Tales of

Sinnoh

Ooit zou het glas wel breken. Alain grinnikte even en knikte. “Ze verdient het,” concludeerde hij. Cas had inmiddels wel door dat hij en Vi close waren en Alain zag Vi als een zusje. Hij gaf zielsveel om het meisje en gunde haar al het geluk van de wereld. Daarvoor moest ze echter misschien wel haar blinddoek even afdoen.

Cas zijn ouders wilden langskomen en hij had niets tegen ze gezegd. Alain vroeg zich af waarom hij het niet wilde en was al snel tot een conclusie gekomen. Het was best logisch, toch? Ze waren op het moment enkel aan het daten. Niets was officieel, dat gesprek was nog… niet geweest. Alain wilde het hebben, maar hij was ergens bang de ander te pushen om dan een keuze te maken. En… zolang ze dat gesprek nog niet hadden— je— iemand die je enkel aan het daten was… dat was nog niet de tijd om de ouders te ontmoeten, toch? Dus het was niet raar dat Cas dat niet wilde en—

Het feit dat Cas niet begreep hoe hij de zin af had willen maken, liet Alain zacht zuchten, zelfs al kon hij het de ander moeilijk kwalijk nemen. “Als je wil dat ik— dat ik terug naar huis ga zodat je ouders langs kunnen komen zonder dat je… dit uit hoeft te leggen, dan ehm— dan begrijp ik dat,” zei hij uiteindelijk wat zachter. Al wist hij niet echt hoe hij dat ging doen. Er was vast wel een oplossing.

Er waren momenten waarop de twee volledig op één lijn zaten. Momenten waarop het voelde alsof hij de ander niets uit hoefde te leggen en alles gewoon… werkte. Maar er waren ook, vaak korte, momenten waarop ze geheel op een andere plek leken te staan en elkaar aankeken alsof de ander in een andere taal aan het praten was. De één onzeker, de ander dense en het leidde tot momenten van compleet onbegrip. Maar, het belangrijkste was dat ze het probeerden. En ze kwamen er wel. Dat het niet zonder slag of stoot ging, was oké.

Het leek erop dat het uitleggen het alleen maar onduidelijker maakte voor de ander, waardoor het Alain’s beurt was om in de war te zijn. Zelfs al was het niet de reden, was het toch best duidelijk? De frons op zijn gezicht sprak boekdelen terwijl hij de ander in verwarring aankeek. “Dit— Jij— Wij. Ik weet niet—” Oké, dat ging niet helemaal lekker. Even haalde hij diep adem en probeerde hij de zin in zijn hoofd te vormen voor hij weer begon te praten.

“We daten. Ik zou het begrijpen als je nog niet wil dat er een ontmoeting met de ouders is,” legde hij uiteindelijk uit. De normale volgorde was om… het officieel te maken en daarna, als dat allemaal soepel bleef lopen, was het ergens eens tijd om de ouders te ontmoeten. En ze deden alles op de verkeerde snelheid en de verkeerde volgorde, zo veel had Alain door. Want het voelde alsof er al zoveel meer tijd voorbij was gegaan en hij twijfelde niet dat hij dit met de ander wilde, maar… hij was nog altijd bang hem af te schrikken als hij te hard van stapel liep.

Daten was simpel. Je ging op een paar dates en als het klikte, dan ging je exclusief daten. Gaf ‘t zo’n twee maanden, dan werd het tijd om dingen officieel te maken. Pak ‘n paar weken meer als ‘t niet al te soepel liep. Als dat eenmaal goed ging konden de ouders een paar weken of zelfs maanden later in het spel komen. Alain was in zijn leven maar bij één iemand tot dat punt gekomen. Hij had gedate, maar relaties… Het was maar enkele keren zo ver gekomen en behalve bij Miko, was het altijd iets geweest waar hij spijt van zou hebben. En het was niet dat hij bang was zelf spijt te krijgen. Hij was bang dat Cas dat zou hebben, en hij wilde daar nooit de oorzaak van zijn.

Met Cas was daten echter niet simpel. Dat lag niet aan de ander, maar aan hun situatie. Je leerde iemand kennen tijdens het daten, niet omdat je diegene in je huis had genomen omdat één van je vrienden z’n arm had gebroken. Je hoorde niet met trauma’s te dealen en praktisch samen te wonen voor weken voor je een gesprek had over de vraag ‘wat zijn we’. En daar bovenop kwam dat hij wist dat Cas een afstandelijker persoon was dan hij zelf en geen ervaring had wat relaties betrof. De combinatie van alles zorgde ervoor dat Alain niet wist op welk tempo hij moest bewegen. Hij wilde voorzichtig zijn en rekening houden met de jongen, maar hij wilde ook niet te ver terugstappen en riskeren dat ze nooit verder kwamen.

Zijn ma zou hem de nek om wringen als hij naar huis werd gestuurd. Alain glimlachte bij de woorden. Het was zo lastig in te beelden hoe anders Cas zijn ouders moesten zijn. Hij zou de ander het liefst zo ver mogelijk weghouden bij zijn eigen. Niet omdat hij niet trots was, maar omdat hij zelf ook niet in hun buurt wilde zijn. Omdat niemand het verdiende om aangekeken te worden alsof ze een hindernis waren op het pad wat ze voor hun zoon hadden uitgestippeld. In hun ogen was dit tijdelijk, een afleiding van dat perfecte huisje, boompje, beestje.

Er werd in zijn hand geknepen en Cas verzekerde hem dat hij hem niet naar huis zou sturen. Maar het zou oké zijn. Hij wilde— Hij wilde de ander gewoon niet haasten. Alain liet een zucht klinken en knikte, terwijl hij probeerde om de woorden te vinden die dat zouden uitleggen. Het was immers een onderwerp wat hij vandaag had willen aankaarten en— misschien was dit het moment? Er was in elk geval een aanleiding.

“Ik zou ze graag ontmoeten,” gaf Alain toe. Daar was geen twijfel over mogelijk. Hij wilde Cas zijn ouders ontmoeten, maar… hij wilde wel… Een zucht ontsnapte en hij slikte even. “Maar— Ik weet dat het voor iedereen anders is. Ik weet het,” probeerde hij uit te leggen. Hij hield het daten niet vol als hij geen toekomst zag met iemand. Hij was een relatie gestart met Miko omdat hij een toekomst samen had kunnen zien. En nu met Cas? Hij zag daar een mogelijkheid en op dit moment wilde hij die met beide handen vastgrijpen.

“Maar ik wil dat je alle tijd neemt die jij nodig hebt voor we een volgende stap aan gaan. Ik ben daar klaar voor en ik— Misschien is dat snel. Ik weet het niet. Ik weet wat ik wil en—” En dat was Cas. “Maar, ik— Ik heb geen haast en we hebben de tijd. Alleen—” Hij haalde even diep adem en schudde zijn hoofd, voor hij zacht in de hand van de ander kneep. Alleen was het niet handig om daarvoor al de ouders te ontmoeten. Want tot Cas het zeker wist, tot ze dat label erop hadden geplakt, was hij nog altijd te bang dat dit door zijn vingers zou slippen. En dat zou dan zoveel meer pijn doen.

“Ik denk dat het ontmoeten van ouders pas thuis hoort na die stap, als het niet meer daten is.” En dat was het. Dat zijn ouders al eens langs waren geweest… Dat was een teleurstelling die niet voorkomen had kunnen worden. Maar, met Cas zijn ouders wilde hij het goed doen. Hij wilde ze ontmoeten als hij Cas vol trots de zijne kon noemen en hij wilde zich geen zorgen hoeven maken op welk tempo ze dingen deden. En hij was daar klaar voor, maar hij had alle geduld van de wereld voor de ander.

Natuurlijk was Alain zich ervan bewust dat hij soms hals over kop sloeg en dat alles een complete chaos werd in zijn hoofd. Voor een moment kon hij zich dan even geen plek meer vinden en was het moeilijk om die rust weer tot zich te laten komen. Hij schoot van de ene gedachte in de andere, kreeg zijn zinnen niet af en creëerde een probleem waar er eigenlijk geen was. Het was niet met opzet, het was niet iets waar hij trots op was en hij was zich er wel van bewust. Maar op het moment dat het gebeurde, was de paniek nabij en wist hij het gewoon even niet meer.

De conclusie die Cas trok, was niet wat Alain had gehoopt dat hij uit het verhaal zou halen. Een nieuwe frons trok dan ook over Alain’s gelaat. Wilde hij zijn ouders nog niet ontmoeten? Ja en nee. Natuurlijk wilde hij het, maar…

Eh?

Toen Cas de volgende woorden sprak, schoot de paniek terug in Alain’s ogen. Nee, nee, nee. Dit was niet— “Shit.” Het was nooit zijn bedoeling geweest om dat hardop te zeggen en het drong niet eens door dat hij het had gedaan. Zijn vrije hand legde hij opnieuw in zijn nek om er wat ongemakkelijk langs te wrijven. Het laatste wat hij wilde was Cas laten denken dat het moest. Waarom had hij zijn mond ook niet kunnen houden? Dit maakte het allemaal alleen maar erger en—

Kalm.

Alain forceerde zichzelf om eerst rustig adem te halen, voor hij zijn hoofd lichtjes schudde. “Ah— nee— het was niet mijn bedoeling om…” Shit. Hij keek weg van de ander, blik gericht op zijn voeten terwijl hij zocht naar de juiste woorden. Op dit moment had hij enkel spijt dat hij het er allemaal uit had gegooid. Het was een fout geweest. Waarom kon hij dan toch ook niets eens normaal doen? “Het laatste wat ik wil is dat je daar spijt van krijgt.” Tweekleurige ogen vonden de grijze ogen van de ander weer. En het was oké om daar nog mee te wachten. Eén persoon kon het tempo niet bepalen, dat moesten ze samen doen. Maar Alain viel hard en snel en omdat de situatie nu zo anders was, wist hij niet hoe hij het in moest schatten. Wat juist was, want dat was alles wat hij probeerde.

Hij moest zich geen zorgen maken, werd Alain verzekerd. Dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Een combinatie van die permanent aanwezige onzekerheid, samen met het feit dat hij zelf van zo veel spijt had, maakte een combinatie die af en toe zijn hoofd deed tollen. Het was nooit van al te lange duur en met Cas voelde hij zich comfortabel genoeg om het, uiteindelijk, aan te kaarten. Maar soms had hij even een reality check nodig en hij kon niet beginnen met beschrijven hoe dankbaar hij was dat Cas daar het geduld voor had. Voor nu.

Er werd zacht in zijn hand geknepen en Alain knikte voorzichtig. Ze zagen wel waar ze kwamen, welke stappen ze zouden nemen. Alain liet nog een zucht ontsnappen en liet de hand van de ander voor een moment los, om zijn handen even door zijn haar te halen en de grijze ogen van Cas op te zoeken. Een lichte, bezorgde frons bleef nog even op zijn gezicht staan, voor hij uiteindelijk weer knikte. Hij wist dat Cas gelijk had, maar het weten en de zorgen laten gaan waren twee heel verschillende dingen.

“Sorry,” kwam eruit in een zachte fluister. Het probleem was dat hij nooit had uitgelegd waar het vandaan kwam. Hij klemde zijn kaken even op elkaar en haalde diep adem. “Ik heb— Er zijn een aantal dingen waar ik spijt van heb,” legde hij uit, zonder te veel in te gaan op details, waarna hij voorzichtig de hand van de ander beetpakte en erin kneep.

“En soms weet ik niet— Soms is het lastig om in te schatten wat me tegenhoudt. En— Ik wil niet dat je denkt dat ik iets - of jou - niet wil, want niets is minder waar,” probeerde hij verder uit te leggen. “Maar ik… Ik wil niet degene zijn die je leert wat je eh— wat je niet wil.” Het gevoel wat hij had als hij terugdacht aan die twee… nee. Hij wilde dat niet voor Cas zijn. En dat was waar hij zich zorgen om maakte.

Van wat had hij spijt? Alain fronste even. Het was moeilijk om uit te leggen waarvan hij precies spijt had en misschien was dit niet de tijd of plek daarvoor. “Misschien niet vandaag?” vroeg hij met een voorzichtige glimlach. Het was niets al te heftigs, maar het was wel iets wat hij liever gewoon uitlegde in de rust van zijn huis of dat van Cas. Iets wat hij wilde vertellen om vervolgens in bed te kunnen kruipen en niets anders meer te hoeven doen.

De woorden die Cas sprak, wisten hem enigszins gerust te stellen. Het was fijn om te weten dat Cas - voor nu - nergens spijt van had. Zelf had hij wel al enige spijt gevoeld destijds, maar had hij altijd gedacht dat het aan hem lag. Dat was immers wat hem keer op keer werd verteld. Hij moest blij zijn met wat hij had.

Maar als hij ergens spijt van had-

Alain’s ogen werden groot en hij schudde zijn hoofd. “Nee, nee!” riep hij iets te snel uit. Hij haalde even diep adem, voor hij door ging. “Niet met jou,” vervolgde hij zacht. “Er is geen moment met jou waar ik spijt van heb,” besloot hij in meer woorden te herhalen. Daar was geen twijfel over mogelijk.

“Maar er zijn momenten geweest— lang geleden. Jaren geleden. Waar ik wel spijt van heb en ik wil jou gewoon niet in die positie zetten.” Dat was alles waar dit om ging. Maar, het was weer uit de hand gelopen. Hij had dit gesprek nooit zo willen hebben en zeker niet op Cas zijn verjaardag en— Shit. Vandaag ging zo goed, was hij het nu al aan het verpesten?

“Sorry.”

Shit.

De opluchting was duidelijk toen Alain vertelde dat zijn spijt niets met hen te maken had. Gelukkig had hij dat nu over weten te brengen, want als hij ergens geen spijt van had, dan was het dit. Alles wat hij tot nu toe met de jongen had gedaan was positief en hij was zo blij met hem, zelfs al waren er momenten waarop ze even niet op één level zaten. Dat nam hij voor lief, want hij wist hoe hij zich de rest van de tijd voelde.

Er werd hem verzekerd dat hij de ander niet in zo’n positie zou zetten. Hij knikte langzaam, al trok er een nieuw schuldgevoel omhoog omdat ze hier nu al even stonden en weer een misverstand hadden gehad. Hoe lang nog tot Cas het beu was? Hij slikte even. Het idee dat—

Een hand werd op zijn schouder gelegd en de woorden die kwamen, zorgde ervoor dat hij even kort knikte. Even twijfelde hij nog, voor hij zelf verder naar voren stapte en zijn armen om de ander heen sloeg, om zijn gezicht in de hals van de jongen te verbergen. Hij humde even om aan te geven dat hij de woorden had gehoord. Toen hij weer sprak, was zijn stem zo zacht dat het enkel gehoord kon worden door het gebrek aan ruimte tussen hen in. “Bedankt.”

En dit was allemaal begonnen over zijn ouders. Het was over helemaal niets gegaan. Misschien had Cas ook wel gelijk en moest hij proberen los te laten hoe het zou moeten gaan. Ze deden alles anders en als ze daar allebei gelukkig mee waren, dan was het oké, toch? Cas was niet zoals hij en hij was niet zoals… Nee. Even trok hij de ander nog iets dichter tegen zich aan, al was het maar om zich ervan te overtuigen dat het oké was. Alles was oké.

“Sorry. Je hebt gelijk.” Hij liet de ander langzaam los en zette een kleine stap naar achteren. “Als je ouders— Als je ouders langs willen komen, wil ik ze best ontmoeten.” Hij knikte langzaam, alsof hij nu pas zeker was dat hij het eens was met die woorden. Het minste wat hij kon doen, was vertrouwen op de ander.

Alain humde even instemmend toen er werd gevraagd of het weer ging. “Bedankt,” herhaalde hij zacht. Voor het geduld, voor de knuffel die hij terug kreeg. Achteraf leek het allemaal op niets te slaan, maar soms was er een moment waarop alles even te veel leek. Hij schoot dan in een mindset waar hij van het één op het andere schoot en alles was te veel en niets ging goed. Het was niet bewust, en als hij erop terug keek realiseerde hij zich dat het nergens over ging. Hij maakte zich zorgen om niets. Maar dat was achteraf.

Een hand werd uitgestoken en Alain glimlachte tevreden toen hij deze weer beet kon pakken. Ze begonnen - eindelijk - weer te lopen en Alain humde even toen er werd gezegd dat Cas zijn ouders al langer langs hadden willen komen, maar dat hij het niet had zien zitten. Nog steeds niet. Dat was waardoor dit gesprek was begonnen; Cas die zijn ouders niet wilde laten overkomen.

“Waarom niet?” besloot Alain dit keer te vragen, in plaats van naar conclusies te springen. Het was lastig om te begrijpen waarom Cas zijn ouders niet over wilde laten komen. Waarom Alain de zijne niet langs zou willen hebben, was duidelijk. Maar die van Cas waren heel anders, toch?

De ouders van Cas wisten nog steeds niet wat er was gebeurd. Er werd Alain direct verzekerd dat dit niet ging over wat er tussen hen gebeurde. Alain was benieuwd wat de ander zou zeggen over hen tegen zijn ouders. Zou hij het willen weten? Met zijn eigen ouders sprak hij hier niet over, niet uit schaamte, maar omdat hij geen behoefte had om hun reacties te horen. Rey, echter, was een ander verhaal. Er was nooit een negatief woord gevallen in die conversaties en hij zag het niet gebeuren dat dit wel ooit het geval zou zijn.

Het was Myrddin waar ze niets over wisten. Alain knikte. “En je wil niet dat ze het weten?” vroeg hij met een licht bezorgde frons. Hij begreep het. Immers had hij alles ook verzwegen van zijn ouders en als Rey niet aan zijn deur had gestaan, had ook zij niets geweten. Zijn ouders hield hij het liefst overal buiten omdat ze het enkel erger zouden maken, maar voor ieder ander was het een geval geweest waar hij niet wilde dat men zich zorgen maakte. Zou dat het zijn?

“Als je ze ontwijkt, zullen ze zich enkel meer zorgen maken,” zei hij daarom. Dat had Rey laten zien. In zijn poging om haar overal buiten te houden, had hij het enkel erger gemaakt. En wat er ook was gebeurd, Cas kon laten zien dat hij er bovenop kwam. En dat hij hier niet alleen was. Een goede ouder zou dat geruststellend vinden, toch?

De antwoorden van Cas waren duidelijk: dit was niet het moment om te veel over zijn ouders na te denken. Alain knikte daarom en kneep zacht in de hand van de ander. Hij begreep het en als Cas eenmaal klaar was om ze over te laten komen, dan zou hij er zijn. Misschien zou dat de ouders van Cas juist wel geruststellen. Hij hoopte het maar. Vandaag, echter, was niet de dag om daar zorgen over te maken.

Misschien konden ze eerst wat drinken als ze eenmaal op het festival waren. Alain haalde even diep adem, enkel om die weer los te laten in een licht geamuseerde zucht en nogmaals zijn Holo Caster te pakken. Gelukkig had het gesprek langer gevoeld dan het echt had geduurd en hadden ze echt nog wel tijd over, maar… Arceus. Wat hadden ze toch een talent om het festival te ontwijken vandaag. Even keek hij over zijn schouder in de richting waar ze vandaan kwamen, de neiging om Cas nu terug naar bed te sl—

Nee.

“Ja, eh— Dat is geen slecht plan. Nog ‘n voorkeur?” vroeg hij de ander met een voorzichtige glimlach. Zelf zou hij alles prima vinden. Een warme chocomelk zou er na alles wel in gaan, maar hij wist ook dat Cas geen fan was en was zelf… niet zo moeilijk. Waar ze ook uit kwamen, hij vond wel wat. Zolang ze het festival zowaar eens zouden vinden.