Tales of

Sinnoh

Het brood werd zijn kant op geschoven en Alain keek Cas wat geamuseerd aan. De soep werd goed gekeurd, maar het brood niet. Alain kon het niet laten weer te lachen en schudde zijn hoofd terwijl hij nog een stukje brood pakte. “Ah~ Never change,” grinnikte hij naar de ander. Misschien zat hij gewoon op een roze wolk, maar de rare gewoonten van de ander lieten hem enkel lachen.

Het was tijd om van het hoofdmenu te bestellen en zoals gedacht, hield Cas het veilig. Dit betekende echter dat Alain iets zou bestellen waarvan hij Cas het wilde laten proberen. In dit geval dus hetgene waar Cas zelf eerder naar had gekeken. Hun bestellingen werden opgeschreven en de serveerster verliet de tafel weer, waarna Cas doorhad dat Alain eigenlijk al had geweten dat hij het niet zou bestellen. Cas was nooit saai, maar absoluut wel een beetje voorspelbaar.

“Nu kun je het toch proberen,” glimlachte Alain. “En je had gelijk. Het klinkt inderdaad goed,” ging hij met een schouderophaal door. Het maakte hem allemaal niet zoveel uit, hij vond het toch wel lekker. Als het betekende dat Cas iets extra’s kon proberen, vond hij het allang een win. Want als hij het lekker vond, was het iets wat Alain - wellicht aangepast - thuis ook eens kon maken.

“Er is ook een restaurant in Eterna waar ik eens samen heen wil,” besloot Alain te zeggen terwijl ze wachtten op hun hoofdmenu. “Geheel in het thema van Kalos, schijnbaar.” Hij had geen idee wat voor cuisine dat was, maar het klonk interessant. Hij was er met Lo geweest voor een milkshake en hij had destijds al besloten dat hij Cas er zeker eens mee naartoe moest nemen.

Alain humde zacht terwijl hij zijn hoofd schudde in reactie op de vraag die hem gesteld werd. “Geen zorgen,” verzekerde hij de ander. “Als ik er geen trek in had, bestelde ik wat anders.” Maar, hij was niet zo moeilijk. En toen Cas had gezegd datde Cannelloni di Pollo goed klonk, was hij het er oprecht mee eens geweest. Vaak zat vroeg hij gewoon wat de chef aanraadde en bestelde hij dat.

Zonder moeite te doen om zijn overduidelijke enthousiasme te verbergen, knikte Alain bij de woorden die Cas sprak. “Ah~ En als er nog iets is waar jij heen wil…” ging hij door, een blos over zijn wangen en een glimlach op zijn gezicht. Het was fijn om zeker te zijn van wat ze hadden, om te weten dat hij er gewoon veilig vanuit kon gaan dat Cas het ook wilde. En natuurlijk zouden er dingen zijn die de één leuk vond en de ander niet, maar… als restaurants goed waren, dan was Alain al een gelukkig mens.

De borden werden al snel voor hen neer gezet en een nieuwe glimlach trok over zijn gezicht bij de geur. Oh, als hij nog geen honger had gehad, dan was het nu zeker het geval geweest. Ogen straalden terwijl hij neerkeek op wat hem voorgeschoteld werd en—

Bij de woorden die klonken, keek hij weer op. Alain sloeg zijn hand voor zijn mond om een lach te onderdrukken, zelfs al was de grinnik duidelijk hoorbaar. “Cas! Dit is hartstikke goed,” merkte hij op. Hij sneed een stukje af en schudde even zachtjes met de vork om zeker te zijn dat er niets af zou vallen, voor hij de vork in Cas zijn richting hield, lichtjes over de tafel leunend. “Eén hapje,” verzekerde hij hem. Eerst Cas, dan zou hij zelf wel ervan eten. De geur alleen al vertelde hem echter genoeg: dit ging puur genot zijn. Het enige wat beter was, was—

Fastfood. Alain was nooit een fan geweest, al kon dat ook komen door zijn ouders. Die lieten hun kinderen nog liever verhongeren dan dat er een korte stop bij zo’n restaurant gemaakt zou worden na een lange dag. Alain was al in zijn tienerjaren geweest toen hij voor het eerst bij een Kentucky Fried Torchic was geweest. Het was toen… een teleurstelling geweest. Een McDucklett, zoals het schijnbaar heette, was hij enkel eens geweest voor een ijsje.

Het was dan ook niet verbazingwekkend dat Alain’s wenkbrauwen samentrokken bij de woorden. “Eh. Ik ehm— Heb het nooit gehad?” gaf hij twijfelend toe. “Goed kan het niet zijn…” Hij schudde zijn hoofd even. Hij begreep niet waarom iemand dat zou willen. Hij vond friet bestellen al een ding, maar bij zo’n restaurant? Arceus…

De blos op Cas zijn wangen liet Alain’s glimlach enkel groeien terwijl hij toekeek hoe Cas voorover boog om een hap te nemen. Bij het tevreden geluid en de woorden die volgden, knikte Alain enthousiast. “Ah~ Dan kan ik dat ook maken,” zei hij, in enthousiasme net iets hoger dan hij normaal zou praten. Elke keer als er iets aan het lijstje toegevoegd werd, voelde het als een kleine overwinning. Italiaans stond vrij hoog op het lijstje van zijn eigen favoriete cuisines, dus dit was al helemaal fijn.

Wilde hij ook proeven?

Alain knipperde een paar keer, voor hij even grinnikte. Hij opende zijn mond om het aanbod af te slaan, maar humde uiteindelijk zacht. Ach… “Waarom ook niet?” Niemand leek veel aandacht aan hen te besteden gezien vrijwel iedereen in het restaurant op date was. Niet dat het Alain veel zou uitmaken als ze dat wel deden. Maar die blos op Cas zijn wangen? Dat was puur genieten. Zelfs nog beter dan de geur van het eten.

Dat was ook altijd wat Cas dacht als Alain met wat nieuws kwam. Een dramatische zucht klonk en Alain schudde zijn hoofd even. Werd zijn eten nou vergeleken met fastfood? Dat was wel een nieuw low. Hij begreep ergens wel wat Cas bedoelde en keek hem met geheven wenkbrauw aan. “Vooruit. Proberen we een keer,” besloot hij daarom te zeggen. Cas deed zijn best, ondanks zijn moeilijke smaak. Hij probeerde wat Alain hem aanbood en zelfs al was hij wat terughoudend, zou Alain hetzelfde doen.

Meer pasta. Alain gniffelde even om de woorden. “Uiteraard,” zei hij direct. Inmiddels had hij geleerd waar het probleem vooral leek te zitten. Textuur of te sterke smaak. Maak je groenten fijn genoeg en Cas merkte het minder op, verzacht de smaak iets en de ander vond het misschien nog wel lekker. Inmiddels had Alain veel aangepaste recepten en het was even wennen geweest, maar het was niet erg.

Cas sneed vluchtig de spaghetti en Alain boog voorover om de hap te nemen. Waar Cas zijn wangen rood waren geworden bij de actie, kon Alain er enkel om glimlachen. Hij leunde weer terug in zijn stoel en humde bedenkelijk, voor hij knikte. “Smaakt goed,” besloot hij, al had hij wel een hard stukje opgemerkt. Wat het precies was, was met de saus lastig te zeggen, maar hij kon nu al raden dat het zou betekenen dat Cas zijn eten zou gaan ontleden. Ach…

Alain pakte ondertussen het nieuwe glas wijn, nam een slok en sneed vervolgens eindelijk een stuk van zijn eigen eten voor zichzelf, om een hap te nemen. “Ah. Dit is ook inderdaad—” Een tevreden hum klonk. Cas had onbewust toch voor iets goeds gekozen. Maar, met dit restaurant had hij ook niet anders verwacht.

Bij de woorden van Cas moest Alain toch weer lachen. “Dat is het minste,” stemde hij zacht in. Cas had zoveel van hem tegoed als je het hem zou vragen. Zonder hem zou hij hier niet zitten, niet met een glimlach op zijn gezicht en een veilig gevoel. Zoveel was verkeerd gegaan en toch ging zoveel de goede, betere kant op. En ook al ging niet alles even soepel, was het duidelijk dat ze het beiden probeerden. Als dat betekende dat hij eens van dat vergif moest proeven… dan was het zo.

Alain hief een wenkbrauw bij het zien van de ontleedpogingen van Cas, alsof hij een operatie aan het uitvoeren was op zijn eten. Toen hij dan ook nog eens aangekeken werd, gniffelde hij geamuseerd. Hij zei er echter niets van en nam in plaats daarvan nog een hap van zijn eigen eten. Cas mocht doen wat hij wilde, zolang hij er maar van genoot.

Hier kon hij wel aan wennen. “Ik ook,” merkte Alain direct op. “Zeker iets om vaker te doen.” Het was immers… het was een date en hij genoot van het feit dat het iets was wat ze gewoon samen deden, iets normaals, iets alledaags. Er even tussenuit, gewoon genieten van wat Sinnoh hen te bieden had zonder het te druk te maken. Dit was genoeg. Als dit was hoe hun toekomst was, dan keek hij ernaar uit.

Dessert. Cas merkte de tiramisu op en Alain sloeg de dessertkaart even open, terwijl hij een hap van zijn eten nam. Al snel vond hij zelf iets op de kaart wat goed klonk en sloot hij deze weer, om verder te genieten van het eten. En toen de volgende bestelling dan eenmaal opgenomen werd, nam hij een laatste slok van zijn wijn. Dat was al de tweede van vandaag— Nu voelde hij er nog weinig van, maar als ze een derde zouden nemen… En dan nog wat er klaar stond voor vanavond… Misschien beter niet?

“Een Tiramisu,” bestelde hij, waarbij hij even knikte naar Cas, “en voor mij een ricotta and cinnamon trifle met salted amaretto.” En toen kwam die vervloekte vraag. Willen jullie er wijn bij?

Nee.

“Ja, doe maar.”

Sukkel.

Aan het begin had Alain zich vaak zorgen gemaakt om de eetgewoonten van de ander, maar al snel had hij geleerd dat Cas geen grote eter was. Zelfs wanneer hij iets wel lekker vond, was een kleine portie voldoende. Alain probeerde er iets meer regelmaat in te creëren, te zorgen dat het ontbijt en/of de lunch dan iets voller en gezonder werden, maar hij pushte niet; daarmee zouden ze nergens komen. Dat de ander echter maar de helft opat, was voor hem dus geen verrassing. Zelf had hij het ook niet opgekregen, zelfs al was er heel wat minder over dan bij Cas. Toen dan ook werd gevraagd of het smaakte, knikte hij tevreden. Dat zeker.

“En goed ook,” grijnsde Alain na de opmerking van Cas. Hij zou hem wel weer laten proeven. Italiaanse desserts waren goed. Al hadden de meeste keukens wel een paar desserts waar hij echt van kon genieten. Immers was hij alles behalve een moeilijke eter.

Nieuwe wijnglazen werden gevuld en Alain nam een tevreden slok. De keuken had goede wijnen uitgekozen en hij wist dat hij dit zou voelen in zijn bankrekening, maar hij had hier speciaal wat voor van de spaarrekening gehaald omdat hij niet op tijd had geweten dat Cas jarig was op Valentijn. Allemaal in orde; Cas hoefde dat niet te weten. Het was niet bewust gedaan en Alain wilde hem niet slecht laten voelen. Hij was het meer dan waard.

“Ik ga niet meer auto rijden, nee,” lachte Alain. Hij was geen goede leugenaar en zou ook niet proberen. Wat hij echter wel kon, was zeggen wat waar was. Hij ging vandaag immers niet meer naar huis rijden. Wat Cas met die informatie deed… Gelukkig werden ze onderbroken door de desserts die aankwamen en Alain haalde even diep adem. Het was maar goed dat er een aparte toetjesmaag was.

“Oké, dit moet je proberen.” Alain zorgde ervoor dat er genoeg op de lepel lag om het echt te proberen en hield deze uit naar Cas. “En geen klein nipje, helemaal!” Het ging immers om de combinatie.

Omdat het moest. Alain schudde zijn hoofd even en keek toe hoe Cas een tevreden hap nam van zijn toetje. Bij het horen dat die ook in de smaak viel, trok er een nieuwe glimlach over zijn gezicht. “Een Trifle van Ricotta en kaneel,” legde Alain uit. “Misschien moeten we thuis wat vaker de tijd nemen voor een dessert,” werd er vervolgens bedenkelijk gehumd. Misschien als Cas zin had om daar een beetje mee te helpen, kon het nog wat worden. Een dessert zo nu en dan, vooral als de warmere maanden eraan kwamen, was zeker niet verkeerd.

Op zijn beurt werd hem een vork toegehouden en Alain leunde voorover om ervan te proeven. Vanuit zijn ooghoek zag hij dit keer een meisje haar vriendin aantikken en naar hen wijzen, maar Alain besteedde er geen aandacht aan. Hij had ook niet het idee dat de blik in haar ogen negatief was, en zelfs als het dat was, was dit niets waar hij zich ooit voor zou schamen. In plaats daarvan leunde hij na de hap weer in zijn stoel en humde hij tevreden. “Als we een vrije dag hebben kunnen we ‘t wel eens maken,” besloot hij, een knikje naar de tiramisu. Het smaakte goed en het bereiden kostte niet zoveel tijd, het was vooral dat het 2 uur in de koelkast moest.

Drie glazen wijn en meer eten dan hij in weken had gezien. Bij het woord koffie, schudde hij zijn hoofd direct. “Er gaat niets meer in,” besloot hij tevreden, waarna hij het lege glas van zijn dessert voorover schoof. “Ik denk dat ik wel toe ben aan frisse lucht,” vervolgde hij met een glimlach. Een rondje lopen… subtiel, richting het hotel. Langs het water. Wat had hij dit toch allemaal goed uitgepland.

Toen er dan ook opgemerkt werd dat ze beiden klaar was en de serveerster naar hen toe kwam, vroeg Alain haar of ze konden betalen. De rekening die tevoorschijn kwam, was zo ongeveer precies wat hij verwachtte en hij trok het direct naar zich toe, zodat Cas er niet naar zou kijken. Hij wilde niet hebben dat de ander nog zou denken dat hij mee moest betalen vandaag. Alain haalde meerdere briefjes uit zijn portemonnee, twijfelde even en legde er uiteindelijk nog één bij. De service was goed, dus de fooi moest dat ook zijn. Zelfs al deed het pijn. “Bedankt,” glimlachte hij, waarna het geld werd meegenomen.

“Klaar ervoor?”


Het was tijd om even van de frisse lucht te genieten en dan van de rest van hun avond.

Natuurlijk had Cas het voor elkaar gekregen om iets wat je bijna niet fout kon doen, fout te doen. Een zucht klonk en hij schudde zijn hoofd. “Het is maar goed dat ik kan koken,” merkte hij op. Als ze beiden zo dramatisch waren, zouden ze leven op kant en klare maaltijden en daar zou hij na welgeteld twee dagen doodziek van worden. Nee, hij had zowaar wat goeds nodig. Hij hield van eten. Het maken, het uitzoeken, het opeten. Maar alleen als het goed was. Daarom vielen restaurants onder de ja-lijst, fastfood onder de nee en afhalen was ook niet alles.

De frisse lucht buiten was een welkome verandering en Alain liet een tevreden zucht horen. Zijn jas had hij aan, maar niet dichtgedaan en hij haalde even een hand door zijn haar voor hij Cas aankeek. Bij de woorden die klonken, verwijdde zijn blik echter. Ho eens, nee, nee! Dat was helemaal niet de bedoeling. Cas pakte zijn Holo Caster en Alain klemde zijn kaken op elkaar terwijl hij probeerde - en faalde - om de lichte paniek uit zijn ogen te houden.

“Nee, nee! Ik heb alles geregeld,” verzekerde hij de jongen. Hij stak zijn hand naar hem uit, in de hoop dat de ander zijn Holo Caster weer weg zou doen en zijn hand beet zou pakken. “Dus, loop je mee?” vroeg hij voorzichtig, een warme glimlach op zijn lippen. Een korte wandeling langs het water en dan zouden ze uitkomen bij het hotel. Als het goed was, zou het er niet eens al te druk zijn. En het was wellicht niet hun eerste keer op een hotelkamer, gezien dat in Snowpoint was geweest, maar… Hij had het idee dat dit toch wat anders was.

Als Cas voor eten moest zorgen, zou Alain nog geen week overleven. Hij zuchtte bij de woorden en schudde zijn hoofd. “Laten we hopen dat dat nooit gebeurt,” verzuchtte hij. Misschien moest hij Cas toch maar eens bepaalde recepten die zowaar goed waren leren maken, gewoon voor het geval hij ooit nog een pols zou breken of om een andere reden zelf niet in de keuken kon staan. Dat was… vast handig. Ja. Dat was iets voor op de lijst. “Misschien moet ik je toch maar wat dingen leren maken,” besloot hij dan ook hoofdschuddend te zeggen. Hij kon vast wat recepten toveren die makkelijk genoeg waren.

Arceus. Alain zag hoe Cas het scherm op tijd wegklikte en liet een diepe zucht klinken. Cas leek wat verward en Alain, met zijn goede lieg-kunsten, voelde de rode blos over zijn wangen trekken terwijl zijn hand werd gepakt. “Ah— Ehm— Ik heb—” Ah, ja. Erg eloquent allemaal weer. Hij haalde even diep adem. Als iemand toch ooit zou denken dat hij ergens over loog, hadden ze zijn pogingen toe nog nooit gezien. Miserabel, hopeloos en compleet mislukt.

“Ik heb alles ehm— van tevoren geregeld. Geen zorgen!” besloot hij uiteindelijk te zeggen. Hier had hij misschien iets meer over na moeten denken. Hij besloot zijn aandacht dan ook op iets anders te focussen, in de hoop dat Cas het weer zou vergeten. “Het is hier wel mooi.” Ah, ja. Dat ging helpen.

Vertrouwde hij Cas in zijn keuken? “Ik vertrouw je met mijn leven, maar minder met mijn keuken,” gaf Alain toe. Het lag… Nou, ja, het lag wel aan Cas. Maar gelukkig kon hij hem met de rest wel vertrouwen. “Maar als ik ooit mijn hand breek wil ik wel iets anders eten dan fastfood,” merkte hij op. Nu had hij niet het idee dat er nog veel erge dingen zouden gebeuren, maar het zou ook niet de eerste keer zijn dat hij iets zou breken. Beter het zekere voor het onzekere nemen.

Cas leek wat verward en Alain fronste, maar gelukkig veranderde het onderwerp al snel naar hun omgeving. Alain had altijd kalmte gevonden bij het water. In Sunyshore, hier en het was ook de reden geweest dat Sandgem zo perfect was. Het hielp hem dan ook om even diep adem te halen en een nieuwe glimlach op zijn gezicht te toveren, terwijl hij luisterde naar de woorden van de ander. Uiteraard had die het koud.

“Natuurlijk,” glimlachte Alain, tevreden met het gebrek aan afstand tussen hen. Zelf had hij zijn jas open en vond hij de frisse lucht een heerlijke verandering na zo lang binnen te hebben gezeten, maar de warmte die van de ander kwam was altijd welkom. “Als we deze kant op blijven lopen, komen we er,” lichtte hij de ander in. Ze zouden langs de waterkant blijven lopen voor enkele minuten, het restaurant achter zich latend. Het hotel was verderop al zichtbaar, maar Alain probeerde er niet te veel naar te kijken. Probeerde.