Tales of

Sinnoh

Er was al sinds de eerste ontmoeting duidelijk dat de twee het meest verschilden in hoe ze hun Pokémon behhandelden. Alain was zachtaardiger en geloofde in positieve reinforcement, terwijl Cas stricter was en geloofde dat Pokémon niet hun eigen beslissingen moesten maken. Om hierin niet te botsen in het dagelijks leven, zou Alain zich er niet mee bemoeien. Vanuit zichzelf had hij zeker meer begrip gekregen voor de manier van handelen nu hij wist waar het vandaan kwam en was hij ook meer bezig om een eigen manier te vinden om meer autoriteit over zijn eigen Pokémon te krijgen. Maar, voor nu keurde hij het gedrag van de Dreepy niet goed noch af. Het was misschien maar slim dat die verdween.

Cas’ irritatie was duidelijk en Alain kon het hem niet kwalijk nemen, dus sprak hij zacht. De geïrriteerde zucht die klonk liet hem zijn wenkbrauwen even iets dieper samenvouwen, maar bij het horen van de woorden verzachtte zijn eigen blik weer. Een vaas ging hij niet meer nodig hebben. Hij keek even naar de zielige stengels in Cas zijn hand en— Ocharme.

Een vaas had hij niet meer nodig. Alain kon een lach niet onderdrukken en keek Cas met een glimlach aan, al hief hij zijn wenkbrauwen even geïnteresseerd toen er nog iets tevoorschijn werd gehaald. En daar stond hij dan. Zijn eigen valentijn, de jarige ‘Diablo’, met een bosje stengels en een doosje chocolade in zijn handen. Alain sloeg zijn vrije hand voor zijn mond om een lach te onderdrukken en zette voor een moment een stap naar achteren om het beeld wat beter te kunnen bekijken. Wat erg. Op dit moment had hij het liefste zijn camera gepakt om er een foto van te nemen, maar dit keer hoopte hij maar dat het beeld op zijn netvlies zou blijven staan. Het was perfect, want het was net zo chaotisch als hun situatie al die tijd geweest was.

“Dankjewel,” bedankte hij de jongen. Hij zette weer een stap naar voren en drukte een zachte kus tegen zijn wang, voor hij de chocolade aannam. In de vorm van een hartje. Als hij die stengels niet in zijn hand zou hebben gehad, zou het nog romantisch zijn ook. Opnieuw moest Alain even lachen en schudde hij zijn hoofd. “Ik zal ze… in een glas zetten en deze-” even hield hij de chocolade iets verder omhoog, “-opruimen. Zullen we ons klaar gaan maken?” vroeg hij. Ze hadden geen haast en konden hun tijd nemen, gelukkig, maar hoe langer ze hier bleven, hoe groter de kans dat ze toch een manier vonden om terug in bed te kruipen en dan kwam er weer helemaal niets van.

Cas probeerde Alain ervan te verzekeren dat het origineel een mooi boeket was geweest, waardoor Alain’s glimlach verzachtte. “Dat zie ik,” verzekerde hij de ander. Nu was Alain geen kenner van planten, maar hij had wel altijd de natuur kunnen appreciëren. Bloemen waren prachtig en het krijgen van Cas zou nooit falen een warm gevoel in hem naar boven te brengen, zelfs al was het boeket uiteen getrokken en stond hij hier nu met een zielig bosje.

Om ervoor te zorgen dat Cas hier niet in zou blijven hangen en om de kans te vergroten dat ze vandaag zowaar bij het festival aan zouden komen, stelde hij voor om klaar te gaan maken. Cas leek het ermee eens te zijn en gaf aan enkel te hoeven douchen, waarna Alain even heel diep inademde. Hij knikte en schraapte zijn keel even, waarna hij even bedenkelijk humde.

“Dan zou ik dat snel doen, voor ik erbij in spring om tijd te besparen,” merkte hij (half-)grappend op. Hij wilde graag doen alsof zijn gedachten te puur waren om Cas niet hier binnen te willen houden voor een tijdje langer, maar helaas. Als Cas zich dan (alleen) naar de douche wist te werken, kon hij beneden vast een beetje opruimen en er daarna (helemaal alleen) in springen. Dan kwamen ze alsnog op een degelijke tijd aan op het festival.

In plaats van met zijn ogen te rollen, keek Cas naar de klok die aan de muur hing. Alain hief één wenkbrauw en bereidde zich al voor op de reactie die hij verwacht had. Het leek er echter op dat er vandaag wel meer anders ging lopen dan verwacht.

De deur blijft open.

Met stomheid geslagen knipperde Alain enkele keren met zijn ogen en bleef hij op zijn plek staan, tweekleurige ogen op de rug van de ander gericht voor deze in de badkamer verdween. Een blos trok over zijn wangen en hij bleef staren naar waar de ander verdwenen was, alsof hij daar iets van verwachtte. Maar er gebeurde niets en Alain slikte even.

Dit was niet eerlijk.

Hij haalde even diep adem en sloeg zijn handen twee keer tegen zijn eigen wangen om zijn hoofd uit de goot te krijgen. Hij pakte een glas en zette de bloemen met wat water erin, voor hij op de balonnen af liep. Hij trok alle touwtjes samen, knoopte ze vast en verplaatste ze naar een veilige hoek. Dan zouden ze ze morgen even lek kunnen prikken (misschien met behulp van Bailey, dan was dat zo gedaan) en in één keer weg kunnen gooien. Het inpakpapier werd weggegooid, de chocolade lag op het aanrecht en toen viel het allemaal wel weer mee hier.

Dat had maar een paar minuten geduurd. Misschien moest hij nog wat gaan doen. Of hij kon— Nee. Het was wel erg verleidelijk en— Was het een grapje geweest? Nee. Zo had het niet geklonken. Even wreef hij met zijn hand langs zijn nek en klonk er een diepe zucht. Zou het een typisch Cas-moment zijn geweest, waar hij géén idee had dat het niet gewoon echt tijdsefficiënt douchen was? Oh, Arceus. Even vertrok zijn blik bij de mogelijkheid. Dat zou nog erger zijn. Het klonk ergens wel als een mogelijkheid maar— Nee, zelfs Cas zou niet— toch? Ahh~ wat deed die jongen toch met hem. Hij voelde zich net weer die vijftien jaar oude tiener die zo nerveus was geweest.

Het ergste aan hier wo— leven met iemand die ook netjes was, was dat er nu vrij weinig op te ruimen viel om zijn gedachten bezig te houden. Dit was hopeloos. Net als hij zelf, overigens. Zijn tweekleurige ogen gleden naar de klok en even vertrok zijn blik. Heel slim zou het niet zijn om die badkamer in te stappen. Ze hadden nog genoeg tijd, maar dan zou hun festival-tripje wel een stuk korter worden dan gepland.

Maar maakte dat nou echt uit?

En… Dit hoefde niet perse— Het kon ook— Het hoefde niet meteen— Met enige moeite trok hij zijn hoofd uit het metersdiepe riool. Er waren maar weinig dingen zo fijn als het gevoel van jouw partner die je haar aan het masseren was met shampoo. Misschien kon hij zich gedragen en kon hij— Dat was best oké, toch? Oké. Hij kon dit. Hoofd op standje PG13 en dan kon dit best lief zijn. Een goed begin van Valentijn, in elk geval.

Dus, in één soepele beweging trok hij zijn shirt over zijn hoofd uit. Zodra hij de deur had geopend en het ding op de grond liet vallen, volgde de rest binnen enkele seconden en stapte hij op de ander af. Zijn handen legde hij op Cas zijn wangen en nog voor de ander de kans zou krijgen hem zelfvoldaan aan te kijken of iets te zeggen, drukte hij zijn lippen tegen die van de ander. “Fuck het festival,” mompelde hij. Voor nu, in elk geval. Dat kwam later vandaag nog wel. Alle tijd.

En zijn hoofd? Juist. Die zat in een riool dieper dan de Mariana Trench. In elk geval had hij het geprobeerd.

Alain had zich die badkamer in gekregen door zichzelf te liegen. Het moment dat hij zijn handen tegen de kaken van de ander legde en hun lippen elkaar raakten, wist hij dat dit het enige wat hem ervan weerhield om zijn hoofd weg te houden van dat diepe riool waar hij naast stond. En hij voelde de glimlach van de ander. Waar hij ergens met zijn ogen wilde rollen omdat hij precies wist waarom, kon hij niet ontkennen dat die zelfverzekerdheid van Cas het riool alleen maar dieper maakte. Arceus. Hij was verloren- hopeloos verloren.

Hij wilde toch geen tijdsdruk?

Alain humde even en liet één hand langzaam naar beneden zakken, om tot een halt te komen op de zij van de ander. Vlak boven zijn heup, waar hij zichzelf probeerde te vertellen dat het hem ging lukken om die hand daar te houden en niet verder af te laten dwalen. Alsof hij niet al had bewezen dat zijn wilskracht er ook bij in dat diepe riool lag.

De kus tegen zijn mondhoek bracht hem terug naar het heden en Alain humde nog een keer, ergens tussen tevreden en klagerig in. Tevreden om waar hij was en klagerig omdat hij— Juist, ja. Iets over wilskracht. “Als dit—” Als Cas toch eens wist hoeveel macht hij over hem had. Hij was vrij zeker dat hij elke afspraak hiervoor zou missen. “Zolang we de reservering vanavond halen,” besloot hij in plaats daarvan te zeggen. Dat was alles. Dat moesten ze redden, zelfs als—

Dit was niet exact wat hij gepland had voor vandaag. Sterker nog, het had absoluut niet zo moeten lopen. Idealiter waren ze al klaar geweest voor het festival en zouden ze daar snel zijn. Toch zou er geen enkele haar op zijn hoofd die zou klagen om de welkome, maar onverwachte ontwikkelingen. Hij zou elk plan van tafel gooide als hij meer kreeg. Hij kon niet, en zou nooit, ontkennen dat hij hals over kop, hopeloos en ontegenzeggenlijk gevallen voor de ander.

Fuck het festival. Fuck tijdsdruk. Op dit moment was er maar weinig waar hij wel iets om gaf en niets daarvan bevond zich buiten de muren van de loft. Het hele festival kon hem gestolen worden op dat moment; zolang ze zichzelf maar weer in beweging konden zetten voor het restaurant. Dat was prima. Dat was genoeg—

Een wekker? H— Ah. Voor hij wat kon zeggen, ontmoetten de lippen van de ander de zijne weer. Een tevreden hum verliet Alain’s mond, voor zijn laatste beetje zelfcontrole ook wegviel. Waar hij zijn ene hand op de zij van de jongen hield, gleed de ander langzaam verder en—

Aan het lijstje van dingen die hem zwak in zijn knieën maakten kon nu ook zeker een Cas die de controle nam worden toegevoegd.

“Cas— ik—”

Nee. Hij was verloren. Er zou geen fatsoenlijke zin meer uit komen. Alle woorden waren gestolen en het was tijd om eindelijk te stoppen met nadenken. Met één diepe zucht liet hij de spanning van zijn lichaam rollen en trok hij de ander nog dichterbij. Er was zoveel wat hij wilde zeggen, maar waarvoor hij nooit de woorden zou vinden. Dus hij hoopte dat hij kon laten zien dat Cas momenteel het mooiste was wat de wereld hem te offeren had.

En liet dat nou net iets zijn waar hij goed in was.

Er waren momenten geweest die ochtend waar Alain er zeker van was dat ze niet naar het festival zouden gaan. Allereerst in bed, waar hij niets liever had gewild dan zich tegen de ander aan nestelen en daar blijven liggen. En toen was er de douche, waar, wel… Ja. Een welkome verrassing en het enige waar het voor had gezorgd, was dat hij zich nog iets closer voelde met de jongen die zijn hand vast hield.

Wonder boven wonder was het dan toch gelukt om de loft uit te komen. Aangekleed en wel stonden ze weer buiten. De muziek van het festival klonk en Cas merkte op dat het festival er zowaar nog stond. Alain lachte even kort en schudde zijn hoofd. “We hebben wel minder tijd dan ik had verwacht,” merkte hij geamuseerd op, terwijl hij het scherm van zijn Holo Caster even unlockte om de tijd in te zien. Ze hadden nog wel tijd— geen haast. Het zou echter ook geen hele festivaldag worden. Maar… Hij kneep even zacht in de hand van de ander en schudde zijn hoofd met een glimlach. Hij klaagde niet. Sterker nog, alles wat door zijn hoofd was gegaan die ochtend was ergens in de richting van fuck het festival.

“Ik wil in elk geval die bootjes in,” besloot Alain bedenkelijk op te merken. Er was niet zo zeer heel veel wat ze op het festival moesten doen. Veel kon ook gewoon thuis (waarom zou je op een festival een cake bakken als je een eigen keuken had?) of was niet zo spectaculair. Maar, er waren enkele dingetjes die hij wel hier met Cas wilde doen. Zoals de bootjes, want daar samen in zitten was wellicht cheesy en cliché, maar daar had hij wel een niet-zo-stiekem zwak voor.

Te weinig tijd? Alain schudde zijn hoofd bijna direct. “Nee, nee,” verzekerde hij hem. “Meer dan genoeg, maar minder dan ik had gedacht,” ging hij door. Er waren genoeg dingen die ze hierdoor niet zouden doen, maar… eigenlijk maakte het niet zo uit. Als hij heel eerlijk was, vond hij het op dit moment niet erg om een paar dingen uit te pikken en dan samen het park nog even in te gaan tot het tijd was om naar het restaurant te gaan.

Het verbaasde Cas niet dat Alain de bootjes in wilde, waarop hij de jongen even met een lichte frons aankeek. Was hij zo voorspelbaar? Ah. Misschien wel. Hij grinnikte even en knikte bij de vraag die volgde. “Het zou heel mooi moeten zijn,” merkte hij op. Hij was niet eerder op de boat ride geweest bij voorgaande jaren en was wel benieuwd. Er zou weinig verbazingwekkends zijn, maar… Tegen Cas aan zitten op een bootje, met z’n twee, langs het park? Het klonk perfect.

Froakies kussen.

Alain grinnikte opnieuw even, maar toen hij het gezicht van de ander zag, begon hij hardop te lachen. “Oh, dat moeten we zeker doen,” besloot hij. Al was het maar om te zien hoe Cas zou kijken bij het idee van een kikker kussen. Heerlijk. “Misschien verandert er wel één in een prins,” merkte hij bedenkelijk op. Dat was hoe het sprookje ging, toch?

Het was een mooie plek, bevestigde Cas. Alain knikte enthousiast. “Dan mogen we dat zeker niet missen,” besloot hij. Het was één van de weinige dingen die je absoluut niet buiten het festival kon doen, want dat was gewoon niet hetzelfde. Veel dingen hoefden van hem dan ook niet per se hier, maar konden ze ook eens zelf doen.

Het onderwerp Froakie kussen liet Alain enkel harder lachen toen Cas vroeg of hij dan ook echt een kus aan de Froakie ging geven. De blik op zijn gezicht zorgde ervoor dat Alain even tot stilstand kwam, om een traan uit zijn oog weg te vegen en de ander lachend aan te kijken. Nee, het kussen van een Froakie stond niet hoog op zijn to-do lijstje. “Ja zeker,” zei hij echter vol overtuiging, waarna hij voor een moment stil viel. Hierna drukte hij een kus tegen zijn vingers, om vervolgens zijn hand heel even tegen Cas zijn wang te leggen. “Moet voldoende zijn, toch?”

Een prins had Cas ook niet nodig. Alain moest weer lachen en schudde zijn hoofd. Voor een moment verzachtte zijn glimlach toen hij zei, “Ik ook niet.” Hoe kon het ook anders? Er was geen moment waarop hij er zelfs maar over zou twijfelen. Dat betekende echter niet dat hij geen ander nut had voor een prins. “Als ik een Prins zou vinden, sleur ik ‘m aan z’n oor mee naar Ange.” En dat was het enige nut wat hij ervoor had.

Cas rolde met zijn ogen, waardoor Alain weer even moest lachen. Op die manier was het doenbaar. Nee, een kikker hoefde Alain niet te kussen. Hij kreeg zijn affectie van iemand waar hij veel meer in geïnteresseerd was. Maar toch was het zo’n stomme traditie die gewoon even gedaan moest worden. “Dan gaan we voor doenbaar,” lachte hij. Goed genoeg.

Waarom Angie? Alain humde eventjes bedenkelijk, terwijl ze weer begonnen te wandelen. “Toen ik haar een tijd terug tegen was gekomen, was een date geheel mislukt. Ik heb niet ‘t idee dat ‘t goed gaat met ‘r in dat opzicht, maar dat het wel iets is wat ze graag zou willen,” legde hij uit. “En, het gaat tussen Vi en Ange en Vi heeft het nog niet door, maar die valt op vrouwen.” Dus een prins daar had vrij weinig zin. En Rey? Die was nog niet klaar voor haar Prins.

“Moeten je ouders vandaag geen foto?” vroeg hij licht geamuseerd. Hij zou kunnen begrijpen dat Cas zijn ouders vandaag nog liever wat van hem zouden willen horen dan op kerst. En… het gaf hem een excuus om er één te maken. Of meerdere.

Een grijns trok over Alain’s gezicht toen Cas opperde dat Angie mee moest doen aan de Blind Dates. “Oh, dat gaat ze doen.” Niet dat Angie echt een keuze had. Als ze iemand zou vinden, zou ze hem vast bedanken. En anders hadden zij en Vi iets om over te bonden: een mislukte date. Want, uiteraard werd Vi ook opgegeven. Dit was de tijd voor liefde, immers.

Hoe wist hij dat Vi gay was? Alain fronste even. “Ik ken Vi als de achterkant van mijn hand. Ze heeft ‘t gewoon nog niet door,” merkte hij op. “Zit in een glazen kast.” Hij had het allang gezien, maar hij gaf haar de kans om het uit te vogelen met af en toe een duwtje in de juiste richting.

Enkele dagen geleden hadden Cas zijn ouders gevraagd of ze langs mochten komen, maar hij had ze vandaag pas bedankt voor de verjaardagswensen. Opnieuw kwam Alain tot stilstand, zijn hand nog in die van de ander waardoor hij hem ook tot stilstand zou forceren. Tweekleurige ogen stonden wat bezorgd terwijl hij opkeek. Waarom zou hij zijn ouders negeren? Alles was goed nu, toch, of—

Oh.

Met zijn vrije hand wreef Alain even langs de achterkant van zijn nek. “Je ouders willen langskomen?” vroeg hij zacht. De zijne zouden zoiets nooit doen. ‘Kom maar hierheen’ zeiden ze al binnen dezelfde regio. De enige keer was toen hij geweigerd had daarheen te komen voor Kerst. “Als ze langs willen komen kan ik altijd—” Hij wist niet wat Cas zijn ouders wisten. Of wat hij wilde dat ze wisten. Misschien wilde hij helemaal niet dat hij zijn ouders zou ontmoeten en wilde hij niet dat ze langs zouden komen terwijl hij daar was. Maar, hij zou Cas er niet van weerhouden om zijn ouders hier te hebben. Hij kon vast wel wat anders vinden zolang Yoshi en Miko nog bij hem waren.