Tales of

Sinnoh

General

Face claim: Ryūnosuke Akutagawa

Met zijn lichaamstaal alleen, is Casimir al in staat om mensen op afstand te houden. Hij komt niet uitnodigend over en dat is precies zoals hij het wilt. Integendeel, hij komt arrogant, afzijdig en soms zelfs gemeen over. Het is voor hem beter als mensen op afstand blijven, dan als ze toch proberen de converseren met hem. Hij heeft geen interesse in de meningen van anderen en wilt daarbij ook niet dat andere zich moeien met zijn zaken. Grappen lijken meestal altijd over hem heen te gaan, niet omdat hij ze niet begrijpt, maar omdat hij geleerd heeft zijn emoties voor zichzelf te houden. Er zal vast wel iets of iemand zijn die ervoor kan zorgen dat hij zich meer gaat openstellen, maar tot hiertoe is het nog niemand gelukt. Het lijkt vaak of niets hem iets doet, maar niets is minder waar, Casimir is gewoon goed in acteren als het erop aankomt.

Ondanks dat hij over het algemeen geen geweldige man is, is hij er niet vies van. Casimir zal zelf nooit de eerste fysieke zet zetten, maar verwacht niet dat hij zich gedeisd gaat houden als een andere het wel doet. Het enige verschil is dat hij niet eerlijk zal spelen in een poging het zo snel mogelijk te stoppen en zelf ongeschaad en met de overwinning te gaan lopen.

In zijn vrije tijd houdt Casimir zich bezig met activiteit waarbij hij eveneens zo min mogelijk met andere in contact moet komen. In zijn huis in Hearthome heeft hij zowel een vleugelpiano staan als een viool liggen. Verder staat er overal waar je kijkt wel ergens een plant die hij met meer zorgvuldigheid en liefde behandeld dan de levende wezens die hij gebruikt om gyms te verslaan.

Casimir heeft een andere kijk op pokémon als de meeste mensen, en dat zorgt er vaak voor dat hij clashed met anderen. Hij is namelijk van mening dat pokémon te gevaarlijk zijn om continue uit hun bal te laten. Het gebeurd veel te vaak dat de eigenaars geen controle hebben over de acties van hun pokémon, waardoor het in zijn ogen onverantwoordelijk is om ze vrij te laten rondlopen. Omwille van die reden laat hij zijn eigen pokémon er meestal enkel uit als er een gevecht staat te gebeuren. Verder neemt hij niet de tijd om echt te bonden met zijn pokémon en heeft hij nooit de kans om een echte band te krijgen met ze. Van hem moeten ze altijd presteren en als ze daarin falen, zal hij er wel voor zorgen dat het de volgende keer niet meer zal gebeuren.

Casimir zijn leven begon allemaal heel normaal. Hij was geboren in een gelukkig gezin met een broer die een paar jaar ouder was. Zelfs toen hij nog maar een baby was, deden ze alles samen. Mensen waren altijd bezig over de hechte band de twee met elkaar hadden. Ze begrepen elkaar perfect en hielden niets voor elkaar verborgen. Het was namelijk onmogelijk, want de andere zou het direct merken als er iets aan de hand was. Zijn ouders hielden even veel van beide kinderen en wilde alles doen om ze een zo gelukkig mogelijk leven te laten lijden.
Hun huis was altijd gevuld met pokémon omdat zijn moeder een opvang had voor mensen die tijdelijk niet voor hun pokémon konden zorgen om welke reden dan ook. Samen met zijn broer was Casimir altijd te vinden tussen de pokémon want zoals elk kind was hij gek op ze. Zijn moeder was altijd voorzichtig welke pokémon ze buiten liet spelen als haar twee zonen er waren zodat er zeker niets zou gebeuren. Helaas bleef het niet goed gaan.

Terwijl de twee kinderen buiten aan het spelen waren met al de pokémon, was er een Garchomp de tuin binnen gebroken. Het wezen was duidelijk overstuur en over zijn toeren, maar door de paniek die er heerste werd het alleen maar erger. Er waren enkele pokémon die het grotere wezen aanvielen uit angst, waardoor het alleen maar kwader werd. De chaos was immens en alles gebeurde veel te snel. De Garchomp ging als een gek te keer en sloopte alles wat op zijn pad kwam. Zo ook op de twee kinderen. Ze probeerde zo goed mogelijk bij elkaar te blijven, maar zijn broer had een zware klap gekregen. Casimir kan zich nog steeds herinneren hoe de Garchomp naar hem uithaalde en dan niets meer.

De volgende keer dat hij wakker werd, lag hij in een ziekenhuis bed. Buiten enkele milde verwondingen en een hersenschudding, had hij er niets aan over gehouden. Zijn broer daarin tegen had het niet gehaald. De reden dat Casimir het er goed van af had gebracht, was omdat hij hem beschermd had. Later vonden ze uit dat de Garchomp van een trainer was geweest die hem net gekregen had maar er geen controle over had.

Na het incident werd de opvang gesloten en wilde ook zijn ouders niets meer te maken hebben met pokémon. Casimir voelde een leegte die hij nooit had ervaren zonder zijn broer aan zijn zijde. Het was één van de weinig personen waar hij tijd mee spendeerde, want op school was hij niet erg populair, iets dat niet verbeterde na het incident. Hij had moeite met het vertrouwen van pokémon en die angst groeide met de dag. Het hielp niet dat ze op school veel lessen hadden over pokémon en dat de andere kinderen het grappig vonden als hij moest huilen als er nog maar een caterpi in de buurt kwam.

Twilight is approaching

The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern

Twilight is approaching

The hypocrite of darkness shows its face, like a nightmare, again, this repetitive pattern