Tales of

Sinnoh

De situatie waar ze zich in bevonden was erg… vreemd. Alain verloor zijn tong niet vaak, maar op dat moment was hij toch zijn woorden kwijt. Ook Cas leek niet goed te weten wat er was gebeurd en ging, nadat iemand vanaf de waterkant naar hem riep, eindelijk weer zitten. Alain keek even naar hun handen toen Cas die van hem weer beetpakte en liet een zucht ontsnappen. Dat was… Raar. Absoluut.

Waar hadden ze het over? Alain keek omhoog om de grijze ogen van de ander weer te vinden, waarna een lichte glimlach aan zijn lippen trok. “Over hoe ontspannend dit zou moeten zijn,” lachte hij. Of, dat was geweest voor het moment van de foto. Hij liet de laatste spanning, waar hij zich niet eens van bewust was geweest, weer van zich af glijden en zat weer wat comfortabeler op het bankje.

“Ik ehm—” begon hij, besluitende dat dit wel het moment was. Ze zaten rustig en na Michael had hij zijn woorden verder even verloren. “Ik heb nog iets voor je.” Het was niets groots en het was iets waar hij nog over had getwijfeld, maar… Alles op hun eigen tempo, toch?

Volgende keer zou Cas ze allemaal thuis laten. Alain kon het niet laten weer even te gniffelen. Bij hem zat er maar één Pokéball in zijn zak en dat was die van Rue. Want, mocht er iets aan de hand zijn, dan vertrouwde hij erop dat die kon helpen. De rest lag netjes bij Cas thuis, om situaties als deze te voorkomen. Misschien maar een goed idee ook.

Cas leek wat verbaasd toen Alain opmerkte dat hij nog iets voor hem had, waardoor hij even voorzichtig knikte. “Het ehm— het is niets groots,” waarschuwde hij. Vanzelfsprekend, anders had hij het niet meegekregen in het bootje. Hij draaide zich ook wat meer naar Cas toe en liet zijn hand los, om een klein doosje uit zijn jaszak te vissen. Het was langwerpig, plat en duidelijk niet zwaar of groot. Even haalde hij diep adem, terwijl hij het ding tussen zijn vingers wat ronddraaide.

“Je hoort deze te hebben,” besloot hij te zeggen, waarna hij het doosje naar voren hield, zodat Cas deze aan kon pakken. “Het was nooit mijn intentie geweest om deze nog af te nemen en ik wil niet wachten totdat het nodig is voor je terugkrijgt wat… wat je hoort te hebben.” Hij wilde niet dat noodzaak zou leiden tot het opnieuw geven wat hij nu zou krijgen. Zo was het de eerste keer gegaan, maar nu…

In het doosje zat een sleutel van zijn huis, met een simpele dogtag sleutelhanger eraan. Gegraveerd in de sleutelhanger aan één kant de foto die op oudjaarsdag samen was gemaakt, degene die Cas ook naar zijn ouders had gestuurd. Omdat het er licht in was gegraveerd was het niet té opvallend en moest je er redelijk goed naar kijken om het te kunnen zien. Aan de achterkant was enkel een simpel hartje gezet. Dat was duidelijk genoeg.

In een normale situatie was dit snel geweest. Ze kenden elkaar nog geen drie maanden en hij had zijn sleutel, voor een tweede keer, aan de ander gegeven. In hun situatie, echter, leek het hem niet meer dan juist. Zijn appartement was onbewoond geweest tot ze er samen in gingen. Aan het eind van die periode had Alain met zekerheid kunnen zeggen dat er geen enkele intentie was om die sleutel terug te nemen en zijn deur weer voor de ander te sluiten. Hij hoorde daar, hij was meer dan welkom. En een nieuw huis maakte dat niet anders. Dus, het maken van extra sleutels voor Rey en Cas was één van de eerste dingen die hij had laten doen.

Cas merkte de foto’s op en Alain gniffelde zacht. Hij was een sucker voor foto’s en hij had lang nagedacht wat hij op de persoonlijke sleutelhanger zou zetten. In de winkel hadden veel zo’n klef bericht aan de achterkant gezet, maar… dat had niet juist gevoeld. Natuurlijk was hij een softie, maar… hij had het idee dat het hart toepasselijker was, wat de situatie ook zou zijn. Al het andere hoopte hij nog heel lang zelf tegen de jongen te kunnen zeggen. En de foto? Hun eerste festival samen zou nog heel lang een speciale plek hebben voor hem.

Met een zachte glimlach keek Alain toe hoe Cas, met enige moeite, de sleutel bij zijn eigen hing. De woorden die klonken lieten zijn glimlach groeien en al snel werden er armen om hem heen geslagen. Zonder erover na te hoeven denken, sloeg Alain zijn armen ook even om de ander. Net als die eerste keer, was het warm en veilig. Hij zou er nooit genoeg van krijgen.

“Je bent altijd welkom,” verzekerde Alain hem, want dat was alles wat die sleutel betekende. Dat Cas nooit hoefde te vragen of hij welkom was, want voor hem zou hij dat altijd zijn. Voor Rey, Vi en Cas stond zijn deur open. “Als ik die twee weer buiten heb gezet,” vervolgde hij, half-grappend, met een lichte frons op zijn gezicht. Het duurde naar zijn idee iets te lang, maar hij zat prima bij Cas en hij had niet het idee dat het voor de ander een probleem was. Hij zou het dus nog even geven… maar daarna werd het tijd dat Miko een vervangende plek vond, hopelijk niet bij Myrddin.

“Het laatste cadeau laatste moet nog even wachten,” glimlachte Alain. Het laatste cadeau was misschien wat minder… zoet. Nu had hij niet het idee dat hij zich zorgen hoefde te maken dat die gewaardeerd werd.

Cas kon ze wel buiten jagen als het moest. Bij de opmerking moest Alain lachen, wetende dat Miko hoogstwaarschijnlijk huilend zou vertrekken als Cas een klein beetje zijn best deed. Immers had Alain hem die eerste keer in een minder humeur mee mogen maken en Cas kon… best intimiderend zijn. Zeker niet de vriendelijkste. Zelfs al was dit lastig voor te halen met hoe het sinds de tweede keer tussen hen was gegaan.

Rose. Het was duidelijk dat Cas ook iets dichter bij zijn Pokémon kwam. Het verschil met hoe de jongen die eerste tijd was geweest en nu, was voor Alain duidelijk te zien. Het was dan ook iets waar hij bewust geen opmerking over maakte, zelfs al verzachtte zijn glimlach wat. “Daar twijfel ik niet aan,” verzekerde hij Cas. “Maar ik denk dat ik binnenkort gewoon even… vraag hoe het ermee staat. Ik heb geen haast, maar…” Hij haalde zijn schouders even op. Hij wilde zijn eigen huis graag terug. Niet omdat hij weg wilde bij Cas, maar… Hij wilde daar juist ook even samen kunnen zijn.

Toen Cas zei dat hij kon wachten, grinnikte Alain weer even. “Je hebt geen keus,” knipoogde hij grappend. Nee, hij had dat deel niet bij zich, dat lag klaar voor… het einde van de avond. Opnieuw was het iets simpels in een zekere zin. Maar, met alles samen en alle moeite die erin was gestoken, wist hij dat niets hiervan gehaast of simpel overkwam. Dat de cadeaus per stuk op papier niet veel voorstelden, was een ander verhaal.

Alain veranderde zijn positie wat en leunde iets meer tegen Cas aan, blik gericht op het water voor hij even in stilte viel. Het zou niet heel lang meer duren voor hun bootritje aan z’n eind kwam, waarna ze weer even op het drukke festival zouden zijn. Voor hem had dit echter nog wel even mogen duren, vooral zonder die maffe Psyduck.

Die ene. Voor een enkel ogenblik moest Alain even denken, voor hij begreep dat het over Miko ging. Het was vreemd om te bedenken dat hij hier het voorgaande jaar met die jongen had gezeten, iets wat als veel langer geleden voelde inmiddels. Het verbaasde hem hoeveel er kon veranderen in één jaar tijd, maar vooral hoeveel hij zelf was veranderd. Was het veilig om te erkennen dat hij nu gelukkiger was?

“Ik heb geen idee. Ik ehm— Heb hem weinig gesproken,” gaf Alain toe. Om de reden dat hij er weinig voor voelde om zijn ex te spreken nu hij gelukkig was met iets nieuws, maar ook omdat de hele situatie rondom Myrddin hem ongelukkig maakte. Miko was, helaas, daaraan gelinkt en hij voelde er minder voor dan ooit om bij de jongen te komen en hem te helpen met zijn situatie. Hij nam dus duidelijke afstand en had Myrddin geblokkeerd, hopende op zijn eigen - al drukke - leven te kunnen focussen.

“Maar ik zal er wat druk achter zetten.” Dat was iets waar hij niet goed in was, maar Yoshi zou het heus wel begrijpen. Hij kon dit dan ook beter met hem bespreken dan met Miko. Yoshi was één van de mensen waarmee hij zich nog altijd comfortabel voelde, zelfs al hadden ze elkaar al zo lang niet gesproken. Hij vertrouwde hem en wist dat het allemaal wel goed zou komen als Yoshi zou helpen.

Cas legde zijn hand op zijn schouder en Alain nestelde zich wat meer tegen de ander aan, waarna een duidelijk tevreden zucht klonk. Verder hield hij zich stil— tevreden met de stilte die het moment bracht. In het verleden was hij altijd onzeker geweest tijdens dit soort stiltes, de constante nood voelende om het op te vullen met wat dan ook. Maar met Cas was dat niet— het was allemaal oké.

Het was dan teleurstellend toen de drukte van het festival weer klonk en Alain kon een klagerige hum niet inhouden. Hij legde zijn hand even op de borst van de ander en klopte hier zacht op. “Het lijkt erop dat we er zo uit moeten,” merkte hij op, tweekleurige ogen gericht op de grijze ogen van de ander. Hij zou hier graag nog even blijven zitten, maar misschien was het beter om hier maar uit te komen. Ze hadden nog genoeg tijd later vanavond.

Alles zou wel in orde zijn als ze niets lieten horen. Dat was zeker waar. Alain had het idee dat als er iets was, hij het zou horen. Of hij dat nou wilde of niet. Met Myrddin was dit het geval geweest en als er nog iets zou zijn, zou hij niet weten wat ze er anders mee zouden doen. Voor nu ging hij er dus maar vanuit dat als hij Miko zou vragen om binnenkort over te gaan naar een eigen plek, dat zou moeten lukken. Was Yoshi immers niet op zoek naar iets groters?

Cas verzekerde hem er wel van dat hij zich niet hoefde te haasten, waarop Alain even bedenkelijk humde. “Dat weet ik. Bedankt,” knikte hij. Op geen enkel moment had Cas hem het idee gegeven dat hij niet welkom was, of dat de ander liever had dat hij snel terug naar huis zou gaan. Vooral na vandaag voelde Alain zich er zeker over dat zelfs wanneer hij terug naar huis ging, de kans groot was dat geen van beiden vaak alleen zou slapen. Natuurlijk zouden die dagen er zijn, maar het was niet de standaard. Dat betekende echter niet dat het… niet fijn zou zijn om zijn huis terug te hebben. “Ik vind het ook fijn bij jou, maar ik zou m’n huis ook graag terug willen,” lachte hij. Er was geen ontkennen mogelijk dat hij zich prima thuisvoelde bij Cas. Hij kroop graag bij hem in bed en de loft was een fijne, ruime plek om te leven. Maar… Hij wilde weer bij zijn Pokémon kunnen kijken, zijn gitaar kunnen spelen, doorgaan met de laatste details van de verhuizing…

Wat als ze gewoon zouden blijven zitten? Alain grinnikte bij de gedachte. “Is het niet Crescent Moon die de beveiliging doet?” vroeg hij bedenkelijk. “Klinkt alsof ze vrij weinig kunnen als je weigert.” Er was een tijd geweest waar hij op had gekeken tegen het Team wat zich inzette voor Sinnoh, maar… recente ervaringen met een zeker Crescent Moon lid had hem doen realiseren wat voor repercussies er aan wangedrag hingen binnen die groep (niets, dus). Waarschijnlijk zouden de werknemers dus niet eens de moeite doen en je laten zitten als je het echt wilde, maar dat leek geen goed idee. Nog één klagerige zucht klonk dus voor Alain weer wat rechter ging zitten. “Maar laten we dat maar niet doen.” Het was gewoon tijd om eruit te komen, helaas.

Hopelijk zou het niet te lang meer duren. Alain haalde even diep adem, maar knikte vervolgens. Had hij spijt dat hij zijn huis had geopend? Ergens. Hij wilde het juiste doen en had het idee dat hij Miko moest helpen. En als hij weer voor die keuze zou komen te staan, zou hij het waarschijnlijk weer zo doen. Dat betekende echter niet dat hij er blij mee was. Het eindelijk hebben van zijn eigen huis was een mijlpaal geweest waar hij nog niet van had kunnen genieten.

Crescent Moon zou niets doen, of de boot zinken. Alain gniffelde even, al was het ergens een trieste realiteit. Hij had graag gezien dat je kon vertrouwen op Crescent Moon. Helaas hadden ze beiden een reden om dit niet te doen. Maar, helaas was Alain niet klaar om uit te vinden hoe groot de kans op een nat pak was. Het was beter om het bij één ritje te houden en Cas was het ermee eens.

Als eerste stapte Cas uit het bootje en Alain pakte zijn hand om eruit geholpen te worden. Terug op het land staan was altijd een vreemd gevoel, maar al snel genoeg was het vaste land onder de voeten weer fijn.

Alain opende zijn mond om wat te zeggen, toen hij verderop iets interessants zag. “Ah! Ik— Ik wil!” kwam er veel te enthousiast uit. Zonder de hand van de ander los te laten begon hij dan ook in één rechte lijn op een knalroze tentje af te lopen waar foto’s werden gemaakt in een fotohokje. Met accessoires. Het was perfect.

Het verbaasde Alain niet dat Cas niets moest weten van de Turtwig en het was beter om deze weer los te laten, dan om de Pokémon in de Pokéball vast te houden. De man probeerde duidelijk tegen te stribbelen, waardoor Alain even lachte. “Jullie vinden vast iemand voor ‘m!”

Maar toen was daar het perfecte fotokraampje. Vol enthousiasme keek Alain naar de verschillende props die klaar lagen voor de slechtst mogelijke foto die je kon bedenken. Het soort foto wat Alain bewaarde voor een juist moment. En om als nieuwe Chatter profielfoto te gebruiken, uiteraard.

Tweekleurige ogen vonden de grijze ogen van de ander toen deze een extreem kleurrijke sjaal had gepakt en het niet eens leek te zijn met het plan. Alain kon echter niet anders dan lachen om de woorden en pakte een knalroze hoed in beide handen beet, om deze op Cas’ hoofd neer te planten en met een grijns van oor tot oor toe te kijken. “Heel zeker,” verzekerde hij hem.

Van de tafel pakte hij twee stokjes met aan één een snor en aan de andere een bril, waarna hij opnieuw begon te gniffelen. “Eén foto. Kom op,” klonk er, voor hij richting het fotohokje knikte. Eén foto moest lukken, toch?

Er werd nog iets aan hen meegegeven, maar hieraan besteedde Alain vrij weinig aandacht. Immers was het zo dat hij vooralsnog meer aan zijn hoofd had. Cas was jarig, het was valentijn en… foto’s!

Het vloekte bij zijn ogen. Alain hief één wenkbrauw bij de woorden. “Alles past bij jouw ogen,” knipoogde hij, zelfs al was het serieus. Waar hij vast zat aan specifieke kleuren qua kledij omdat hij er anders uit kwam te zien als een mislukte regenboog, had Cas dat probleem niet. Alles kon! Daarom was het ook zo zonde dat hij vaak zo kleurloos gekleed ging. Als ze weer bij hem waren, moest Alain maar de gekleurde sweaters bovenop leggen. Hij zag de ander immers vrij graag in kleur, al was het maar iets subtiels.

Omdat hij het was. Alain lachte om de woorden. Zodra ze in het fotohokje stonden, moest Alain harder lachen om het beeld voor hen. Cas met de roze hoed en— oh, Arceus. De eerste foto die werd getrokken was overduidelijk niet verwacht en Alain moest een paar keer diep ademhalen voor hij zijn gezicht weer een beetje in de plooi kon trekken. “Oké, nog eentje,” verklaarde hij, voor hij met één van de twee stokjes een snor voor Cas’ gezicht hield en een bril voor zijn eigen.

Klik.

En daar was zijn nieuwe Chatter profielfoto.

Het was geen geheim dat Alain gek was op de ander en zelfs voor vreemden was dit goed aan hem af te lezen. Hij was vrolijk, lachte veel en trok fysiek, zowel bewust als onbewust, altijd naar de ander toe. Met Cas was dit wat minder duidelijk. Het was iets waar Alain niet over nadacht, tot hij zo’n foto voor zijn neus kreeg en zich weer even realiseerde hoe het er zo af en toe uit moest zien voor iemand die hen niet kende.

Opnieuw barstte Alain in lachen uit bij het zien van de foto die Cas zijn richting op hield. “Wat heeft de camera je misdaan?” vroeg hij als reactie op Cas’ vraag. Hij wist dat Cas niet erg comfortabel was met foto’s, maar daar had hij de laatste tijd wel iets van een trucje voor. Het afleiden vlak voor de foto werd gemaakt, leek vaak te zorgen dat de blik van de ander verzachtte en hij keek zoals Alain van hem gewend was. Want die zachtere blik was precies wat zijn hart deed smelten.

Maar dit? Het maakte de foto om geheel andere redenen hilarisch. De moordende blik vanachter de snor en onder de knalroze hoed… “Oké, oké,” gniffelde Alain, voor hij naar de hoed reikte en deze van Cas zijn hoofd tilde. Hij legde het ding aan de kant en legde wat plukjes haar van Cas terug op hun plek terwijl hij de stokjes in de andere hand hield. “Nog ééntje. Met iets meer liefde,” ging hij door, opnieuw lachend. De foto was totaal niet serieus en dat hoefde het ook niet te zijn. Elke foto samen was een nieuwe herinnering waar hij met liefde op terugkeek.