken mondhoek. Casimir was er zeker van dat ze moest lukken.

Het was tijd om verder te gaan dus richtte Casimir zijn aandacht weer op de ballonnen, waarbij er één in het bijzonder was die hij nog steeds probeerde te negeren. Erg moeilijk want nu hij wist waar die hing, bleef zijn blik er steeds op terugvallen. Hij greep het kaartje vast waar Alain naar wees en las de tekst die erop stond. Een warm gevoel ontstond in hem en het was net alsof hij zijn hart voelde smelten.

“De enige eh-,” begon hij wat twijfelend terwijl hij neer keek op het kaartje. “Ik denk dat- alles zou anders zijn geweest, als het anders was gegaan.” Nog steeds had hij zijn ogen gericht op het kaartje, dat was makkelijker dan Alain aan te kijken. ”Als jij er niet was geweest,” besloot hij er nog aan toe te voegen. Het was waar. Casimir wist niet of hij er bovenop was gekomen, als het niet was voor de jongen die bij hem stond.

Beide hadden ze veel geluk en ongeluk gehad in een erg korte tijd, maa r samen hadden ze het allemaal overwonnen. Misschien waren ze er zelfs sterker uit gekomen, ook al waren er bepaalde zaken die nooit vergeten konden worden. Herinneringen die altijd in hun hoofd bleven zitten, maakte niet uit hoeveel tijd er voorbij ging. Maar het maakte het makkelijker om te weten dat er iemand was die het begreep.

“Daar kan ik je niet genoeg voor bedanken.” Casimir kon zich nog steeds herinneren hoe het was die eerste dagen bij Alain. Het gevoel dat de andere hem enkel uit schuldgevoel hielp, was moeilijk van zich af te schudden. Ondertussen wist hij gelukkig beter, maar op dat moment was het anders. Hij had Alain niet tot last willen zijn, zeker niet omdat ze elkaar toen amper kende. Ze hadden elkaar net twee keer gezien voor de supermarkt en de eerste ontmoeting was niet verbazingwekkend goed gedaan. “Ik zou niet weten wat ik anders zou hebben gedaan,” zei hij eerlijk, gevolgd door een korte zucht. Niemand werd er beter van als ze zich binnen zouden opsluiten, maar dat is waarschijnlijk wat hij zou doen zonder Alain.

Eindelijk keek hij weer terug naar Alain en zijn gezicht verzachten wat bij de woorden. Buiten Alain, was er niemand waarvoor hij vrijwillig zijn leven zou riskeren om pokémon terug te brengen. “Ik zou het zo opnieuw doen.” Het feit dat Alain nu terug normaal door het leven kon, bewees alleen maar hoe sterk hij was.

Misschien was het tijd voor terug iets luchtiger, dus pakte hij twee ballonnen vast, één die wat zei over een cadeau, maar de andere had die ene foto van op de bank tijdens Mamma Mia. “Ooit pak ik je hiervoor terug,” beloofde Casimir, want dit kon echt niet. Toen hij echter nog eens neer keek op de foto, moest hij zijn best doen niet alsnog te lachen. Het was zo dom.

Voor dat hij Alain had ontmoet, was hij er altijd van uitgegaan dat het hem tegen de rest van de wereld was. Zelfs als er momenten van eenzaamheid waren geweest, had Casimir die van zich afgezet en gedaan alsof het er niet was. Immers was hij graag alleen. Hij kon prima zijn plan alleen trekken en had andere mensen niet nodig om hem uit de problemen te helpen. Als hij echt eens een luisterend oor had, zou hij Kylian gecontacteerd hebben, maar zelfs dan zou hij het meeste voor zich hebben gehouden. Nooit had hij daar het probleem van in gezien, aangezien het heel normaal was voor hem. Nu besefte hij echter hoe belangrijk het was om mensen om je heen te hebben, zelfs al bleef het moeilijk om te praten over zijn problemen tegen mensen. Al deed hij zijn best bij Alain.

Een roze blos was op zijn wangen gekropen door die ene foto en veel beter werd het niet toen Alain begon te spreken. Voor enkele seconden keek Casimir de andere in stilte aan na de opmerking. “Een erg verleidelijk aanbod,” zei hij vervolgens bedenkelijk. Om de foto zelf zou Alain zich waarschijnlijk niet zo ongemakkelijk voelen. Toch niet zoals het Casimir ongemakkelijk maakte. “Hadden we bed moeten blijven,” ging hij met een zachte zucht verder terwijl hij zich weer naar de ballonnen draaide. Jammer weer.

Zijn wenkbrauwen trokken naar elkaar toe wanneer Alain liet weten dat dit niet het enige is voor vandaag. “Je had echt ni-,” begon hij maar onderbrak zijn zin en schudde langzaam zijn hoofd. De andere had al veel gedaan en om dan te weten dat er nog zou volgen. Weer kwam er een cadeau tevoorschijn van bij de zetel. “Dank je,” zei hij wanneer hij het pakje aannam en weer nauwkeurig begon open te maken.

Geamuseerd keek hij Alain aan, voor hij even met zijn ogen rolde. “Te laat nu,” zuchtte Casimir hoofdschuddend. Als ze nu weer in bed gingen liggen, dan was de kans enorm groot dat ze er niet meer uit kwamen. Dan zouden alle plannen die de andere gemaakt had opgeschoven worden naar een latere dag. Het was een optie, maar het was vast niet de beste optie.

Het feit dat Alain al die moeite deed om vanalles te regelen, om meer dan één cadeau te kopen en echt na te denken over wat hij gaf, was hartverwarmend. Toch kon Casimir het gevoel dat hij dit allemaal niet waard was, niet van zich af zetten. Een slechte gedachten en één die niet klopte, maar het was allemaal zo anders. Er waren nog dagen geweest dat hij zijn verjaardag gevierd had met mensen, maar dat was niet te vergelijken. Het voelde steeds afstandelijk. Maar niet met Alain en dat was een erg leuke verandering.

Uit het zilver - niet doorschijnend - inpakpapier haalde hij een zwart doosje. Op eerste zicht kon hij niet uitmaken wat het was. Zeker toen Alain zei dat het stiekem voor zichzelf was, keek Casimir hem vragend aan. Toen hij het opende werd de vragende blik alleen maar erger. Het was een das, inclusief alle extra’s die erbij kwamen. Het was een erg mooi ding, dat kon hij niet ontkennen maar hoe was het iets vo-

”Nu heb ik een excuus om je nog eens in pak te hijsen.”

Casimir kon niet anders dan grinniken na hij de woorden hoorde. “Uiteraard,” zei hij geamuseerd. Had hij wat anders verwacht? Eigenlijk niet. Het doosje legde hij neer om de das er voorzichtig uit te halen zodat hij het in beter licht kon bekijken. “Dank je,” zei hij, zijn grijze ogen op Alain richtend. Nadien legde hij die er netjes weer in om zich dan om te draaien naar Alain om hem een knuffel te geven. Hij was normaal niet het type om veel knuffels te geven, maar het was Alain en- dit was wat mensen normaal deden als ze iets kregen. Toch?

“Ik heb ook nog wat,” zei Casimir uiteindelijk toen hij weer los liet. Het was niet Alain zijn verjaardag, maar het was wel Valentijn, dus hij wilde toch iets tegen. Om ervoor te zorgen dat de andere het niet zou vinden had hij het verborgen in de ber- shit.

Iedere keer verbaasde het hem hoe fijn het gewoon was om een knuffel te krijgen van Alain. Waar hij het normaal maar niets vond, was het bij hem anders. Jammer genoeg hadden ze belangrijkere zaken te doen nu. Casimir had eerder geen aandacht geschonken aan de geluiden in de berging, maar nu hield hij zijn hart vast voor wat hij zou vinden.

Met grote passen wandelde Casimir naar de berging toe om de deur open te gooien. Wat hij daar zag zorgde ervoor dat zijn ogen verwijden. De vorige dag had hij nog een boeket bloemen gekomen, maar meer als de helft van de bloemen waren eraf getrokken en delen van de de bladeren hingen er half uit. Traag pakte hij de bos bloemen - of toch wat er van over bleef - vast. Het zag er niet meer uit.

“Ik-,” begon Casimir haast in shock terwijl hij zich omdraaide naar Alain. Dit kon hij toch niet overhandigen aan hem?

Maar zijn ogen werden enkel weer groter toen de Dreepy weer tevoorschijn was gekomen. In zijn roze poten had hij een zelf samengestelde kleine bos bloemen. De bloemen die normaal aan zijn boeket hoorden te zitten. Met een vrolijke uitdrukking zweefde hij voor Alain en overhandigde hem het boeket. Casimir was te stom verbaasd om de Dreepy af te straffen voor zijn gedrag.

Van de mooie volle boeket bloemen bleef niet veel meer over. Enkel een paar stengels die vanboven kapot waren gebeten. Het was eerder een boeket van gras en bladeren als iets anders. Zelfs op de grond lagen er stukken bloem, een waar slachtveld. Slechts één bloem hing nog aan het boeket, maar zat verstopt onder de bladeren waardoor het de Dreepy vast niet eens was opgevallen.

Daar stond Casimir dan, met een zielig hoopje stengels in zijn handen, niet wetend hoe hij moest reageren op de situatie. Zijn grijze ogen waren gericht op de Dreepy die veel te vrolijk was toen hij de bloemen overhandigde. De woorden van Alain deden het wezen vrij weinig, het maakte een salto in de lucht en verdween daarna weer uit zicht. Een wijselijke keuze.

Een duim en wijsvinger drukte Casimir tegen de brug van zijn neus en hij haalde diep adem. Een woede die hij vandaag niet wilde voelen, kwam naar boven maar hij onderdrukte het. Zo erg was het niet. Hij zou- de Dreepy die- het kwam goed. Met een licht geïrriteerde zucht liet hij zijn hand weer zakken om Alain aan te kijken. Het was lief. “Ik had niet gedacht dat- een vaas ga je niet meer nodig hebben.” Casimir deed zijn best terug een zachtere expressie op zijn gezicht te krijgen. Misschien konden ze de bloemen in een glas water steken, daarvoor waren de stengels misschien lang genoeg.

Voor een tweede keer draaide hij zich terug om naar de berging om een doos chocolade boven te halen. Elk chocolaatje had de vorm van een hartje. Zijn initiële plan was om een simpele doos met normale chocolade te kopen. Chocolade was immer chocolade. Maar dan had hij een andere man bij een schap met speciale Valentijn spullen zien staan. Hij had ook een bos bloemen vast gehad en was uiteindelijk voor dezelfde hartvormige doos gegaan als Casimir nu aan Alain overhandigde.

“Deze is wel heel.” Casimir forceerde zijn mondhoeken om lichtjes op te krullen, ook al zaten de bloemen hem nog steeds dwars.