Tales of

Sinnoh

Spaghetti en vlees. Alain liet een lichte frons zien. “Dus als ik werk maak jij spaghetti?” vroeg hij geamuseerd. Hij vond het niet erg om te koken, ook niet als hij uit werk kwam. Niet zolang het eigenlijk het enige was wat hij die avond nog hoefde te doen. Maar, hij wilde Cas best een keer zien zweten om goed te koken. En daarna wat bestellen als het echt nergens op leek.

Cas was nieuwsgierig naar waar ze heen gingen en Alain gniffelde even. De conclusie dat ze niet onderweg naar huis of naar een taxi waren werd gemaakt en even humde Alain bedenkelijk, terwijl hij zich afvroeg wat hij zou zeggen en waarmee hij zou wachten tot ze er waren. Misschien moest hij het nog even stil houden tot de ander zelf doorhad waar ze heen gingen…

“Ah, ja. Rapidash staan al klaar,” knipoogde Alain. Hij schudde zijn hoofd even lachend heen en weer. “Nee, we zijn niet op weg naar een taxi,” gaf hij toe, waarna een glimlach aan zijn lippen trok. Het hotel kwam steeds dichterbij en het zou vast niet lang meer duren voor Cas de conclusie zou trekken. Het hoge, witte gebouw zag er nog altijd nieuw en luxe uit, zelfs al was het van binnen wat warmer dan je zou denken.

“Enkel een dinner en een festival was genoeg geweest voor valentijn alleen,” legde Alain uit terwijl ze hun weg vervolgden. “Ik zei al dat je verjaardag niet minder gevierd zou worden omdat het samen valt. Dus heb ik nog iets gepland.” De ochtend had in het teken van beide gestaan. Het festival was voor Valentijn, het dinner voor beide, dus dan was het enkel zo eerlijk om nog één ding in het teken van Cas zijn verjaardag te hebben, toch?

Enkel als Alain geen hoge verwachtingen had, zou Cas eens voor hem koken. De woorden zorgden voor een lach van Alain, waarbij hij zijn hoofd even geamuseerd schudde. “Dan ben ik benieuwd,” besloot hij. Nu wist Alain dat hij misschien niet de makkelijkste was met eten en hij altijd hoge verwachtingen had van wat hem werd voorgeschoteld, maar daarentegen lustte hij het meeste wel. Zolang Cas niets heel raars deed, verwachtte hij dat het best oké zou zijn.

Er werd gezegd dat hij niet zo veel had hoeven doen en Alain humde even zacht, waarbij hij zelf ook zijn hoofd schudde. Hij opende zijn mond om er tegenin te gaan, toen de volgende vraag klonk. Een tevreden glimlach trok over zijn gelaat en nogmaals schudde hij zijn hoofd.  “Nee,” antwoordde hij eerlijk. “Ik wilde… Nergens rekening mee hoeven houden vandaag.” Gewoon wijn kunnen drinken bij het avondeten. Eerst had dat hem doen denken dat een restaurant in Hearthome het beste was, maar met de drukte daar? Waarschijnlijk niet. Dus had hij iets verder gekeken. Een taxi was mogelijk geweest, maar dan moest hij zijn auto later alsnog ophalen. Op een dag als vandaag zou dat niet veel goedkoper worden dan een hotel overnachting.

“Misschien had het niet gehoeven,” besloot Alain langzaam op Cas’ eerdere woorden in te gaan terwijl het hotel dichterbij kwam, “maar ik denk dat… We verdienen dit na alles.” Niet alleen Cas, maar hij deed dit ook voor zichzelf. En voor hen samen. Een dag zonder drama, zonder Myrddin en ouders en wonden en trauma’s die opgehaald moesten worden. Vandaag was van hen en hij wilde dat de ander wist dat er niets belangrijker was dan dat.

Niets was perfect, niemand was perfect en niemand was voor elkaar gemaakt. Voor het eerste deel van zijn leven was Alain ervan overtuigd dat het anders was; dat er voor iedereen de perfecte persoon zou zijn. Overromantisch, iets wat hem snel de kop in was geduwd door zijn ouders. Wat Alain later had geleerd was dat hij misschien niet ver van de waarheid had gezeten. Wellicht was niemand perfect en hij zeer zeker niet, maar je kon wel iemand vinden die het missende puzzelstukje was. Iemand die jouw imperfecties aankon en ermee om wist te gaan. En voor al zijn onzekerheden, wist de ander hem gerust te stellen. En waar de ander een hele muur om zich had heen gebouwd, werkte Alain om daar doorheen te komen.

Ze hadden het meer dan verdiend. Een kus werd tegen zijn wang geplaatst en Alain voelde een blos over zijn wangen trekken, een glimlach van oor tot oor op zijn gezicht. Hij humde even ter bevestiging, geen verdere woorden nodig. Ze hadden dit verdiend; dus niets was te veel.

Bij het horen van de woorden van de ander moest Alain toch weer lachen. Hoe moest Cas dit ooit overtreffen? Alain zuchtte even en schudde zijn hoofd. Voorzichtig kneep hij in de hand van de ander terwijl hij even nadacht over wat te zeggen. “Zolang we het samen spenderen, klinkt zelfs een dag in bed niet verkeerd,” knipoogde hij uiteindelijk. En eerlijk? Hij zou niet klagen. Als hij vanochtend iets had geleerd, was het dat hij blij was dat hij vandaag niet te vol had gepland. Anders hadden ze het absoluut niet gered.

Het hotel had van binnen een warme sfeer met de hardhouten vloer en oogde ruim met het hoge plafond. Donkere meubels op de donkere vloer zouden het te veel hebben gemaakt, als de keuze voor grote, staande lampen er niet waren geweest. Speciaal voor valentijn was er enige decoratie, maar het was niet veel. Even keek hij nog geïnteresseerd rond, voor hij opnieuw zacht in Cas zijn hand kneep. Het was tijd om de kamersleutel op te halen.

head empty only gay

Daar kon voor gezorgd worden. Alain voelde een glimlach aan zijn lippen trekken en grinnikte bij de woorden die volgden. Dat moest niet zo moeilijk zijn. Het feit dat ze deze ochtend zoveel moeite hadden gehad om het bed (en de douche) uit te komen, zei genoeg. Hij zou met alles blij zijn; zolang ze het in rust samen door konden brengen. De rest kwam wel. Ontbijt op bed werd geopperd en Alain humde tevreden. “Klinkt perfect.”

Na zijn naam te noemen, werd hem al snel de kamersleutel - tegenwoordig slechts een pasje - overhandigd. Het kamernummer en de verdieping werd gegeven, waarna ze uitlegde hoe ze daar het beste konden komen. Een gegiechel klonk, maar Alain dacht er niet te veel van. Het was het meisje die hij ook had gesproken toen hij de kamer was komen boeken en ze was meer dan vriendelijk geweest, immers. Hij bedankte haar en maakte vervolgens samen met Cas de weg naar de lift.

Ze gingen omhoog naar een wat hogere verdieping dan hij gedacht had, maar dat maakte niet uit. Enkele gangen door en toen kwamen ze uiteindelijk dan toch aan bij de hotelkamer. Alain begon te praten terwijl hij het pasje voor de scanner hield en de deur opende, “Oké, ik heb het expr—” es niet te extra gemaakt.

Wat?

Al het bloed in zijn lichaam stroomde naar zijn hoofd bij het zien van de kamer. Nee. Dit kon echt niet. Hij had gedacht dat hij over de top was gegaan met de balonnen in Cas’ loft, maar dit… Rozenblaadjes lagen in een pad naar het bed, op het bed lagen rozenblaadjes in de vorm van een hart en waren twee zwanen gemaakt met de handdoeken. Het cadeautje lag net ingepakt op het bed, samen met een fles wijn en—

“Oh.”

Dit was niet wat Alain verwacht had toen ze hadden gevraagd of er— Nee. Had hij het verkeerd begrepen? Oh, Arceus, dat was waarom ze hem zo had aangekeken. Alain sloeg zijn hand voor zijn mond, ogen wijd en wangen knalrood terwijl hij bevroren voor zich uit keek. Hij— Oh, nu was het wel heel veel, of niet? Als hij dit had geweten dan— Oh, Arceus. Nu was die ochtend— En— Was het too much?

En dan was er nog het ‘cadeau’.

Oh, Arceus, dit was echt too much. Hij klemde zijn lippen op elkaar en liet zijn hand weer zakken, tweekleurige ogen eindelijk losgetrokken van het onverwachte beeld voor hem en gericht op de ander. “Ik—” begon hij, stem minstens één octaaf hoger dan normaal. Oké. Hij had even een moment nodig om— Alain haalde even diep adem en probeerde de nieuwe zorgen van zijn schouders te laten glijden, maar het moment waarop hij zijn hand langs de achterkant van zijn nek wreef, zou het meer dan duidelijk zijn dat dat nog niet helemaal was gelukt.

“Ik— Ehm— Oh, Arceus. Dit was niet—”

Oké, misschien nog een ademmoment. Alain liet een diepe zucht klinken en schudde zijn hoofd even. “Ze vroeg me of het voor iets speciaals was en— Ah. Sorry.” Voorzichtig keek hij op naar de ander. Hij wist dat hij zich realistisch gezien geen zorgen moest maken— na alles zou dit niet zijn wat de avond zou verpesten. Maar, gezien het feit dat het niet het plan was geweest, kwamen er nieuwe zenuwen omhoog.

En nu voelde dat laatste cadeau alsof hij voor iets anders had moeten gaan.

Kut.

Toen Cas begon te lachen, vouwden Alain’s wenkbrauwen samen en keek hij de ander licht bezorgd aan. De woorden die echter klonken, wisten al snel een lichte glimlach terug op zijn gezicht te brengen. Oké. Misschien maakte hij zich zorgen om niets, maar toch kon hij het niet helpen. Nervositeit kwam omhoog bij het idee dat hij het cadeau nog moest geven en— wat waren zijn plannen eigenlijk en—

Speciaal is goed.

Alain werd in een knuffel getrokken en dat was pas het moment waarop hij de zorgen weer van zich af voelde vallen. Alles was oké. Hij voelde zijn aangespannen spieren weer wat ontspannen en humde eventjes zacht. “Misschien een beetje veel,” wist hij met een voorzichtige glimlach uit te brengen. Hij was misschien een beetje ver gegaan in het bedenken van vandaag. Maar, hij zou zichzelf niet zijn als hij het niet deed. Hij wilde een stap te veel zetten, laten zien op elke mogelijke manier wat dit precies voor hem betekende. Er mocht geen moment zijn waarop daar ooit aan getwijfeld werd. Het leven zat al vol genoeg met onzekerheden.

Een nieuwe frons kwam op Alain’s gezicht toen Cas opmerkte dat ze wel iets moesten vinden op de rozenblaadjes. Alain deed zijn jas ook uiteindelijk uit en hing deze op, om op het bed af te lopen en één rozenblaadje tussen duim en wijsvinger te nemen, alsof het zou verpulveren op het moment dat hij het beet nam. “Die hebben we er zo af,” merkte hij op, waarna hij het blaadje los liet en het naar de grond liet dwarrelen. Een paar keer met de dekens schudden en alles zou op de grond liggen.

Het was raar hoe ze al zo veel nachten samen hadden gespendeerd en hij toch lichte zenuwen voelde, zelfs afgezien van de verrassing, om hier samen in het hotel te staan. Tweekleurige ogen richtten zich op het kleine pakketje op het bed en hij voelde de rode kleur weer wat over zijn wangen trekken. Misschien— Misschien moest hij het maar gewoon geven. Dan konden ze in een warm bad duiken met de wijn en— ah. Hij haalde even diep adem en knikte, alsof hij zijn eigen gedachten moest bevestigen.

Hij kon dit.

Maar wat als—

Nu.

“Oké. Ik had nog ehm— Nog één klein ding voor je,” zei hij zacht, voor hij het pakje in zijn handen nam en zich weer naar de ander toe draaide. Het zat in rood papier, wat nu vreselijk paste bij die rode blaadjes overal. “Ik weet niet— Het is niets speciaals maar—” Arceus, hij maakte dit alleen maar erger. “Fijne verjaardag.”

Misschien kon hij het nog uit het raam gooien en doen alsof hij niet zo overdreven, cliché en cheesy was als hij zich nu voelde. Maar, in realiteit was dat precies wie hij was, bovenop onzeker en misschien een complete mess. Alain voelde een deel van de stress van zich af vallen na de reactie van Cas, maar was ergens nog altijd bang dat hij de ander weg zou jagen. Er waren genoeg mensen die een stap terug zouden willen doen, die niet om konden gaan met in hoeverre hij zijn hart op de mouw droeg.

Het was niet de wijn waardoor een rode blos over zijn wangen trok toen Alain het laatste pakje aan Cas gaf. Het was een wat groter doosje, het formaat wat hij nog prima op zijn schoot zou kunnen leggen, maar wat wellicht wat groot zou zijn om met één hand vast te houden. En er was één probleem mee. In zijn hoofd - hoe stom het ook was - had Alain dit nog met enige zekerheid kunnen geven. Dat was een deel van de charme van het cadeau. En nu zat hij hier, zich afvragend of hij misschien toch voor een horloge had moeten gaan. Of zoiets. Iets normaals. Een cadeau. Maar, het ging om vandaag, toch?

Zodra het papier losgemaakt werd, werd er een zwarte doos zichtbaar die vanaf de voorkant naar boven opengemaakt kon worden. In de doos lag een laagje met donkerrode flubbers die ervoor zorgde dat de inhoud netjes hoog lag en niet door de hele doos heen danste bij het bewegen. Alain’s blik viel op de dingen die in het pakket zaten. Een geurkaars, wat spulletjes voor in bad, wat spa-spulletjes en, het allerbelangrijkste,  massage-olie. Al in al was het een samengestelde doos voor wat them-time. Vanavond en voor avonden die bij hen beiden thuis nog zouden komen. Lieten ze immers beiden een bad hebben waar ze gerust een paar uur zich in konden… vermaken.

Alain haalde even diep adem en liet een zachte glimlach zien. “Misschien nog wel ehm— Het belangrijkste voor vanavond,” zei hij zacht. Minder zeker dan hij had willen klinken, maar het maakte het niet minder waar. Maar hij kon dit. Hij wendde zijn blik nog heel even af, voor tweekleurige ogen de grijze ogen van de ander vonden. Hij beet even kort op zijn lip om zichzelf ervan te weerhouden weer weg te kijken. “Na een lange dag moet je verwend worden, toch?” vroeg hij zacht, een heel andere toon dan hij van plan was geweest. Maar ergens was dit meer hij, een kleine glimlach rond zijn lippen terwijl hij diep van binnen de stress voelde en hoopte dat Cas inzag wat hij hiermee bedoelde.

Of had hij toch liever een horloge?

Misschien maakte hij zich te veel zorgen en misschien was dat überhaupt een understatement. Maar, het gebeurde niet vaak dat Alain iets in zijn handen kreeg waar hij oprecht gelukkig van werd en nu hij het had, was hij bij elke stap bang om het te laten vallen. In tegenstelling tot wat hij met Miko had, waren ze zo verschillend. Wat als Cas het zat werd? Wat als het— Wat als hij te veel was?

De hand tegen zijn wang en de lippen die zacht de zijne raakten, trokken hem uit de neerwaartse gedachten. Hij voelde zichzelf relaxen in de aanraking en sloot zijn ogen. Ondanks alles, noemde Cas het perfect. Een voorzichtige glimlach trok aan zijn lippen, waarna hij de laatste zorgen van zich af voelde vallen bij de tweede kus. Het was oké. Zij waren oké.

De fles wijn zou als eerste geopend worden. Het zou niet hun eerste glas wijn van de avond zijn, maar na de wandeling had Alain wel het idee dat ze hem konden gebruiken. Hij knikte dus en stapte overeind om twee glazen uit het kastje te pakken, welke hij Cas voorhield zodat ze ingeschonken konden worden. Het moment rust waarin ze de twee glazen dronken was genoeg voor de zorgen om weer te zakken, om zich weer zichzelf te voelen en om zich te kunnen focussen op hoe de rest van de avond zou verlopen.

Wat er over was van zijn onzekerheid waste weg zodra hij het warme water in stapte. Hoe kon hij zich immers focussen op iets negatiefs als er iets veel beters was om zijn tijd aan te spenderen? Die avond zou Alain precies laten zien hoe goed hij was met zijn handen en welke andere talenten hij had opgepikt in de voorafgaande jaren. In het bad, in het bed… nog eens—

Zijn ouders zouden trots zijn als ze wisten dat hij iets had gevonden om elke avond voor op zijn knieën te gaan. Tenminste, als hij achterwege liet dat het geen gebeden waren die hij in zijn mond nam. Religieus was het wellicht niet, maar misschien kwam goddelijk genoeg in de buurt.