Tales of

Sinnoh

Het was soms grappig hoe verschillende de twee waren. Waar dit echt het festival was voor Alain en het hem helemaal deed opleven, was het vooral dat wat ervoor zorgde dat Casimir hier wilde zijn. Het festival zelf kon hem niet veel schelen, maar het gezelschap maakte het allemaal meer dan goed. De rust en ontspanning die ze zouden vinden op de bootjes, zou ook een aangename verandering zijn.

De opmerking van Alain deed hem even enkele keren knipperen. Het klonk als iets dat Casimir moest weten, waarschijnlijk iets dat te maken had met iets dat al een hele tijd geleden was gebeurd, maar hij zich nu niet meer voor de geest kon halen. “Dit keer?” vroeg hij dan ook in de hoop dat het opgehelderd zou worden. Ondanks hun kleine probleempje van eerder, zou Casimir zonder enige twijfel deze dag al meer als vijf sterren geven.

De bootjes naderde al snel, zelfs met het vele volk dat hier stond ging het allemaal heel erg snel vooruit. Eindelijk gooide Casimir zijn smoothie weg, zodat hij er niet mee op het bootje zat. Alain noemde het ondertussen schattig, want natuurlijk vond hij dat. Het deed Casimir hem even geamuseerd aankijken. “Het is lief,” beaamde hij. Ondertussen gebaarde iemand naar het duo dat er een bootje voor hen klaar stond. Casimir deed het teken dat Alain eerst mocht gaan, zodat hij kon zien hoe dat hij het bootje in zou stappen, voor hij zich eraan waagde. “Gaat het lukken?” Hij stak alvast zijn hand uit, om de andere eventueel te helpen met in te stappen. Dadelijk vielen ze het water in nog voordat ze vertrokken waren

En daar kwam de reden dat hij het zich niet herinnerde. Het was iets dat hij de allereerste dag bij lain thuis had gezegd, een dag die in een redelijke waas aan hem voorbij was gegaan. De soep daarentegen, kon hij zich nog goed herinneren. Het was pakjes soep en die waren allemaal bijna hetzelfde. “Ah, ja, die soep. Wat je vers klaar maakt is veel beter.” Vaak maakte Alain iets klaar dat ingrediënten bevatten die hij normaal maar niks vond, maar op een manier lukte het de andere om het goed te bereiden. Al was dat niet altijd het geval.

Zonder enige moeite wist Alain het bootje in te kruipen, maar ondanks dat kon Casimir het ieder moment verkeerd zien gaan. Hij twijfelde dan ook geen seconden om de hand van Alain vast te namen, alles wat de kans zou verkleinen dat hij in het water terecht kwam was welkom. Eén voet wist hij veilig in de boot te krijgen, maar hij voelde direct hoe het minder stabiel aanvoelde dan het vaste land. Diep ademde hij in, om vervolgens snel zijn tweede been ermee in te zetten en snel neer te zitten.

“Dat viel best mee,” zei Casimir terwijl hij uitademde. Hij had het niet eens doorgehad dat hij zijn adem had ingehouden. Zijn blik ging even naar het water naast hun, om daarna Alain even aan te kijken. Nu hij neer zat, voelde hij zich al iets kalmer en dat was ook te zien aan de kleine glimlach op zijn lippen. Maar lang duurde het niet. Een rode straal verscheen vanuit zijn jaszak en de zwarte Psyduck verscheen voor hen in de boot. Het plotse gewicht zorgde ervoor dat de boot even gevaarlijk wiebelde, zeker toen het ding vrolijk op en neer sprong. “Nee, stop, laat dat,” zei Casimir direct streng. Met één hand hield hij het bankje stevig vast, terwijl hij met de andere zocht naar de verdomde pokébal.

De blik die Casimir wierp op de Psyduck was er zeker niet één die vreugde uitstraalde, maar het deerde het ding helemaal niets. Het maakte oogcontact en bleef vreugdevol verder hopsen in de boot. Waarom had hij het ook alweer mee naar huis genomen? Niks goeds kwam van de Psyduck. Buiten het gelach horen van Alain naast hem. De expressie op zijn gezicht verzachtte wanneer hij opzij keek naar hem. Zoals altijd wist de andere het gedrag van pokémon te waarderen, zelfs in deze situaties. Hij dacht niet na over de ‘wat als’, iets wat Casimir niet kon verhelpen.

Spetters water vlogen in de lucht en kwamen hoog genoeg om op het duo te vallen. Casimir hield direct een hand voor zijn gezicht alsof het iets zou tegen houden. “Michael?” vroeg hij even verward aan Alain. Ondertussen kwam het niet meer als een verrassing dat de jongen kwam met de namen voor zijn pokémon, maar van waar had hij deze nu weer?

Zijn grijze ogen gleden even naar het water, maar de zwarte pokémon was nergens te bekennen. Hopelijk betekende het dat ze wat rust konden hebben. Casimir liet zijn arm dan ook weer zakken en legde zijn hand vervolgens op die van Alain. “Ik dacht dat dit ontspannend zou zijn,” zuchtte hij een tikkeltje geamuseerd. Want waarom ook niet. Er was niks gebeurd en de Psyduck bedoelde het duidelijk niet slecht. Die was gewoon vrolijk. Het ging geleidelijk aan, maar hij wist pokémon steeds meer te vertrouwen. Zelfs degene als de zwarte eend die hij niet goed kende.

Wat de vriendschap ook was tussen Alaric en Alain, het was iets waar hij niets van begreep. Hij had wel eens meegekeken op de andere zijn Holo Caster, maar het enige wat die twee naar elkaar leken te sturen waren vage filmpjes. Casimir had lang geleden opgegeven om het te begrijpen. Zolang de man niet wekelijks bij hun was, was het in orde.

Not a thought behind those eyes.

“Dat beschrijft hem heel goed.” Jammer genoeg. Een gevecht houden met de pokémon was daardoor enorm moeilijk, maar niet onmogelijk. “Voor Alaric is het ook erg toepasselijk,” vervolgde hij nadien bedenkelijk. De twee deelde bijna dezelfde blik.

Aan de zijkant kon Casimir de poten van de Psyduck horen tegen het hout. Waarschijnlijk probeerde het er weer in te kruipen maar zonder succes. Veel beter zo, liet hem maar in het koude water zitten. Lang duurde het ook niet voor het geluid stopte en er weer een ontspannende stilte heerste. “Zonder psyduck,” voegde Casimir eraan toe. Als dit werkelijk iets was wat Alain vaker wilde doen, zou Casimir hem zeker niet tegen houden. Na de drukte van eerder, was de rust welkom.

“Er zijn vast wel plaatsen waar ze dit heel het jaar door doen.” Casimir keek even opzij naar Alain. Het was iets wat waarschijnlijk fijner zou zijn als het weer beter was.

Al zijn pokémon hadden ondertussen namen gekregen van de andere, maar hij gebruikte ze nog steeds niet. Ze hadden geen verdere meerwaarde, dus liet hij het zo. Dat Alain ze gebruikte was voor hem allemaal goed zolang dat de pokémon bleven luisteren. Wat tot hiertoe nog steeds het geval was. Ondanks dat hij langzaam aan begon te begrijpen waarom mensen zo gehecht waren aan hun pokémon, had hij nog steeds een lange weg te gaan.

Als ze eenmaal weer thuis waren, wist hij gewoon dat het filmpje hem getoond zou worden zodat hij de volledige context kon begrijpen. Zachtjes grinnikte Casimir om de woorden van Alain. “Dan moet er wel iets van waarheid in zitten.” Alaric was geen slechte man, hij was gewoon…Alaric.

Wanneer Alain plots in beweging kwam, keek Casimir hem verbaasd aan enkel om dan even zijn ogen te rollen. “Uiteraard.” Hij had het moeten weten dat deze dag niet zonder foto voorbij kon gaan. “Bedoel je niet eentje voor de collectie?” Met zijn wenkbrauwen lichtjes opgetrokken keek hij de andere aan. Het zou een foto kunnen zijn die volgend jaar tussen de ballonnen kon hangen.

Casimir schuifelde alvast wat opzij, zodat hij de kleine ruimte die over was tussen hun volledig deed verdwijnen. Wat had Alain de laatste keer ook weer gezegd? Gewoon een hand op zijn zij leggen. Hij liet zijn ogen over over de andere heen glijden, voordat hij besloot zijn hand op de andere zijn schouder te leggen.

Foto’s nemen en Alain kwamen samen. Het was een totaalpakket waar je niet onderuit kon. Ondertussen wist Casimir ook beter en zou hij het zichzelf enkel moeilijk maken als hij vocht tegen de foto’s. Dan kreeg je foto’s die hij niet van zijn netvlies kreeg en opdoken op dagen als vandaag. Ze zouden nooit voor het publieke oog worden, maar dat maakte het niet veel beter.

Casimir schraapte zijn keel terwijl hij de beelden weer naar achter duwde en focuste zijn aandacht op de camera. Misschien een heel klein beetje. Het was wel zeker dat de jongen zijn collectie belangrijker vond dan dat zijn ouders zo nu en dan eens de uitzonderlijke foto kregen. Zeker gezien Alain zoveel moeite deed om de perfecte foto te trekken. Een foto was niet eens een foto, nee nee, de zon, omgeving- alles moest perfect zijn.

De woorden die uit Alain zijn mond kwamen, deden hem lichtjes glimlachen terwijl hij de andere vanuit zijn ooghoeken aankeek. Natuurlijk net op het moment dat de foto getrokken werd. Zijn hand liet hij weer van de anders zijn schouder glijden. “Natuurlijk,” zei hij. “Het verbaasd me dat je nu pas een foto wilde en er niet één trok bij de fraokies.” Of vroeg aan Casimir om er één te trekken. Hij wilde dat hij kon zeggen dat het makkelijker was om foto’s van Alain zelf te trekken, maar hij had niet hetzelfde inzicht als de andere.

“Als we straks gaan eten, zal ik zorgen dat ik mijn bord niet aanraak voor je een foto genomen hebt,” zei hij om de andere te plagen. Je had toch veel van die food-influencers, of wat ze ook waren. Die moesten altijd foto’s trekken van het eten.

Achter hem hoorde hij weer gekras tegen de boot, maar hij negeerde het. Het was de Psyduck die aan boord probeerde te klimmen langs de achterkant, met de hulp van een andere pokémon.

De andere had wel een punt dat het misschien niet de beste foto zou zijn, maar de meeste foto’s die hij tegenkwam van mensen waren niet altijd even goed. Gelukkig had hij er niet veel last van, want social media was niet zijn ding. Waarschijnlijk één van de redenen dat Alain het respecteert dat hij niet teveel foto’s erop wilde hebben. “Moet ik alleen maar zorgen dat je geen foto’s meer kan nemen.” Als de andere geen foto’s had, kon hij die ook niet online zetten. Moest niet zo moeilijk zijn...

Een luid klagend geluid klonk achter hun, gevolgd door een splash, vlak nadat Alain voorstelde om de Psyduck terug te laten keren. Gelijk rolde er een zucht over Casimir zijn lippen terwijl hij even achterom keek. “Misschien wel.” Hij zocht alvast naar de pokébal, maar voor hij die gevonden had belandde de zwarte pokémon eindelijk op de boot, gevolcht door een Squirtle die heel wat minder moeite had om in de boot te geraken.

Ongemakkelijk schuifelde Casimir wat opzij, maar het zag er niet naar uit dat de Squirtle slechte intenties had. In plaats daarvan probeerde het de Psyduck weer overeind te helpen. “Ik wist niet dat hier pokémon bij betrokken waren,” zei Casimir, die het bootje enkel gevaarlijk voelde bewegen, ook al viel het waarschijnlijk beter mee dan hij dacht.

Dit zou een ontspannende boottrip moeten zijn en ook al was het dat voor even, dat kon nu niet meer gezegd worden. Voor één keer zaten zijn pokémon hem echt niet mee. Eerst de Dreepy die zijn kleine Valentijn cadeau kapot moest maken en nu de Psyduck die dit aan het verpesten was. Dat was niet hoe Casimir deze dag had ingebeeld. Dit was waarschijnlijk ook niet hoe Alain wilde dat het ging.

Diep zuchtte Casimir die keek naar het drama dat zich afspeelde in de boot. Teveel pokémon in één kleine boot die gemaakt was voor twee mensen. Waarom konden die wezens ook nooit iets in rust laten doorgaan? Er moest altijd wel iets- voor dat zijn gedachten verder in een neerwaartse spiraal konden gaan, voelde hij de hand van de andere op zijn been. “Laten we ze dan daar ook houden,” zei Casimir. Het was tijd om deze pokémon allemaal te laten verdwijnen.

Alain zorgde ervoor dat de Squirtle weer verdween, wat resulteerde in een Psyduck die hevig met zijn armen begon te zwaaien en wat geluiden produceerde. “Hm.” Nee het lukte niet. Hij had geen idee waar de bal van de Psyduck was. Casimir pakte al de pokéballen die hij bij had er één voor één bij, om die aan Alain te overhandigen zodat er niks mee kon gebeuren, enkel de lege legde hij naast zich neer. “Daarnet was die er nog,” zei hij, zijn grijze ogen gericht op alle pokéballen die hij aan Alain had overhandigd.

Ondertussen had de Psyduck de ene lege pokébal gevonden en tussen zijn poten genomen om die voor zijn neus te houden en er gefascineerd naar te kijken. Een tweede bal rolde echter naar de pokémon toe en zonder nadenken gooide het beest de lege weg, die heel toevallig lande op de turtwig op het land. De andere bal pakte hij vast, enkel om erin te verdwijnen.

Het gebeurde allemaal veel te snel en Casimir kon enkel stomverbaasd te kijken naar alles wat er zich afspeelde. Hoe de Psyduck besloot dat de pokébal die hij vast had niet meer belangrijk was en deze werd weggegooid. Enkel om op een Turtwig te landen en achter een andere bal aan te gaan. In elk geval verdween de Psyduck, maar dat maakte de situatie niet minder vreemd. Hij ontmoeten Alain zijn verwarde blik, maar hij kon enkel zijn schouders ophalen. “Geen idee.” Hij wist even goed als Alain wat er aan de hand was.

Met trage bewegingen begon hij al de pokéballen weer weg te steken en zijn blik viel even op iemand van het personeel die riep dat ze de pokébal konden komen ophalen als ze weer uit de bootjes waren. Goed genoeg. Casimir ging niet door het water voor een pokémon die hij niet eens moest hebben. Wat ging hij daar nu weer mee doen?

Nog steeds verbouwereerd door heel de situatie, zetten hij zich weer neer en nam hij Alain zijn hand vast. “Dat was- raar.” Dat was een understatement. In elk geval waren alle pokémon nu weer weg en was de rust teruggekeerd. “Waar hadden we het over?” vroeg hij Alain. Door al de chaos wist hij al niet meer waar ze het over hadden.