Tales of

Sinnoh

De woorden van Cas zorgden, opnieuw, voor een lach van Alain. “Tuurlijk, tuurlijk,” wuifde hij de woorden lachend weg. Nog een blik werd op de foto gericht, waar Cas - uit ongemak - zo boos keek dat hij weer even moest lachen. Als Cas ooit niet begreep waarom hij intimiderend over kon komen, dan moest Alain zich eraan herinneren deze foto te laten zien. Wellicht zonder de hoed, maar de blik? Als Cas die op hem zou richten, zou hij gaan zitten en een pootje geven.

Een beetje meer liefde leek een concept onbekend voor Cas. Opnieuw sloeg de jongen zijn armen over elkaar en keek hij alsof hij hierheen geforceerd was. Een beetje zoals wanneer je moeder zei dat je geen ijsje kreeg als je niet eerst netjes op de foto ging staan. Alain porde hem even speels in zijn zij, voor hij de snor weer voor de jongen hield.

“Misschien moeten we deze foto ook naar je ouders sturen,” merkte hij grappend op. Hij hield de snor weer voor Cas zijn gezicht en de bril voor zijn eigen, waarna een derde foto werd geklikt. Terwijl Cas de foto kon pakken, legde hij de twee stokjes ook aan de kant en humde hij even bedenkelijk. “Is er nog iets wat jij wilde zien?” Het was niet heel lang meer tot het tijd werd om in de auto te stappen en naar het restaurant te gaan, immers.

Als Alain hen de foto zou sturen, zouden ze zelf ook zo’n foto met Cas willen. “Zal ik vast wat props voor je kopen?” vroeg hij grappend. Het idee van Cas die zo met beide ouders op de foto moest, zelfs al had Alain ze nog nooit ontmoet, liet hem lachen. “Vooruit dan.” Geen foto’s voor de ouders. Wel voor hem, wat betekende dat die nog eens terug zouden komen in de toekomst.

Cas gaf aan honger te krijgen en Alain knikte. “Dan kunnen we richting de auto gaan,” stemde hij in. Er was geen reden om veel langer op het festival te blijven hangen. Als ze nog dingen wilden zien, kon dat de komende twee dagen ook nog. Voor nu wilde hij Cas maar al te graag meenemen naar het restaurant, want daarna… ah. Daarna hadden ze alle tijd en alle rust.

Dus, ze verlieten het kraampje en Alain viste vast de autosleutel uit zijn zak. Aan de sleutel hing een foto van hem en Rey van een tijdje terug. Hij draaide het ding even tussen zijn vingers terwijl ze hun weg terug naar de auto maakten. Eenmaal daar, opende hij de deuren met een druk op de knop en legde hij, na instappen, zijn handen op het stuur.

“Je kan de foto’s in het dashboardkastje leggen.”

Ze zouden immers vandaag niet meer naar huis gaan.

“Wat weerhoudt me ervan om los van je verjaardag iets voor je te kopen?” vroeg Alain onschuldig. Dat was sowieso iets wat hij vaker deed, zelfs al probeerde hij veel van die dingen wel op goede data te geven. Maar, als je met iemand— Dan was het nooit verkeerd om te laten zien dat je hen waardeerde, toch?

Alain deed zijn gordel ook om en keek met opgetrokken mondhoeken toe hoe Cas de foto’s netjes in het dashboard legde zodat ze niet beschadigd raakten. Wilde hij al zeggen waar ze gingen eten? Even gniffelde hij, waarna hij bedenkelijk humde. Natuurlijk had hij erover nagedacht om dit samen te plannen, maar toen had hij al gauw besloten dat er nog genoeg dagen aan zouden komen waar ze samen een restaurant uit zouden kiezen. Hij had geen enkele intentie om hiermee te stoppen, immers. Dus waarom geen verrassing?

“Je kan vast nog even wachten,” knipoogde Alain dan ook, voor hij de auto startte en al gauw de parkeerplaats af reed. Hij ging ervan uit dat Cas waarschijnlijk had verwacht om in Hearthome te blijven en tikte dan ook nonchalant wat op het stuur terwijl hij de afslag richting de snelweg nam en Hearthome achter hen liet.

Gezien het de eerste dag van het festival was, was de weg naar Hearthome duidelijk een stuk drukker dan de weg van Hearthome, wat zorgde dat ze vrij snel door konden rijden en nergens vast kwamen te staan en ze na iets over een half uur alweer Pastoria City binnen reden, waar hij de auto parkeerde aan een schattig restaurantje aan het water. Italiaans.

Even keek Alain op zijn horloge, voor hij tevreden humde. Ze waren ruim op tijd voor de reservering, maar te zien aan de drukte zou het geen probleem zijn om eerder naar binnen te stappen. Hij haalde even diep adem, voor hij een glimlach aan de ander liet zien. Hopelijk zou hij het wat vinden.

Zolang het maar geen roze sjaal was. Een grijns trok over Alain’s gezicht. “Is dat een akkoord voor iets anders? Gewaagd,” humde hij, terwijl zijn gedachten al de mogelijkheden af gingen. Misschien kon hij er nog wat leuks mee… Daarom knikte hij enthousiast. “Gaan we doen.” Dit kon hij niet meer terugnemen.

Auto rijden was altijd een kalmerende bezigheid geweest voor Alain, mits het niet in de spits midden in een stadscentrum was. Maar, rustig over de snelweg gaan… Dat was fijn. Hij hoefde niet extreem op te letten en keek af en toe opzij naar de jongen naast hem, wie zich vast afvroeg waar ze in Arceus’ naam heen gingen. Alain was allang blij dat hij een goede, betrouwbare auto had. Met het openbaar vervoer was dit toch allemaal minder spontaan geweest.

Zodra ze de auto uit stapten kwam er een koele bries voorbij en Alain keek even uit over het water. De avond begon te vallen en het was de perfecte tijd om wat te gaan eten, zelfs al zou het normaal wat aan de vroege kant zijn. Maar, met vroeg wakker worden, een vroeg ontbijt en— fysieke activiteiten daarna (over het festival lopen) was het niet gek om honger te hebben.

De deur van het restaurant werd voor hem opengehouden en een zachte glimlach trok aan zijn lippen. De vraag die klonk, zorgde dat hij zijn hoofd even schudde. “Uit eten is iets wat ik heel graag doe. Vi en ik volgen verschillende restaurants en deze hier is een kleine keten die ook een locatie heeft in Sunyshore,” legde hij uit. “Het is al jaren één van mijn favoriete plekjes, dus toen ze deze locatie openden wilde ik er al eens heen.”

Zoals verwacht viel het in de smaak. Hij stapte af op de jonge vrouw die hen verwelkomde en liet haar een glimlach zien. “Reservering voor twee op de naam Bijoux,” vertelde hij. Al snel werd hen een tafel aan het raam aangeboden, vanaf waar ze uit konden kiijken over het terras en het water. Het was een schattig tentje— niet te chique, maar ook niet te goedkoop. De kleuren waren subtiel - bruin, wit en blauw voornamelijk. Op de eettafels stonden aangestoken kaarsen en hier en daar zaten mensen. Het was redelijk bezet, maar niet druk. Ze zouden elkaar prima kunnen horen zonder hun stem te verheffen.

Met een glimlach trok hij Cas’ stoel naar achteren, zodat deze plaats kon nemen. “Wat vind je?” klonk er zacht. Hij was benieuwd of de sfeer hier in de smaak viel, of dat Cas het liever in een andere richting zag.

Als het één van Alain’s favoriete plekken was, had Cas hoge verwachtingen. Alain gniffelde even en luisterde naar de woorden die volgen. “Dus, als we naar Kalos gaan heb je geen aanraders?” vroeg hij nieuwsgierig, terugdenkend aan zijn gesprek met Lo. Het zou hem niet moeten verbazen, maar toch was het ergens bijna jammer dat er niet veel plekken waren waar hij naar de herinneringen van de ander kon luisteren. Daarentegen… dan konden ze die wel samen maken, en wat was er mooier dan dat?

Voor een kort moment leek het weer alsof er ergens een miscommunicatie was. Alain knipperde ook enkele keren, voor Cas eindelijk neerzat op de stoel en Alain hem aanschoof zodat hij neerzat. Hij opende zijn mond om er iets over te zeggen, maar legde in plaats daarvan zijn hand heel kort op de schouder van de ander en gaf deze een kort kneepje, voor hij om de tafel heen liep en tegenover Cas plaats nam.

Alain vroeg hem hoe hij het vond en Cas gaf aan dat hij blij was dat het hier niet te druk was. “Exact waarom het me een goed idee leek om Hearthome uit te gaan vanavond,” knikte Alain. Veel volk had gewoon geen auto, jongeren die met Pokémon reisden hadden vaak geen werk. Veel mensen verbleven in Hearthome in het Pokémon Center of één van de vele andere plekken. Hierdoor waren de steden eromheen een stuk rustiger.

Al snel lagen er twee menukaarten op tafel en in plaats van op zijn eigen te kijken, hield hij zijn blik gericht op de ander. Ze hadden veel pasta opties. Alain keek geamuseerd neer op de kaart en humde even bedenkelijk. “Er is genoeg om uit te kiezen,” bevestigde hij op diezelfde bedenkelijke toon. “Je kan wat nieuws proberen.” Waarschijnlijk niet.

“Klinkt goed,” stemde Alain in toen er werd voorgesteld om met een aperitief te beginnen. “Zal ik wat bestellen?” besloot hij. Voordat er straks een plankje met brood en smeersel op tafel lag. “En wil je er wijn bij of—” ging hij vragend door. Als Cas het allemaal wel best vond, had hij wel een idee hoe hij dit kon starten. Inmiddels had hij wel een vaag idee wat Cas wel of niet lekker vond, immers.

Er was iets speciaals aan naar een regio reizen om iemand’s verhalen te horen. Maar, als Cas er daar niet veel van had, dan liet dat alleen ruimte achter om die samen te maken. Het was jammer, maar niet erg. Alain merkte het dan ook op zonder verder erover na te denken, al moest hij licht glimlachen toen hij de frons op Cas zijn gezicht zag. Bij de woorden die volgden, hief hij geïnteresseerd zijn wenkbrauwen. “Als je dat wil,” reageerde hij bedenkelijk. “Ik ben Sinnoh nog nooit uitgeweest, dus ik ben benieuwd.” Het was een raar idee. Voor hem was er natuurlijk wel altijd wat nieuws, maar de plekken en de cultuur… het was allemaal bekend. Een nieuwe regio zou zo’n vreemd gevoel zijn. Hij kende Kalos alleen van foto’s.

Dat was het plan. Alain hief één wenkbrauw en fronste wat verbaasd toen Cas zei dat de Canneloni di Pollo niet slecht klonk. Dat… Hij wist niet geheel zeker of Cas dat lekker zou vinden. Hij opende eindelijk zijn menukaart en zocht even naar de naam, voor hij begreep waarom het goed klonk. Er stond niets van groenten bij. Uiteraard. Hij vroeg zich echter sterk af of Cas het zowaar zou lusten, maar… Hm. Bedenkelijk begon hij te zoeken naar twee opties: iets veiligs voor als Cas dit zou bestellen, of wat hij zou bestellen als de ander voor een pasta ging. Het kwam niet eens in hem op om iets te zoeken waar hij zowaar zin in had; hij vond alles wel prima, immers.

Wijn werd goedgekeurd, net als het idee dat Alain het voorgerecht zou bestellen. Hij liet zijn blik even gaan over de voorgerechten en wist vrij snel van veel weg te kijken, simpelweg omdat hij het idee had dat Cas het niet lekker zou vinden. Er was veel wat hij besteld zou hebben als hij enkel voor zichzelf zou bestellen— maar bij alles zat veel waarvan hij nu al wist dat Cas het ertussenuit zou gaan plukken en dat was niet waarvoor ze vandaag hier waren. Hij wist ook dat Cas geen grote eter was en dat ze niet te zwaar moesten gaan met het voorgerecht, anders zou er sowieso geen hap meer ingaan. Normaliter zou dit betekenen dat hij voor iets zou gaan als— ah!

“Zuppa di Pomodoro—” begon hij. “Dat is tomatensoep, met Focaccia?” Met Cas was het handig om dit van tevoren even aan te kaarten. Hij wilde niet iets bestellen waar de ander geen zin in had of wat hem niet zou zinnen. “Als dat als niets klinkt de Affettati Misti— wat een plaat met verschillende vleessoorten en kazen is met eh— crostini’s. Tenzij je liever iets anders hebt…” Soep met brood of brood met beleg. Alleen dan zowaar van een wat meer culinaire hoogstand dan als je het zo simpel zei. Voor beiden zou een rode wijn werken, waarbij hij de keuze het liefste overliet aan de keuken, al zou hij een rode, lichte wijn verwachten. Daar kon de ander vast ook wel van genieten.

Reizen was zonde van je tijd en geld als je in een perfect stabiele regio woonde. Hij en zijn zusje moesten maar niet klagen en zich gelukkig prijzen. Als ze meer wilden leren over een andere regio, dan kon dat online. Of, dat was wat zijn ouders er altijd van hadden gevonden. In zijn late tienerjaren had niemand geld om mee te gaan en zelfs nu was dat snel zo. En zelfs dan— zou hij zich comfortabel hebben gevoeld om met iemand mee te reizen? Waarschijnlijk niet. Het idee alleen al maakte hem toch wel nerveus. Maar met Cas? Dat klonk goed.

Als het beter weer was en hij had tijd. Deze zomer? Het enthousiasme was duidelijk zichtbaar op Alain’s gezicht toen deze knikte. “Ah~ Klinkt goed,” zei hij met een lach. Het idee van Sinnoh even achter zich laten en een nieuwe plek ontdekken klonk als muziek in de oren. Iets wat hij altijd had gewild maar nooit had gekund of gedurfd. “Ik ehm— Ik kijk er naar uit.” Dat mocht duidelijk zijn.

Tomatensoep klonk goed. Cas stelde voor te vragen welke wijn er het beste paste en bij de woorden die volgden, trokken Alain’s wenkbrauwen even verward samen. Oh ja. Cas was zich nog niet bewust van het feit dat ze hier niet bleven. “Ik zal niet met wijn op achter het stuur kruipen, geen zorgen,” grijnsde hij. Als er iets was wat hij nooit zou doen, dan was het dat wel. Cas mocht er vanuit gaan dat hij hier dus rekening mee hield. Op welke manier… dat hield hij nog eventjes stil.

Uiteindelijk kwam er iemand aan hun tafel en Alain bestelde de soep, het brood en opende de wijnkaart. “We hebben er ook graag ieder een glas wijn bij. Wat de chef aanraadt is prima,” glimlachte hij. Dat waren de magische woorden, want al snel werden ze bedankt en ging ze er weer vandoor.

Er was niets zo aandoenlijk als het voorzichtige enthousiasme bij Cas. Alain leunde iets voorover en keek met volle nieuwsgierigheid toe hoe de ander begon te vertellen over hoe hij hoopte dat er dan iets gaande was in de regio, zodat ze dat samen konden zien. Alain wilde erop reageren, maar toen ging Cas door over een stad genaamd Kiloude City. Hij lachte even bij de waarschuwing en beet kort op zijn onderlip om zichzelf ervan weerhouden om gewoon over Cas heen te hangen en hier en nu de Komala uit te hangen. In plaats daarvan volgde er nog een lach en haalde hij even diep adem. “Ah~ Klinkt alsof ik het plannen aan jou over kan laten,” besloot hij te zeggen. “Ik ben benieuwd,” vervolgde hij met een knipoog. No pressure; hij zou al gelukkig zijn met een wandeling langs het strand, of wat er dan ook mogelijk was in Kalos. Waar hij voornamelijk benieuwd naar was, was wat Cas hem wilde laten zien.

Wist hij al wat hij ging nemen? Alain humde even bedenkelijk, ogen gericht op de kaart. “Ik twijfel nog,” besloot hij te zeggen. Het was geen leugen— uiteindelijk zou Cas vanzelf wel uitvogelen dat hij zijn keuzes baseerde op wat de ander bestelde. Hem maakte het allemaal niet zoveel uit; hij vond wel iets waar hij zin in had en vond het meeste eigenlijk wel lekker, zolang het gewoon fatsoenlijk gemaakt was. Iets als Mc Donalds was iets waar hij minder snel zou genieten, maar hier? Hier was alles prima.

De wijn werd geschonken en Alain luisterde aandachtig naar wat hen verteld werd. Toen ze er weer vandoor ging, richtte hij zijn blik weer op Cas, wie zijn glas omhoog hield. De woorden die volgden lieten hem opnieuw even lachen, waarna hij zijn eigen glas ook op hield. “Op de eerste van velen,” besloot hij te zeggen. Zoals ze hier zaten… durfde hij daar voorzichtig echt op te hopen.

De eerste slok van de wijn maakte duidelijk waarom hij had besloten vanavond niet meer naar huis te rijden. Hij humde even bedenkelijk, wetende dat ze bij het hoofdgerecht in elk geval nog een glas wijn zouden krijgen. Dat was… gecombineerd met het eten en een moment van frisse lucht erna, zouden ze daarna nog helder genoeg zijn. Ze moesten maar rustig aan doen met de fles wijn die er later nog klaar stond…

“Dus, bevalt de soep?” vroeg hij al snel, benieuwd of het naar wens was. Tomatensoep was simpel, maar werd op veel manieren klaargemaakt. Bij Cas was de voornaamste regel dat het zo goed mogelijk geblend moest zijn, zelfs al ging dit in het begin vooral in tegen alles wat Alain geleerd had.

De blik die zo nu en dan op het brood geworpen werd, zorgde ervoor dat Alain een grinnik moest inslikken. Hij keek vol nieuwsgierigheid toe hoe Cas eerst zijn lepel door de soep haalde, waarschijnlijk om te zien of er stukjes in zaten, voor hij een hap nam. Aangenaam verrast, zei de man, over de soep uit een restaurant. De woorden die er volgden, zorgden ervoor dat Alain een lach niet binnen kon houden. “Ah, misschien moet ik dan toch maar kok worden,” merkte hij grappend op, voor hij zelf nog een hap van de soep nam. Nu was koken iets wat hij graag en veel deed, dus hij kon het goed, maar… hij had zo het idee dat de chef dit niet graag zou horen.

“Probeer het nou,” merkte Alain na een tijdje op. Hij pakte zelf een broodje uit het mandje en keek er eventjes naar. “Het lijkt een beetje op eh— ah. Pizza?” merkte hij op. Niet verrassend, gezien het Italiaans was. Maar, het brood werd qua textuur en stijl vergeleken met pizza. Zelfs Cas zou dit normaliter dus moeten lusten, als hij het eens durfde te proeven.

De bediening stapte langs en vroeg of alles naar wens was, waarop Alain tevreden knikte en een instemmend geluid maakte. “Ja, natuurlijk,” reageerde hij toen de volgende vraag gesteld was: waren ze al klaar om het hoofdgerecht te bestellen? Tweekleurige ogen gleden naar de ander, waar hij nieuwsgierig afwachtte wat hij ging doen. Zou hij de Canneloni bestellen, of toch voor de pasta gaan?

Liever niet. Een lichte frons trok over Alain’s gezicht en hij keek Cas verbaasd aan. Nu leek kok zijn hem ook niet geweldig. De tijden waren absurd, het was hard werk en— Ah. Een zachte lach klonk en hij schudde zijn hoofd even bij de woorden die het uitlegden. Dan moest hij zijn talenten delen. “Dat kunnen we niet hebben,” merkte hij met een glimlach op. Was er een groter compliment dan een picky eater die je kookkunsten waardeerde?

Schijnbaar werkte de uitleg averechts en Alain liet een diepe zucht horen. “Zonder alles erop,” ging hij door. Maar, Cas nam toch een stuk brood en nieuwsgierig keek Alain toe hoe hij het in de soep doopte alsof het een heus gevaar was om dit te proberen. De woorden die volgden zorgden ervoor dat hij nog een keer zijn hoofd schudde. “Natuurlijk,” lachte hij, niet verbaasd. Zelf nam hij wel nog een stukje, het was immers zowaar goed brood.

Het was niet verrassend dat Cas koos voor de spaghetti bolognese. Toen Alain lachte om de keuze, keek de serveerster hem even verward aan. “Dan wil ik graag de Cannelloni di Pollo,” glimlachte hij. “En— kunnen we er opnieuw de wijn bij krijgen die de chef aanraadt?” Zijn glas was nog niet op gezien ze geen haast hadden, maar dan kregen ze bij de volgende gang in elk geval een nieuw glas. Ze moesten maar rustig aan doen.