Tales of

Sinnoh

Er werden door Cas enkele opties genoemd waar ze iets te drinken zouden kunnen halen. Een milkshake en smoothie waren nieuwe weetjes. Alain had in alle eerlijkheid verwacht dat Cas het idee aan een smoothie afschuwelijk zou vinden, maar… misschien was dat wel iets om overdag ook vaker te gaan maken dan. Dan kreeg de ander wat meer vitamines binnen met het gepruts tijdens het avondeten.

“Allemaal prima,” knikte Alain. Dus, toen Cas voorstelde te zien wat ze het eerste tegen zouden komen, humde hij nog een keer ter bevestiging. Alain was niet heel lastig met wat hij wilde eten of drinken. Hij was geen groot fan van eten bestellen omdat het vaak niet gelijk was aan in een goed restaurant eten en als hij zijn geld verspilde aan zijn eten door iemand anders laten maken, wilde hij geen flubbervettepizza. Maar, verder dan dat…

En daar waren ze dan eindelijk. De drukte was gekomen en onbewust nam Alain Cas zijn hand iets steviger beet. In de tijd waar hij nog thuis woonde, had deze drukte hem opnieuw mentaal in de put geduwd. Tegenwoordig stond hij zeker genoeg in zijn schoenen om zich er doorheen te zetten, terwijl hij de vele kraampjes en standjes bekeek tot hij iets te drinken vond. “Smoothies?” vroeg hij de jongen, voor hij richting een kraampje stapte. De glimlach op zijn gezicht groeide onbewust bij het zien van alles wat er op het menu stond. Zo’n rode smoothie klonk wel erg goed…

De opmerking over rozen liet Alain even grinniken. “Het is best schattig,” merkte hij op. Het was allemaal een beetje veel, maar waar de ander sterk afstak tegen de aesthetics, leek Alain er juist volledig in te vallen. De kleurrijke, mierzoete kleuren en decoraties waren exact op zo’n manier extra dat hij het wel wat vond hebben.

Het was alsof de twee op elk vlak compleet verschillend waren. Vooral op het vlak van eten en dingen lusten, was het alsof er niets overeen kwam. Gelukkig betekende dit dat Alain vrijwel alles lustte, terwijl Cas… ja. Daar was het wat lastiger. Het verbaasde Alain dan ook dat smoothies een optie waren, één die hij met liefde nam. Er was een lange tijd geweest waar een smoothie zijn ontbijt zou zijn en misschien was dat wel weer een goed idee.

Nadat ook Alain zijn smoothie had besteld, bestaande uit cranberry sap, yoghurt, frambozen en aardbeien, haalde hij zijn portemonnee tevoorschijn, betaalde en pakte de twee drankjes aan. Hij gaf die van Cas over en nam een tevreden sip van zijn eigen, voor hij even kort humde. “Bevalt het?” Met Cas wist je het maar nooit en als hij het niet lekker vond, konden ze altijd nog even langs een milkshake tentje.

Alain humde even toen Cas opmerkte dat het ook recht voor zijn deur had kunnen zijn. “Dan zullen we volgend jaar maar bij mij moeten spenderen,” merkte hij geamuseerd op. Misschien was dat niet eens zo’n slecht idee. Eén nachtje hier, om het festival te kunnen zien voor een … kortere tijd dan gepland weer, en de rest ver weg van de drukte.

Cas die een slok of hap nam van iets wat hij niet kende, was net als een Pokémon. Zo’n heel voorzichtig hapje om te bepalen of het in de smaak viel, voor er meer van werd gegeten of gedronken. Hij had Ari het ook keer op keer zien doen en Cas deed precies hetzelfde. Voor hij de ander had leren kennen, had hij zich er misschien nog wel aan geïrriteerd. Maar nu kon hij niet anders dan toekijken met een lichte glimlach, gewoon omdat het zo typisch Cas was.

Toch leek Cas tevreden met het drankje en hierna werd er gevraagd naar de zijne. Alain nam nog een slok, voor hij het uithield naar de ander. “Proef maar,” humde hij. Het was… Het smaakte precies zoals het eruit zag.

“We? Jij lag nog heerlijk te slapen toen ik uit bed kwam,” knipoogde Alain geamuseerd. Hij was al even langer op dan Cas, zelfs al was hij ergens terug in bed gekropen. Dat zou altijd een probleem zijn. Als de ander nog in bed lag, dan was het extra warm en wilde alles in hem terug erin kruipen om zich weer in volledige Koala-modus tegen de ander aan te leggen en te genieten van de rust. Maar, ze konden Cas zijn verjaardag niet in bed spenderen. Misschien volgend jaar.

Zijn drankje werd aangenomen en Alain moest lachen bij het zien van de uitdrukking op Cas zijn gezicht na de slok. Dat viel niet in de smaak. Hij nam de rode smoothie terug aan en boog zich even naar Cas toe om een kleine slok van de zijne te nemen, waarna hij tevreden humde. “Ah, ja,” klonk er bedenkelijk, voor hij weer recht stond en de ander met een fronsje aankeek. “Smaakt meer als iets voor jou,” kwam er met een lach uit. Cas was absoluut moeilijk wanneer het aankwam op dingen lusten, maar zo onderhand wist hij wel af en toe juist in te schatten of de jongen iets ging lusten. Zijn eigen mierzoete drankje stond niet tussen de mogelijkheden.

“Volgens mij zou het Froakie kussen die kant op moeten zijn,” merkte Alain met een knik naar voren op. Hij wist niet of ze er al bijna waren en nog even lopen was voor hem absoluut geen probleem, maar dan konden ze dat tafereel in elk geval van hun lijstje schrappen. Er was nog een handjevol dingen die hij verder hier wilde doen, maar daar hadden ze de tijd gelukkig nog wel voor. Het enige wat immers nog tijdsgebonden was vandaag, was de reservering voor het restaurant.

Niemand die hem had gezegd dat hij het bed moest verlaten. Alain rolde even met zijn ogen, zelfs al ging dit gepaard met een glimlach. “Ik had geen keus~” klaagde hij dramatisch. Het was niet enkel de eerste keer dat ze samen een verjaardag vierden, maar ook de eerste Valentijn samen. Dan moest hij wel uitpakken, toch? En… Hij zou wel een dagje op iets minder slaap overleven. Er was immers genoeg om hem wakker te houden vandaag.

De ananas liet hem nog twijfelen. Alain moest opnieuw lachen en schudde zijn hoofd even. “Als ‘t niet lekker is, kunnen we straks ook wat anders halen,” opperde hij. Inmiddels had hij lang en breed geaccepteerd dat dit af en toe een mogelijkheid was en als Cas de smoothie maar niets vond, konden ze best ergens stoppen om voor hem een milkshake of iets anders te halen.

Hoopvolle woorden klonken toen Cas zei dat er misschien geen Froakies meer over waren. “Ik denk ‘t toch wel,” merkte Alain geamuseerd op. Er leken meerdere mensen klaar te staan om een Froakie te kussen, dus hadden ze nog wel eventjes de tijd om hun smoothies verder op te drinken. “Zo heb ik ‘t voorgaande jaren ook gedaan,” stelde hij de ander gerust.

“Ik voel ook weinig om—” Even vertrok zijn gezicht toen hij iemand een Froakie een kus zag geven. Niet op het hoofd. “Ja… nee.” Hij schudde zijn hoofd even, maar zijn blik vertrok nog meer toen de volgende precies hetzelfde deed. Bij dezelfde Froakie. Dit was wel erg naar. Waarom was dit een ding? “Misschien houd ik het wel bij een hoofdklopje.” Dat moest genoeg zijn. Hij had al zijn eigen kikker om te kussen en die ging hij ook niet delen met anderen.

Het was niet slecht. In Cas zijn taal zei dat genoeg, want als het echt niet lekker was zou die eigenwijze man nooit doordrinken. Alain moest dan ook weer lachen en schudde zijn hoofd even. “Als jij ‘t zegt,” glimlachte hij enkel. De ander was absoluut hopeloos, maar hij kon niet anders dan ervan genieten.

Het was maar goed dat ze de smoothies gekocht hadden voor het froakies kussen. Opnieuw moest Alain even grinniken. “Die arme Froakies,” merkte hij in een tragische zucht op. Die hadden er ook niet om gevraagd om gekust te worden en daar zaten ze. Beide partijen onwillig voor de kus. Het was toch een hele vreemde situatie als je erover na ging denken.

Was hun huid niet giftig? “Nee,” antwoordde Alain, waarna hij naar één van de Froakies keek. Het ding keek hem met grote, vriendelijke ogen aan en Alain’s blik vertrok. Hij kon niet inzien hoe iemand daarnaar kon kijken en kon denken: dat wil ik kussen. Hij liet het ding dan ook enkel een zachte glimlach zien en drukte een kus tegen zijn vingers, voor hij het diertje tevreden over zijn kop aaide. De Froakie legde zijn kop al snel tegen Alain’s hand en hij lachte zacht. Het was absoluut een vriendelijk beestje. Hierna gleden zijn ogen naar Cas en… zag hij hoe daar een staarcontest was begonnen. Wat een man was het toch. Hij schudde zijn hoofd weer even en keek met een frons naar de Froakie voor hem, voor hij een stap naar achteren zette.

“Apart kleurtje,” merkte hij met een knikje op. De Froakie van Cas was duidelijk blauw, maar de zijne leek… roze te zijn? Een licht rood. Het was een zachte kleur, maar het was geen Pokémon die hij in zijn team kon gebruiken, zelfs al leek het diertje erg vriendelijk. Daarbij had hij geen eens een Pokéball bij zich als hij het zou willen. De man achter het kraampje vertelde trots dat ze vrij waren om de Froakies mee te nemen, waarna Alain even een blik wierp op Cas. “Wil jij—” vroeg hij, waarna hij even naar de roze, beglitterde Froakie gebaarde.

De Froakie leek enthousiast over het idee om hier weg te mogen en Alain kon dat volledig begrijpen. Hij zou ook niet de hele dag door vrouwen in de 40 die eenzaam waren gekust willen worden. Het leek hem dan ook geen slecht plan om de Froakie hier misschien wel weg te halen, zelfs al zou dat niet betekenen dat ze de Froakie zelf zouden houden. Toen Cas dan ook een Pokéball tevoorschijn haalde en deze tegen de Froakie aan drukte, zwaaide Alain er even vrolijk naar.

Zodra dat gedaan was, stond Alain weer rechter en liet hij een tevreden hum horen. Hij dronk het laatste van de smoothie en gooide deze in de dichtstbijzijnde prullenbak, om weer een hand uit te steken naar Cas, een lichte glimlach op zijn gezicht. “Dat viel best mee, toch?” Immers hadden ze de kikkers niet echt hoeven kussen, wat een stuk beter was. Als dat een eis was geweest, was ook hij snel doorgelopen. Hij had een grote liefde voor Pokémon, maar… dat hoefde dan weer niet. Een kus in de vacht van zijn eigen Pokémon drukken was één ding, een vreemde Froakie waar iedereen met z’n lippen aan zat was iets heel anders.

Het leek erop dat het drukste punt van de dag nu aanbrak en Alain keek wat ongemakkelijk om zich heen. “Zullen we richting de bootjes gaan?” besloot hij te vragen, om vervolgens alvast in die richting te bewegen. Het idee om rustig in zo’n bootje te stappen, leek hem meer dan prima. Dan konden ze daarna nog wat plekjes af en dan was het tijd om de drukte achter hen te laten.

Het viel allemaal best mee, zolang je de kikker geen echte kus gaf. Cas leek het daar volledig mee eens te zijn, gezien de zin die hij niet eens afmaakte. Opnieuw moest Alain lachen. “Eenzaamheid doet wat met mensen,” merkte hij rustig op, half-grappend. Ergens zat waarheid in die woorden, als je zag hoe veel mensen hier rondliepen, alleen, met de wanhoop om toch iets te vinden op Valentijn.

Hopelijk waren de bootjes een beetje stabiel. De woorden die volgden, zorgden ervoor dat Alain met één opgetrokken mondhoek naar de ander keek. “Als we nog een keer thuis eindigen, durf ik niet te zeggen dat we de reservering redden,” merkte hij op, toon zo onschuldig mogelijk. Nee, als ze het water in zouden vallen en naar huis moesten, dan was daar het bed en de douche en— nee. Dan kon hij de plannen net zo goed naar morgen verzetten. Bij het idee alleen al vertrok zijn blik dan ook.

“Stil blijven zitten,” concludeerde Alain uiteindelijk. Dat was de enige manier. Al kon hij zich herinneren dat de bootjes redelijk stabiel waren. Als je echt je best deed was het zeker mogelijk om eruit te vallen en als je elkaar liep te klieren was er absoluut een mogelijkheid dat er minstens één iemand overboord ging. Hij had het zien gebeuren, maar gelukkig (nog) nooit bij zichzelf.

Het idee van met natte kleren in een restaurant zitten, zeker een proper restaurant, liet Alain’s blik opnieuw even vertrekken. “Dan mogen we er nooit meer komen,” merkte Alain wat gepijnigd op. Daarbij zou het plakken op alle niet-comfortabele manieren. Nee, hij zou nog liever een reservering missen dan er nat binnen komen wandelen. Het beste was om de reservering gewoon te halen. Ze hadden daarna nog… genoeg tijd voor andere taferelen.

Cas merkte op dat ze dit niet in Kalos hadden en Alain humde even bedenkelijk. “Ik denk dat Sinnoh wel extreem is met haar festiviteiten,” bedacht Alain zich. Het was iets wat mensen altijd opviel. Hoe heette het nou— Diamond Corp? Champion’s Day was het absolute voorbeeld van hoe ver die organisatie hun festiviteiten wist te trekken en toeristen gingen er altijd wild op. Tot een zekere leeftijd had Alain altijd gedacht dat het in elke regio zo was.

“Valentijn was nooit je ding,” herhaalde Alain bedenkelijk. “Zegt de man die jarig is op Valentijn, uit de meest romantische regio komt en in de meest romantische stad van Sinnoh is gaan wonen…” Een lach klonk en hij schudde zijn hoofd. Hij haalde even diep adem en liet het los in een zucht. “Dan hoop ik dat deze valentijn beter bevalt.” En dat vanaf dit jaar, Valentijn meer zijn ding zou zijn.